"Walczę i zwyciężę" Rozdział 5 (1)

5

Nie było im dane porządnie się wyspać. Już po szóstej rano David Long zaczął niepokoić ich swoimi telefonami. Miał nieznośną tendencję do wydzwaniania nawet po kilkanaście razy i nie ustępowania, dopóki nie usłyszy głosu rozmówcy. Wiadomości, które przekazał C&C tego ranka, momentalnie wygoniły ich z łóżek — Rebecca była zameldowana w mieszkaniu rodziców,  a prokurator wyraził zgodę na ponowne przeszukanie.

Nie chcąc tracić czasu, Long zadecydował, że porucznicy pojadą na Park Avenue bezpośrednio ze swoich mieszkań, bez uprzedniego pojawiania się w departamencie. Colin miał podjechać pod Catherinę za dwadzieścia minut. 

Pojawił się nieznacznie spóźniony. Przywitał partnerkę obojętnie rzuconym cześć, a potem nie odezwał się ani słowem przez dłuższy czas. Catherina niejednokrotnie zamierzała rozpocząć jakiś temat, ale gdy tylko spoglądała na Colina, nagle nie potrafiła wydusić z siebie słowa. Widziała, że był spięty, sztuczny, poważny, dlatego zamierzała jak najszybciej przeprowadzić z nim poważną rozmowę. Może rzeczywiście miał jakieś problemy?

Gdy stanęli pod drzwiami z numerem 198, bez ociągania nacisnęli na dzwonek. Przez dłuższy czas nikt nie otwierał drzwi, choć porucznicy byli pewni, że małżeństwo przebywało w domu. Funkcjonariusz policji, który non stop obserwował blok, nie miał wątpliwości, że tego dnia w ogóle nie opuszczali swojego mieszkania. Wobec tego Colin nie dawał za wygraną. Pukał, dzwonił, a gdy to nie przynosiło rezultatów, krzyknął polecenie otwarcia drzwi. Dopiero po dłuższej chwili pani McDowel wpuściła policjantów, za co została mocno skrytykowana przez rozgniewanego męża. Nie ukrywał, że przyjście poruczników jest mu totalnie nie na rękę i najchętniej wyrzuciłby ich za drzwi.

— Rozejrzymy się tu trochę — rzucił Colin.

— Nie macie prawa! — oburzył się mężczyzna. — Już szukaliście!

— To pan nie ma prawa nas zatrzymywać — skwitował Bonnet, po czym wepchnął mu w dłonie nakaz.

W trakcie poprzedniego przeszukania porucznicy byli przekonani, że zwracają uwagę na wszystko, ale teraz wiedzieli, że nie mieli racji. Nie wierzyli, by Rebecca nie zostawiła żadnych śladów w mieszkaniu, w którym prawdopodobnie przebywała na co dzień. Najwidoczniej to oni nie dostrzegli istotnych szczegółów, nie spodziewając się, że McDowelowie mogą ukrywać istnienie drugiego dziecka. Zamierzali naprawić swój błąd.

Ponownie rozejrzeli się po salonie, kuchni, pokoju Andie, sypialni rodziców i łazience, jednak nie znaleźli tam żadnych informacji o informatyczce. Nie poddawali się i już po chwili uważnych obserwacji dostrzegli, że panele ścienne na korytarzu w jednym miejscu nie zgrywają się ze sobą tak, jak powinny. Na wieszaku, który został do nich przytwierdzony, wisiały ostatnio grube kurtki i dlatego śledczy nie zwrócili na niego uwagi. Teraz z ciekawością oglądali tę część ściany, czując, że jest w niej coś dziwnego. Colin kilkukrotnie popukał kostkami palców w drewno, a gdy nie usłyszał charakterystycznego ciężkiego, pełnego dźwięku, wiedział, że trafił w samo sedno. 

Odnaleźli bowiem drzwi, za którymi znajdował się pokój.

Pomieszczenie wyglądało na nieużywane, choć regularnie sprzątane i czyste. Na drewnianych półkach stało mnóstwo obróconych tyłem ramek ze zdjęciami. Najwidoczniej ktoś nie chciał patrzeć na ich zawartość lub się ich brzydził. Catherina chwyciła je do ręki i spojrzała na fotografie. Na każdej z nich znajdowało się dwoje dzieci i młoda kobieta, prawdopodobnie ich matka. Morgan rozpoznała w niej dziewczynę, o której czytała w Internecie, a w dwójce rodzeństwa — postacie ze zdjęć znalezionych na Forest Hill.

