"Walczę i zwyciężę" Rozdział 4(2)

*

Technicy przyjechali po godzinie. Zabezpieczali wszystkie ślady, rozglądali się gruntownie po każdym pomieszczeniu, przeglądali rzeczy osobiste Raina. Zamierzali dokładnie zbadać wszystkie okoliczności tej śmierci i ustalić, czy osoby trzecie nie brały udziału w zdarzeniu. 

Porucznicy przypomnieli sobie, że składając zeznania, mężczyzna był okropnie zdenerwowany. Bał się, wyglądał na rozhisteryzowanego i głęboko dotkniętego widokiem trupa, a oni nie mogli pozbyć się wrażenia, że nie zareagowali tak, jak powinni. Nie przyjrzeli mu się dokładnie, nie zbadali, czy jego stan związany jest z przykrym znaleziskiem, czy chodzi o coś więcej. 

— Daliśmy dupy, Catia — powiedział Colin, siadając na schodach na zewnątrz domu. 

Był przygnębiony. Widok wisielców zawsze wywoływał w nim wspomnienie śmierci Marca. Choć starał się udawać, że wszystko jest w porządku, Catherina od razu dostrzegła zmianę w jego zachowaniu.

— A co mieliśmy zrobić? Skąd mogliśmy wiedzieć, że ten facet ma ze sobą jakiś problem?

— Przecież to było widać...

— Tylko że to nie była nasza sprawa.

— A jeśli wiedział o czymś ważnym? Może zobaczył coś na miejscu zbrodni i to nie dawało mu spokoju?

— A co on mógł zobaczyć kilka dni po morderstwie? — prychnęła. — Tylko trupa, nic więcej. Chociaż powiem ci, że wcale bym się nie zdziwiła, jakby się okazało, że to wcale nie jest samobójstwo.

Wzruszyła obojętnie ramionami, a Colin przez moment uważnie jej się przyglądał.

— Powiedz, Catii, kiedy ty tak zmężniałaś? — zapytał całkiem poważnie.

Myślał, że Catherina staje się coraz odporniejsza na widok śmierci, a ona po prostu nie potrafiła użalać się nad samobójcami.

— A co to za pytanie? — zaśmiała się.

— Adekwatne do sytuacji. 

— Zawsze byłam mężna.

— Nie, nie zawsze. Gdy po raz pierwszy przyszłaś do departamentu, starałaś się grać twardą sukę, ale twoje oczy od razu zdradzały, że jesteś wystraszona i niepewna. Mnie nie zdołałaś oszukać.

— Nawet nie wiesz, jak potem żałowałam, że już pierwszego dnia musiałam trafić na takiego buca, jak ty! — rzuciła ze śmiechem.

 Teraz — po czasie — bardzo miło wspominała dzień, w którym po raz pierwszy spotkała Colina i poznała wredną część jego charakteru. Dzień, w którym zapewnił, że prędzej, czy później się w nim zakocha i w jakimś stopniu spełnił tę obietnicę. Kilka miesięcy później coś zaczęło ich łączyć, a potem skończyło się tak szybko, jak zaczęło.

— A kto inny lepiej by się tobą zaopiekował w tym najtrudniejszym czasie?

— Już ja wiem, jak ty się chciałeś mną zaopiekować — zaśmiała się.

— Ej, bez przesady! Nie zawsze myślę tylko o jednym — oburzył się.

— Akurat! — skwitowała. — Lepiej mi powiedz, gdzie jest samochód Raina... — zmieniła temat.

Uświadomiła sobie, że do tej pory zupełnie nie zainteresowali się jego autem. Nie było istotne dla sprawy masowego morderstwa, ale skoro należało do mężczyzny, to powinno przecież stać gdzieś w okolicy. Zaczęli uważnie przeszukiwać podwórko i ulicę, ale nie dostrzegli modelu, którym poruszał się Albert. 

— Trzeba wysłać numery rejestracyjne do drogówki — zadecydował Colin. — Chociaż szczerze powiedziawszy dziwi mnie trochę, że facet z tak drogim samochodem i dość fajnymi ciuchami mieszka w ruderze w najgorszej dzielnicy w mieście...

— Musiał mieć jakieś drugie mieszkanie albo drugi dom. 

— Albo po prostu nie powiedział nam o sobie wszystkiego

— Tak też może być.

Jadąc, kilka godzin później, z powrotem do departamentu, oboje nie odzywali się ani słowem. Głównie Colin nie miał ochoty na rozmowę, a Catherina postanowiła to uszanować. Wyjątkowo, to ona zajęła miejsce kierowcy, a partner po raz pierwszy od dawien dawna nie wyraził sprzeciwu i wyglądał na kompletnie obojętnego w tej kwestii.

A to nie było do niego podobne. Na miejscu pasażera zawsze czuł się koszmarnie. Nie lubił patrzeć, jak ktoś prowadzi samochód po swojemu i wedle własnych przyzwyczajeń, dlatego partnerka zazwyczaj ustępowała i potulnie oddawała kierownicę. Był jej za to bardzo wdzięczny. Dziś po prostu wszedł do samochodu, oparł łokieć o drzwi i w zamyśleniu patrzył na krajobraz za oknem. Catherina znała go na tyle, by wiedzieć, co jest powodem takiego zachowania. 

Była przekonana, że to wspomnienie Marca po raz kolejny wywołało w nim gamę negatywnych uczuć. Choć chciała jakoś poprawić przyjacielowi humor i nakierować jego myśli na inne tory, nie wiedziała, co powiedzieć. Tym bardziej że na temat samobójstw miała kompletnie inne zdanie od Colina. Jeśli Rain rzeczywiście zabił się sam, to w oczach Catheriny automatycznie stawał się człowiekiem słabym, zapatrzonym w siebie i egoistycznym. Dla niej żadne wytłumaczenie i powód nie były wystarczająco przekonujące, by rozpaczać nad kimś, kto z własnej woli zostawia swoje, jeszcze nienarodzone, dziecko i żonę. 

Możliwe, że właśnie z tego względu nie rozpoczynała z Colinem żadnej rozmowy. Nie chciała pogorszyć sprawy nieodpowiednim zdaniem, czy bolesnym sformułowaniem. Wiedziała, że Bonnet momentami bywa bardzo wrażliwy, choć zawsze chowa tę cechę pod maską luzaka.

Dopiero dźwięk wiadomości wyrwał mężczyznę z zamyślenia. Spojrzał na ekran, przez chwilę błądził po nim wzrokiem, a potem momentalnie się rozweselił. Przymknął oczy, oparł głowę o zagłówek, a już po chwili z szerokim uśmiechem zaczął klepać w telefonie odpowiedź. Catherina przyglądała się tej scenie ze zdziwieniem, przerzucając spojrzenie z przyjaciela na drogę i na odwrót. 

— Co ty nagle taki wesoły? — zapytała ze śmiechem.

— Co? — rzucił, jakby wyrwany z transu.

— Pytam, czemu się tak szczerzysz do tego telefonu.

— Nie szczerzę się.

— Szczerzysz. 

— Boże, Catia, o co ci chodzi? — uniósł głos. 

— O nic mi nie chodzi... Tylko pytam — odparła spokojnie.

— Nie interesuj się.

— Spoko... — rzuciła lekko obrażona.

Nieprzyjemna cisza towarzyszyła im przez następne kilka godzin, aż do końca zmiany. Utrzymywana przez Colina, niezrozumiała dla Catii.

*

Jedna z istotnych informacji czekała na dwójkę poruczników już z samego rana. Gdy tylko Catherina weszła do gabinetu, została wezwana telefonicznie przez Coopera i Longa. Sprawa była na tyle pilna, że kapitanowie nie zamierzali nawet czekać na przyjście spóźnionego Bonneta.

— Przyszły analizy porównawcze odcisków palców zebranych na Forest Hill i tych z prawdziwych domów ofiar. Nie pokrywają się. Nie mamy powodu, by przypuszczać, że coś ich z tym miejscem łączyło przed śmiercią, Bo przecież nie da się gdzieś mieszkać, czy przebywać i nie zostawiać śladów. Dlatego przyjmujemy ostateczną tezę, że zostali tam zaciągnięci siłą.

— Wreszcie jakiś konkret. Patolog zajrzał już do Raina?