Poczuła podniecenie, ale też zimny pot spływający po plecach. Teraz nie miała już żadnych wątpliwości, że podążają dobrym tropem. Byli coraz bliżej.

Colin, który zajmował się przeszukiwaniem szafek, znalazł mnóstwo książek o tematyce informatycznej, ubrania, zeszyty z notatkami oraz kilka grzebieni z włosami. Zabezpieczył je, jako cenny materiał do badań porównawczych.

Opuścili pokój, po czym udali się do salonu, w którym przebywało małżeństwo. Ojciec był zdenerwowany, a matka roztrzęsiona. Oboje chyba nie spodziewali się, że ktoś zdoła znaleźć to pomieszczenie.

— To już nie ma sensu — zaczął Colin. — Powiedzą nam państwo całą prawdę tutaj albo zapraszamy do nas.  

— A to z jakiej racji?

— Z racji podejrzenia zatajania istotnych informacji.

— Przysługuje mi prawo do odmowy składania zeznań! — rzucił wyniośle McDowel, po czym założył ręce na piersi. Był bardzo pewny swego.

— Tak? — zaśmiał się Colin. — A z jakiej racji? Takie prawo mają tylko rodziny, a przecież Rebecca podobno nie jest pańską córką.

Pan McDowel wyraźnie się zmieszał. Nastała chwila ciszy, którą bardzo szybko przerwał Colin.

— Jak to jest, że tak bardzo kochali państwo Andie, a w żaden sposób nie chcecie pomóc w odnalezieniu jej mordercy? Przecież my doskonale wiemy, że Rebecca tu mieszkała, a badania DNA tylko to potwierdzą. W pokoju znaleźliśmy jej zdjęcia. Jak długo zamierzacie robić z nas idiotów? I z siebie przy okazji. To już nie jest śmieszne.

— Gówno mnie obchodzi, co pana śmieszy — odpowiedział ostro.

— To może mnie powinno zacząć gówno obchodzić, kto zabił Andie!  — wrzasnął.

Pani McDowel zadrżała na te słowa i rozpłakała się, a pan McDowel zacisnął pięści ze złości. Colin nie czuł żalu. Skoro nie chcieli współpracować po dobroci, zamierzał użyć innych metod, by nimi wstrząsnąć.

— Brian, na Boga, powiedzmy im! — wtrąciła się w końcu znerwicowana kobieta.

— Nie będę o niczym mówić! Rebecca nie żyje, rozumiesz? Nie żyje! — krzyknął.

— Tego też nam pan nie wmówi — dodała Catherina.

— Rebecca uciekła! — wyrzuciła z siebie pani domu, po czym zaniosła się głośnym i przeraźliwym szlochem. Choć jej mąż był wściekły, że wypowiedziała te słowa, przytulił mocno małżonkę. Widział, że cierpiała i nie pozostał na to obojętny. Potem i w jego oczach pojawiły się łzy.

— Proszę mówić dalej — nie ustępował Colin.

— Pewnego dnia po prostu spakowała się i odeszła. Bez słowa — opowiadała kobieta. — Wynajęliśmy nawet detektywa, żeby ją znalazł, ale na nic się to zdało. Nie zostawiła nam swojego numeru telefonu, nowego adresu, kartki z wyjaśnieniem, dlaczego zachowała się w ten sposób i co się stało. Nic. Odchodziliśmy od zmysłów, Andie również. Ona bardzo kochała siostrę, mimo że były jak ogień i woda. Nie spędzały razem wiele czasu, ale... jedna dla drugiej zrobiłaby wszystko. — Ponownie zaniosła się płaczem, a mąż spuścił głowę. — Najgorsze w tym wszystkim było to, że opuściła dzieci. Oscar i Nadia to jeszcze maluchy, nic z tego nie rozumiały. Bez przerwy pytały, gdzie jest mama, czy wróci i czy już ich nie kocha. Nie wiedzieliśmy, co robić, co mówić, to był koszmar!

— Czyli nadal nie wiedzą państwo, gdzie jest córka?

— Nie. Detektyw nic nie znalazł, ona nie zadzwoniła ani na urodziny dzieciaków, ani na gwiazdkę. Wysłała jakieś prezenty, ale bez adresu zwrotnego. Nie powiedzieliśmy maluchom, że dostali to od matki. Będzie lepiej, jeśli o niej zapomną — dodała.

— A gdzie teraz są dzieci?

— Z ojcem. Zabrał je do siebie, do Nowego Jorku. Mieszkają tam, dobrze im się powodzi, przyjeżdżają do nas na święta.

— W tych paczkach, które przysłała, nie było nic zastanawiającego? Jakiegoś listu, wiadomości? — wtrąciła Catherina.

Teraz to pani McDowel spuściła głowę. Wyglądała, jakby nie chciała odpowiedzieć na to pytanie.

— Jeśli mamy odkryć, co się stało, muszą być państwo z nami szczerzy! Czy my naprawdę musimy wyciągać siłą wszystkie informacje?  — zapytał zniecierpliwiony Colin.

— Dobrze... ma pan rację — dołączył pan McDowel. — Gdy darliśmy opakowania po zabawkach, znaleźliśmy krótką wiadomość. To był charakter pisma Rebekki, jestem tego pewny. Napisała wewnątrz pudełka, na ściance, że jeśli ktoś będzie kiedyś o nią pytał, to mamy milczeć, że ona już nie wróci, bo poszła o krok za daleko. Poprosiła, żebyśmy opiekowali się dziećmi i jej wybaczyli. My... — głos mu się łamał — zawsze darliśmy pudełka. Po pizzy, po jakiś urządzeniach... Zawsze darliśmy pudełka. Ona musiała wiedzieć, że to też podrzemy i że w ten sposób znajdziemy wiadomość. Mnie zawsze denerwowało, jak się papiery walały po mieszkaniu! Zawsze na nią krzyczałem, że pizzę potrafi zamówić, ale pudełka wyrzucić, to już nie. A ona mnie zbywała, machała ręką i wzruszała ramionami. Myślałem, że nic do niej nie dociera, a ona zapamiętała, że zawsze darliśmy pudełka...

Śledczy milczeli. Czuli, że atmosfera smutku, nostalgii i wspomnień, powoli udziela się również im. Mieli ochotę, jak najszybciej opuścić to pomieszczenie, ale nie padły jeszcze wszystkie pytania, które powinni zadać.

— Jaka była Rebecca, czym się interesowała, co robiła? — kontynuował Colin.

— Dziwna była — podsumował mężczyzna. — Była leniem, a mimo to jej wiedza wykraczała poza normę. Gdy szło o informatykę i komputery, potrafiła zaszyć się w pokoju na całe dnie i tylko czytać. W wieku czternastu lat wygrała stanową olimpiadę informatyczną. Jej najmłodszy przeciwnik miał szesnaście lat, reszta po osiemnaście. Pisali o niej w gazetach. Od tego się w sumie zaczęło. Zaczęła się dobrze uczyć, zdobywała stypendia i wydawała je na nowe sprzęty, jakieś ulepszenia i tak dalej. Ja nie wiem, bo się na tym nie znam. Nigdy nie było nas z żoną stać na takie rarytasy, więc gdy chciała nowy gadżet — musiała sama zarobić. I zarabiała.

— A wie pan, w czym się specjalizowała?

— Nie mam bladego pojęcia. Współpracowała z jakimiś dużymi korporacjami z Los Angeles, Miami, Nowego Jorku, nawet z Japonii, ale nie wiem, co dla nich robiła. Czasem coś do nas mówiła, ale używała takiego słownictwa, że załamywaliśmy z żoną ręce. Nic nie rozumieliśmy. Ani słowa.

— Informatyczny żargon?

— Coś w tym stylu.

— A czy przed ucieczką zachowywała się jakoś dziwnie? Zauważył pan coś niepokojącego?

— Ona cała była niepokojąca. Nie wiem, chyba nie. Żona słyszała czasem, że płakała. A potem śmiała się jak wariatka.

— Dlaczego pan to ukrywał? — zapytał w końcu Colin. — Czemu od razu nie powiedział pan, o co w tym chodzi? I po co ta cała szopka z ukrytym pokojem?

Był zawiedziony, że informacje, które zataił mężczyzna, udało się z niego wydusić dopiero teraz. Może gdyby wcześniej powiedział o dziwnym odejściu córki, to porucznicy byliby ze śledztwem o kilka kroków dalej.