— Nie miał czasu. W pierwszej kolejności zajmuje się ofiarami z Forest Hill. Dopiero potem skroi wisielca.

— A ta książka, którą rzekomo pisała Andie? Jest w niej coś ciekawego?

— James, ty jesteś fanem takiej babskiej pisaniny, może się wypowiesz — zakpił David.

— Pieprz się, Long — odparował. — Jeszcze nie zacząłem czytać.

— No to w sumie niewiele mamy... — podsumowała gorzko.

— A no niewiele. Trzeba się zastanowić nad odpowiedzią na pytanie, po co porywać ludzi z ulicy, wywozić ich na jakieś dziwne osiedle i zabijać? Nie gwałcili ofiar, nie skupiali się na żadnej konkretnej płci czy wieku. Przewertowaliśmy dane tej trójki, której tożsamości są nam już znane i nie natrafiliśmy na żadne powiązania. Nie mają banków w tej samej filii, nie mają dzieci w podobnym wieku, nie pracują w tej samej branży, nie interesowali się podobnymi dziedzinami, nie mają wspólnych znajomych, nie płacili za jakieś podobne, niecodzienne produkty, nie wchodzili na te same strony internetowe. Nic, co mogłoby nas naprowadzić na jakikolwiek, nawet banalny, trop. Andie pisała książki, Sophie lubiła imprezować, Michael był biznesmenem... Nie ma nic, co by ich łączyło. Obawiam się, że mogli zostać wybrani przypadkiem — głośno myślał James.

— I wtedy mamy problem... — dopowiedziała Catherina.

— Duży problem, bo nie wiadomo, jak dotrzeć do sprawców.

— A co jeśli oni po prostu lubią zabijać i niebawem porwą kolejne osoby?

— Nie kracz, Morgan — wtrącił Long. — Ale na wszelki wypadek dam zaraz znać chłopakom, żeby informowali nas o zgłoszeniach porwań albo zaginięć tego typu. Gdzie w ogóle wcięło Bonneta?

Catherina wzruszyła ramionami. I jak na zawołanie, w tym momencie do pomieszczenia wpadł zziajany Colin.

— Coś nowego? — rzucił na wstępie.

— Może jakieś dzień dobry, siema, hej? — odparła ponuro Morgan.
Nadal miała żal, że poprzedniego dnia Colin tak chamsko ją zbył i nie zamierzała tego ukrywać. Zawsze z trudem zapominała o wszelakich urazach, często wytykając też to, o czym już  od dawna nie powinna pamiętać.

— Hej, coś nowego?

— Jakbyś przychodził do pracy punktualnie, to byś wiedział — odezwał się Long. — Morgan ci przekaże, my musimy zajrzeć do technika, może namierzył tego Muneza.

C&C opuścili gabinet kapitanów, po czym udali się do swojego. Usiedli przy biurkach i zaczęli rozmowę. Była dość napięta i oschła, co zaczęło mocno irytować Catherinę. Nie wiedziała, co jest powodem tego nagłego ochłodzenia w ich stosunkach. Colin nawet na nią nie patrzył.

— Co ustaliliście? — zapytał w końcu.

— Nie ma odcisków ofiar w żadnych pomieszczeniach.

— Jakie rozkazy?

— Nadal siedzimy w papierach... — rzuciła pod nosem, a Colin zmarszczył brwi.

Potem przez następne kilkadziesiąt minut nie zamienili ze sobą już ani słowa. Oboje do tego stopnia zagłębili się w wykonywane zadania, że przestali zwracać uwagę na upływający czas. Catherina powoli wykorzystywała już wszystkie pomysły, jakie przyszły jej do głowy w kwestii znalezienia informacji o zmarłych. Media społecznościowe, bazy danych, ani ogólnodostępne wyszukiwarki, nie posiadały zbyt wielkiej wiedzy na temat żadnej z ofiar. Najwidoczniej nie wyróżniały się niczym szczególnym, a to w tym momencie działało na ich niekorzyść. Śledczy woleli mieć nawał przeróżnych informacji, niż ich kompletny brak.