— Po tym, jak Rebecca uciekła bez słowa, nie chciałem jej znać. Powiedziałem żonie, że musimy przerobić jej pokój na gabinet albo oddać do użytku Andie. Żona nie chciała się na to zgodzić. Uważała, że córka jeszcze do nas wróci i że ten pokój zawsze powinien na nią czekać. Poszliśmy na kompromis — ukryliśmy pokój, żeby nie rzucał mi się w oczy, a równocześnie został bez przeróbek.

— A dlaczego nie powiedzieli państwo o tym wszystkim wcześniej? — ponowił pytanie.

— Bo się baliśmy. To nie jest normalne, że dziecko przesyła wiadomość w kartonie z zabawkami! Potem ginie Andie, policja zaczyna wypytywać o Rebeccę... nie wiedzieliśmy, co robić! Zgłupieliśmy... Poza tym ona od nas uciekła. Nikt jej nie zmuszał, żeby się spakowała i wyszła bez słowa. Ja już sam nie wiem, co na ten temat myśleć. Może po prostu znudziło jej się opiekowanie dziećmi? Może znalazła sobie jakiegoś nowego fagasa, a ta wiadomość to tylko taka zmyłka, żebyśmy dali jej spokój. Ta niepewność doprowadza mnie do szału! — krzyknął. — Do szału rozumie pan?! Nikomu nie życzę takiego losu! Nikomu nie życzę tylu pytań bez odpowiedzi!

*

— Mieliście nosa! Materiał genetyczny zebrany z pokoju McDowel pasuje do tego znalezionego w domu z numerem dziesięć. Nie ma wątpliwości, że to ona przebywała na Forest Hill i to ona tam bywała. To samo w przypadku Dereka Bruma — poinformował dwa dni później Long, a Catherina usiadła z wrażenia. Te informacje dużo im dawały, ale nie wróżyły nic dobrego.

— Czyli wygląda na to, że na Forest Hill mieszkali jacyś wybitnie zdolni informatycy, którzy dwa lata temu bez słowa opuścili swoje rodziny. Czas odejścia Rebeccy zgadza się z czasem odejścia tego Dereka. Teraz ktoś nieprzypadkowo porwał ich bliskich, przywiózł na to osiedle i zabił. Tylko po co? To jakiś szantaż?

— Bardzo możliwe. Może ci geniusze stworzyli jakiś nowatorski program, coś wartego kupę kasy i ktoś chciał to przejąć. A może nie chcieli dalej współpracować i te porwania miały na nich wymusić zmianę decyzji...

— Tak czy inaczej, szykuje się nam gruba sprawa... — podsumował ponuro Cooper.

— Macie jakieś teorie? — zapytała Catherina.

— Dziesięcioro informatyków w domkach na odludziu samo w sobie tworzy teorie.

— Dobra, ale jeśli rzeczywiście w grę wchodzi pierdylian gotówki, to dlaczego tak cudowni hakerzy zgodzili się mieszkać w syfie i skrajnym ubóstwie? Te domy były stare, brzydkie i cholernie brudne. Kto normalny załatwiałby sprawy wielkiej wagi na jakimś zawalającym się osiedlu? — zauważył Colin.

— Może na tym przeklętym Forest Hill jest coś, czego nie ma gdzieś indziej — wysnuł przypuszczenie James.

— Tak, gnijące wykładziny i przeciekające dachy — wyśmiał go partner.

— Powinniśmy uruchomić naszych informatorów na mieście — wtrąciła Catherina. — Jeśli rzeczywiście ktoś tworzy coś nowatorskiego, to w pewnych sferach na pewno jest o tym głośno. Muszą przecież mieć jakiś sponsorów, jakiegoś potencjalnego kupca... Trzeba zacząć to monitorować. I przede wszystkim ustalić, gdzie teraz przebywają Rebecca, Derek i reszta.

— Dobry pomysł — przyznał Cooper. — Skontaktuję się z Gorillą, Chimney'em i Tiny'm. Szkoda, że JoJo jest spalony po ostatniej akcji.

— Ej, ale powiedzcie mi.... — odezwała się ponownie. — Dlaczego nie ukryli ciał? Mieli mnóstwo czasu, by pozbyć się dowodów zbrodni. Przecież gdyby zakopali ich gdzieś w lesie, to nikt nie zorientowałby się, że na tym osiedlu doszło do jakiegoś morderstwa. Sprawy zaginięć dostałyby status nierozwiązanych i mieliby problem z głowy. Dlaczego tego nie zrobili?