Starała się wyszukiwać wszelakie frazy i kombinacje. Raz ograniczała się do jednego stanu czy miasta, a innym razem szperała w danych dotyczących całego państwa. A gdy już powoli zaczynała mieć dość tej monotonności, nudy i braku rezultatów, natrafiła na tekst, który ją zaciekawił. Strona na pozór nie wyróżniała się niczym szczególnym i gdyby nie przypadek, Catherina w ogóle nie zwróciłaby na nią uwagi.

Była to witryna poświęcona jednej ze szkół na terenie Idaho, która miała na celu wychwalenie obecnych i byłych uczniów, ukazanie ich zdumiewających wyników i rozreklamowanie placówki. Artykuł, który ukazał się oczom Catheriny pochodził sprzed kilkunastu lat i dotyczył międzystanowego konkursu informatycznego dla dzieci do lat piętnastu. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że laureatką została niejaka Rebecca McDowel. Choć to nazwisko należało do dość popularnych, Catia nie byłaby sobą, gdyby tego nie sprawdziła.

O ile Internet niewiele mógł powiedzieć na temat zmarłej Andie McDowel z Silent Glade, to o Rebecce pojawiło się mnóstwo informacji. Już same nagłówki z daleka intrygowały krzykliwymi hasłami.

Rebecca McDowel otrzymuje nagrodę Turinga za wybitne osiągnięcia

Catherina wiedziała, że to wyróżnienie — raz do roku — otrzymują ludzie, którzy w znaczący sposób przyczynili się do rozwoju w dziedzinie informatyki. Dziwne przeczucie kazało jej dowiedzieć się więcej na temat tej osoby.

Rebecca McDowel kończy współpracę z Toshibą

Dalszy ciąg wojny o Rebeccę McDowel — Microsoft i HP nie rezygnują!

Catia zatrzymała się na moment, oparła o oparcie fotela i głęboko zamyśliła. Intuicja podpowiadała jej, że wreszcie trafiła na coś ważnego, choć na razie nie wiedziała, czy te informacje do czegokolwiek jej się przydadzą. Poszukała szczegółowych danych na temat kobiety, jej miejsca zamieszkania i rodziny, a potem radośnie zaśmiała się pod nosem.

— Zbieraj się — rzuciła do partnera, wstając z fotela.

— Gdzie?

— Jedziemy do McDowelów.

— Po co?

— Nie opowiedzieli nam o sobie wszystkiego.

*

Na Park Avenue dotarli jeszcze przed południem. Tym razem pani McDowel otwarła dopiero po kilku minutach. Była przybita, miała zaczerwienione oczy i ciemny strój. Poprzedniego dnia wraz z mężem po raz pierwszy zobaczyła martwe ciało swojej córki. Catherina nie chciała nawet myśleć, jak państwo McDowel musieli się teraz czuć. Mimo to zamierzała wycisnąć z nich wszystkie informacje, których nie powiedzieli ostatnio.

— Bardzo państwa proszę... nie dziś — rzuciła tak cicho, że lewo ją usłyszeli.

— Zadamy tylko kilka pytań i zostawimy państwa w spokoju.

— Nie mam na to siły.

W jej oczach stanęły łzy. I wtedy zza ściany wyłonił się pan McDowel.

— To znowu wy? Wiecie coś?

— Wolelibyśmy nie rozmawiać na klatce schodowej przy otwartych drzwiach.

— Proszę wejść.

— Brian! — jęknęła żałośnie żona.

— Idź się położyć, a ja porozmawiam.

Posłuchała i wyszła. Natomiast mąż postanowił podołać. Jak mężczyzna.

— Proszę wybaczyć pytanie — zaczęła Catherina, gdy wraz z Bonnetem i właścicielem znalazła się w salonie — ale czy nie potrzebują państwo pomocy psychologa? Żona źle to wszystko znosi, może rozmowa ze specjalistą mogłaby jej jakoś ulżyć...

Sprawa Alberta Raina uczuliła ją na takie widoki.

— Nie — odpowiedział pewnie, lecz nie oschle. Doceniał troskę i widział, że porucznikom naprawdę zależy na znalezieniu sprawców. I tylko to go teraz obchodziło. — Jakoś damy sobie radę.

— Chcielibyśmy, żeby powiedział nam pan coś więcej na temat swojej drugiej córki.

— Jakiej drugiej córki?
Wyglądał na szczerze zaskoczonego. Porucznicy również.

— Kim więc jest dla państwa Rebecca McDowel?

— Nie znam żadnej Rebeccy. Zbieżność nazwisk. albo jakaś pomyłka.

Odwrócił się, po czym podszedł do fotela i usiadł na nim. Wyglądał, jakby kompletnie stracił zainteresowanie rozmową. Catherina była oszołomiona całą tą sceną. Jeszcze przez kilkoma minutami senior sprawiał wrażenie zrozpaczonego i chętnego do pomocy, a teraz wgapiał się w telewizor, jakby w ogóle nie zauważał obecności detektywów.

— Proszę nas nie lekceważyć i jeszcze raz odpowiedzieć na pytanie, kim jest dla państwa Rebecca. Z naszych informacji jednoznacznie wynika, że państwa córką.

— Więc mają państwo złe informacje! — uniósł głos. — Żadna Rebecca nie była i nie będzie moją córką. Nie znam jej, dotarło?!

Nie spodziewali się takiego ataku złości. Oboje byli co najmniej zaskoczeni tą agresywną reakcją i nie mieli pojęcia, dlaczego takowa miała miejsce. Nie wierzyli w ani jedno słowo pana McDowela i zaczęli poważnie zastanawiać się nad jego poprzednimi zeznaniami. Takie nagłe zmiany nastawienia nie były normalne nawet u człowieka, który przeżył okropną tragedię. C&C byli przekonani, że coś ukrywał.

— W takim razie chcielibyśmy porozmawiać z pańską żoną — odezwała się Catherina.

— A po co wam moja żona? Ja niewyraźnie mówię?

— Po prostu jej również musimy zadać kilka pytań.

— Nie ma mowy. Moja żona jest zmęczona, zrozpaczona i przybita śmiercią dziecka. Nie będzie z państwem rozmawiać.

— Wie pan, że my i tak dowiemy się prawdy? A wtedy może pan mieć poważne problemy z tytułu utrudniania śledztwa i zatajania informacji, które mogą okazać się kluczowe dla dochodzenia.

— Straszy mnie pani? — uniósł się jeszcze bardziej, po czym spojrzał na porucznik ze złością. — We własnym domu mnie pani straszy?!

— Nie straszę pana, tylko uprzedzam.

Zachowała powagę i spokój.

— Więc proszę darować sobie takie teksty i opuścić moje mieszkanie.

— Jak pan sobie życzy, ale prędzej czy później i tak tu wrócimy.

— Wyjść! — krzyknął.

Porucznicy posłusznie odwrócili się i skierowali do wyjścia. Przed otworzeniem drzwi, zerknęli jeszcze na korytarz, na którym stała wystraszona pani McDowel. Przez moment wymieniali spojrzenia, jednak kobieta bardzo szybko opuściła głowę, owinęła się szczelniej swetrem, jakby dawał jej poczucie bezpieczeństwa, po czym uciekła do pokoju.

Gdy byli już w samochodzie, Catherina zaczęła rozmowę.

— Mogliśmy go bardziej przycisnąć. Doskonale wie, kim jest ta Rebecca. Zresztą jego żona również. Mam wrażenie, że się go boi.

— Więcej zyskamy, biorąc ich telefony na podsłuch, i dając im ogon. Oni ewidentnie ją kryją, więc naciskaniem nic byśmy tu nie wskórali.

Kobieta zamyśliła się przez moment, a potem pokręciła głową z uznaniem.

— Jak zwykle masz rację — przyznała, na co Colin nieznacznie uśmiechnął się pod nosem.

*

Gasząc lampkę na biurku i zabierając wszelaki ślad swojej dzisiejszej obecności, myśleli jedynie o ciepłej kąpieli i wygodnym łóżku. Prawdziwy koszmar miał się dopiero zacząć, a oni już teraz czuli, że sprawa potrafi pozbawić człowieka znacznych pokładów energii.