To pytanie zastanowiło wszystkich, jednak nikt nie potrafił na nie odpowiedzieć.

— To wygląda, jakby w ogóle nie obawiali się, że zostaną złapani... Może dlatego, że na Forest Hill mało kto bywa. Cholera wie, kiedy odkrylibyśmy te zabójstwa, gdyby nie Rain — dodał Colin.

— Tak, tylko że mimo wszystko to jest raczej naiwne podejście do sprawy. Podczas zabójstwa dziesięciu osób nie można nie pobrudzić sobie rączek. Już zdołaliśmy dotrzeć do tożsamości ofiar, już połączyliśmy je z genialnymi krewniakami. To tylko kwestia czasu, kiedy pójdziemy dalej. Musieli brać to pod uwagę, bo z pewnością nie mieliśmy do czynienia z amatorami.

— Nie rozpędzaj się tak — ostudził jej zapał Long. — W każdej chwili możemy stanąć w martwym punkcie. Ale to fakt, że sprawa wreszcie nabiera tempa. Musimy grzebać w tym bardzo ostrożnie, żeby nikogo nie spłoszyć i nie pokazać, ile już wiemy. Nadajmy tej akcji kryptonim. Proponuję Sarenka w tunelu. Ktoś ma jakieś inne propozycje?

— Czemu akurat Sarenka w tunelu? — zapytał rozbawiony Bonnet.

— Sarenka ze względu na las, a tunel, bo sprawa jest tajemnicza — rozszyfrował Cooper.

Long przybił z nim piątkę.

— Jak dla mnie bomba! — skomentował Colin.

Catherinie nie było do śmiechu. Podskórnie czuła, że wiszą nad nimi ciemne chmury.

*

Minęła dwudziesta druga. C&C wyłączyli komputery, zamknęli drzwi na klucz, a potem dodatkowo zablokowali je przy użyciu specjalnego kodu, który aktywował alarm antywłamaniowy i potrafił postawić na nogi cały departament wraz ze wszystkimi mniejszymi jednostkami.

Catherina dopiero teraz przypomniała sobie o porannych i popołudniowych wiadomościach od Jacoba, więc pośpiesznie wyciągnęła telefon, by na nie odpisać. Porucznikom nie było jednak dane w spokoju dojść do samochodu, gdyż zaraz po opuszczeniu budynku napadł na nich tłum podekscytowanych dziennikarzy. Błyskali fleszami aparatów, przystawiali mikrofony do ust śledczych, chcąc w ten sposób zmusić do odpowiedzi na tysiące zadawanych pytań.

— Co mogą nam państwo powiedzieć o Forest Hill? — pytała dziennikarka.

— Czy są już jakieś przypuszczenia odnośnie sprawców tej masakry? — dodał ktoś inny.

— Czy to możliwe, by takich osiedli było więcej?

— Dlaczego do tej pory policja ukrywała te wydarzenia?

C&C nie zamierzali pisnąć choć słowa i w pośpiechu przemierzali drogę dzielącą ich od Dodge'a. To w żaden sposób nie zniechęciło reporterów. Nie odstępowali poruczników nawet na krok, co chwilę wymyślając nowy zestaw pytań i licząc, że choć na jedno uzyskają odpowiedź. W końcu Colin głośno i stanowczo oświadczył, że dopóki śledztwo trwa, żadne informacje nie mają prawa wypłynąć do mediów oraz grzecznie polecił, by kontaktowali się z rzecznikiem prasowym policji. Dziennikarze byli głusi na te prośby. Towarzyszyli porucznikom, dopóki ci nie zniknęli we wnętrzu samochodu.

— No to się zaczęło — burknął zdenerwowany Colin, po czym ze złości uderzył dłonią o kierownicę.

Miał nadzieję, że zbrodnie na Forest Hill, uda im się utrzymać w tajemnicy jak najdłużej. Nadzieja przepadła.

— Nic się od nas nie dowiedzieli, może nie puszczą tych nagrań... — pocieszała się. 

— Naprawdę w to wierzysz? — rzucił szorstko. — Nie bądź głupia, Catia. Mają na kamerach twarze ludzi zajmujących się sprawą dziesięciokrotnego morderstwa, które policja bardzo skrupulatnie ukrywa od kilkunastu dni. Myślisz, że to niewystarczający powód, by podnieść alarm?