Gdy czarny Dodge Charger podjechał na parking przy wieżowcu, w którym mieszkała Catherina, między dwójką poruczników znowu nastało niezręczne milczenie. Kobieta nie kwapiła się do opuszczenia wygodnego auta, a Colin nie zamierzał jej z niego wyganiać. Przez moment siedzieli w ciszy, opierając głowy o zagłówki siedzeń i w zadumie patrzyli w dach lub na boki. Przeżywali chyba ten dziwny — ale istniejący — rodzaj zmęczenia, w którym człowiek jest do tego stopnia wykończony, że nawet nie ma sił i ochoty, by iść odpocząć.

— Powinnam spadać, już późno.

Nie wyglądała na zadowoloną z tego powodu. Nie odczuwała chęci na pójście do domu, bo Jacoba już w nim nie było. Została tylko wszechogarniająca pustka i nieprzyjemna cisza.

— Powinnaś — przyznał Colin, lekko unosząc kącik ust. Zamknął oczy, chcąc delektować się tą chwilą spokoju, której nie dane mu było poczuć w ciągu dnia.

— Tylko że jakoś mi się nie chce... — zaśmiała się krótko, co Bonnet skomentował cichym prychnięciem i uniesieniem drugiego kącika.

— Więc nie idź.

— Ale muszę.

Zaśmiał się.

— Babskie gadanie.

— Colin?  — zaczęła nieśmiało

Kiwnął tylko głową.

— Czy wszystko u ciebie w porządku?
Przez moment milczał, jakby układał w głowie wystarczająco przekonujący scenariusz, po czym zapytał:

— A dlaczego miałoby być inaczej?

— Jakoś dziwnie się ostatnie zachowujesz...

— Wydaje ci się, perło — odparł z uśmiechem. — Wszystko w porządku.

Nie drążyła tematu. Pomyślała, że zaczyna histeryzować i wyolbrzymiać sprawę. Skoro Bonnet zapewnił, że nic złego się nie dzieje, to z pewnością tak było. Miał przecież prawo do gorszego humoru.

Pożegnała się z partnerem lekkim uśmiechem, po czym opuściła jego samochód. Przez chwilę wiódł za nią wzrokiem, aż znikła we wnętrzu budynku. Ponownie oparł głowę o zagłówek, jednak nie odczuwał już z tego powodu żadnej przyjemności. Nieszczery, wymuszony uśmiech znikł z jego twarzy. Odpalił silnik i odjechał.

Na zegarach mijała północ, miasto spowił mrok, a ruch na ulicy znacznie zmalał. Choć nocne życie Silent Glade dopiero się rozkręcało, Colin doskonale wiedział, w których miejscach może mocniej przycisnąć pedał gazu. I nie omieszkał tego zrobić, gdy zobaczył prawie bezludny odcinek drogi. Odczuwał niebotyczną przyjemność, słuchając dźwięku silnika, i czując adrenalinę związaną z nadmierną prędkością. Ryzykował zdrowiem swoim i innych, ale czuł się na tyle dobrym kierowcą, że czasem naginał prawo. To pozwalało mu odetchnąć po ciężkim dniu, wyzbyć się złych emocji lub opanować złość. Niektórzy w chwilach złości uderzali w worek — jak Catherina — inni nadużywali alkoholu, a on z niezwykłą radością wciskał w podłogę pedał gazu. Uważał, że jego Dodge jest tego wart.

Zwolnił dopiero gdy zbliżył się na swój parking. Wtedy też usłyszał dźwięk przychodzącego SMS-a, więc bez ociągania chwycił za telefon. Nie powstrzymywał uśmiechu, który wdarł się na jego usta, po przeczytaniu wiadomości.

Śpisz, poruczniku? Co prawda na kawę jest już 
za późno, ale kieliszek dobrego alkoholu byłby 

wskazany przed snem ;))

Nie musiał zerkać na nadawcę, by wiedzieć, kto jest odpowiedzialny za ową propozycję. Choć był zmęczony, a rano musiał wstać, nie potrafił jej odmówić.

Sprowadzasz mnie na złą drogę.

Na odpowiedź nie musiał czekać zbyt długo.

Od dawna na niej jesteś. Za pół godziny?

Cała Lys, pomyślał. 

Będę czekał.

Im dłużej zmieniam ten rozdział, tym więcej mam pomysłów. Dodaję go w końcu, bo już nie chcę nic zmieniać! 20 razy wystarczy xD

Dla Condawiramurs