Milczała. Colin miał rację, jednak im więcej myślała na temat tej dziwnej napaści przez dziennikarzy, tym mniej z niej rozumiała. Wielokrotnie miała do czynienia z mediami przy prowadzonych sprawach, ale nigdy nie zaczajali się na nią koło północy na ciemnym parkingu. Nie potrafiła również odpowiedzieć na pytanie, skąd ci ludzie dowiedzieli się o morderstwach na Forest Hill, dlaczego pytali, czy pozostałe ofiary również zostały rozpoznane. Ktoś musiał specjalnie udać się do mediów i nagłośnić tę sprawę. Tylko kto?

— Myślę, że powinniśmy to przepić. Odstaw samochód i chodźmy na piwo, co? — zaproponowała Catherina.

— Nie, dziś nie mogę — odpowiedział pośpiesznie, nadal patrząc tylko na drogę.

— Masz inne plany?

— Muszę się wyspać, jestem zmęczony.

Nie potrafiła powstrzymać śmiechu.

— No proszę cię, nigdy nie uwierzę, że odmawiasz piwa, bo chcesz iść spać. Na pewno nie ty!

— Nie i koniec.

Jednym, nieuprzejmie rzuconym, zdaniem momentalnie przywrócił ją do pionu. Nikły uśmiech zastąpił grymas zawodu i nieprzyjemne ukłucie w klatce piersiowej.

Nie chodziło o to, że odmówił spotkania, tylko o ton, którym ostatnimi czasy coraz częściej się do niej zwracał — oschły i szorstki.
— Zrobiłam ci coś? — zapytała, nie mogąc już wytrzymać tej dziwnej atmosfery.
— Nie, nic mi nie zrobiłaś. Po prostu nie mam ochoty na piwo. To takie dziwne?
— Nie rób ze mnie idiotki. Nie chodzi o to, że nie chcesz iść na piwo. Ty po prostu nie chcesz iść ze mną. A to jest różnica.

Prychnął pod nosem.

— Po co wymyślasz takie głupoty? Po prostu odmówiłem piwa, a ty od razu dorabiasz sobie do tego jakieś babskie teorie — rzucił z niechęcią.

— To nie są babskie teorie, tylko moje odczucia! Od jakiegoś czasu mnie unikasz i trochę szkoda, że nie potrafisz powiedzieć dlaczego — uniosła głos.

Powoli obojgu puszczały nerwy.

— A co mam powiedzieć, skoro o nic nie chodzi! Jak zwykle coś sobie zmyślisz, a potem w to uwierzysz.

— Dobra, jak masz tak pieprzyć, to lepiej nic nie mów — rzuciła ostro, tracąc chęci na kontynuowanie tematu. 

Colin również tego nie zrobił.

Po dojechaniu na parking Catherina pożegnała się krótko z partnerem i weszła do wieżowca. Była wykończona i przybita minionym dniem. Jedyne, o czym marzyła, to wtulić się w poduszkę i w spokoju przekimać do rana. Mimo to zaraz po wejściu do domu skierowała się do kuchni i otworzyła butelkę wina. Usiadła na parapecie, utkwiła wzrok w szybie i zachłannie wlewała w siebie trunek. Nie pomyślała nawet, by skorzystać z kieliszka.

Dopiero po jakimś czasie poinformowała Jacoba, że jest bardzo zmęczona i idzie spać. 

Nie poszła. W samotności opróżniła butelkę, bo wydawało jej się, że właśnie tego teraz potrzebuje. Jednak zamiast ulgi ogarnął ją okropny smutek, rozżalenie i poczucie samotności. Cały czas zastanawiała się, dlaczego Colin się od niej odsuwa, czemu nagle stał się taki oziębły i obojętny. Miała wrażenie, że go traci i nie potrafiła tego powstrzymać. Dobijała ją również sprawa Forest Hill i nieprzyjemne spotkanie z dziennikarzami. Obawiała się, że może mieć przez to duże problemy.

I właśnie teraz zaczęła najbardziej odczuwać brak Jacoba. Czasem wystarczało, by przytulił ją mocno do siebie, pocałował albo nakierował jej myśli na inne tory, a wszystkie zmartwienia odchodziły w niepamięć. Był nie tylko narzeczonym i kochankiem, ale też najlepszym przyjacielem. Zrozumiała, jak dobrze mieć go obok siebie, jak wiele robi dla niej w trakcie zwykłych dni, jak dużo ciepła i zainteresowania jej daje. Chciała, by wrócił, jak najszybciej.