"Walczę i zwyciężę" Rozdział 7 (1)

7

Udawała, że nie zauważa ukradkowych spojrzeń, które rzucał czasem w jej kierunku. Starała się nie zastanawiać, co one oznaczają i czy Colin zbiera w ten sposób siły, by zacząć jakoś rozmowę. Nie interesowało jej już nic, co w jakikolwiek sposób wiązało się z tym mężczyzną. Chciała zapomnieć, że kiedykolwiek byli sobie bliscy, wyrzucić go z pamięci i wmówić samej sobie, że jego zachowanie wcale jej nie zabolało.

Nieprzyjemną, uciążliwą ciszę przerwało pukanie do drzwi i pojawienie się w nich jednego z techników pracujących przy sprawie. 

— Mam dla was wyniki daktyloskopii — powiedział. — Odnośnie odcisków palców tego Raina. 

— Ile razy mam ci powtarzać Kevin, że nie odciski palców tylko odbitki linii papilarnych! Tak ciężko zapamiętać jedno sformułowanie? — wrzasnął Colin, czym wprowadził młodego detektywa w zakłopotanie. 

Catherina zaśmiała się pod nosem. Patrząc na sfrustrowanego porucznika, poczuła ogromną satysfakcję. I miała gigantyczną ochotę, by mu to pokazać. 

— Nie przejmuj się, Kevin, w poruczniku Bonnecie odzywa się czasem żeński pierwiastek. Ten, który odpowiada za fochy — zaśmiała się, patrząc na byłego przyjaciela w ironiczny, wymowny sposób. Młody detektyw odebrał to jako zwykły żart, ale Colin zbyt dobrze ją znał, by nie wiedzieć, jak wiele jadu włożyła w tę wypowiedź. — Sam non stop używa sformułowań odciski palców, ale poprawianie innych zawsze podnosi mu samoocenę. Wiesz, ma wrażenie, że jest ważniejszy niż w rzeczywistości. Daj ten raport. 

Mężczyzna posłusznie wykonał prośbę, a Catherina kątem oka zauważyła, że Colin jest wściekły. Tylko siłą woli powstrzymała szeroki uśmiech, który uporczywie wdzierał jej się na usta.

Nieświadomie wybierała najłatwiejszą drogę, by pogodzić się z cierpieniem po stracie przyjaciela — nienawiść. 

Spojrzała na biurko, po czym otworzyła teczkę. Bardzo szybko błądziła wzrokiem po tekście, przebijając się przez multum beznadziejnej — jej zdaniem — paplaniny. A potem rzuciła ją z impetem na biurko porucznika i głośno przeklęła. Młody technik wyszedł.

Brak odbitek linii papilarnych Alberta Raina na klamce, drzwiach i wewnątrz domu z numerem dziesięć. Brak śladów obecności w ww. obiekcie.

I to wystarczyło, by upewnić Catherinę w swoich rozważaniach. Albert w ogóle nie wszedł do domu, w którym znajdował się denat, a jednak powiadomił o jego znalezieniu. Musiał z góry wiedział, że on tam będzie. 

— Masz jakieś nowe teorie na którykolwiek temat, czy jak zwykle będę musiała dojść do wszystkiego sama? 

— Nie mam żadnych teorii — rzucił równie chłodno, jak ona.

— Świetnie — zaśmiała się i powróciła do pracy.

Colin z trudem powstrzymał się od jakiejś nieprzyjemnej odpowiedzi. Powoli puszczały mu nerwy. Czuł, że Catherina będzie teraz nie do zniesienia i miał rację. Zastanawiał się, czy ich współpraca na szczeblu zawodowym ma jakąkolwiek przyszłość i sens.

TAMTO JUŻ JEST

 Z przemyśleń wyrwał go dźwięk telefonu porucznik Morgan. Odruchowo spojrzał w jej stronę i przez moment nie odrywał wzroku. Wyglądała na naprawdę zaskoczoną i... zdruzgotaną. Treść SMS-a wywołała w niej niesamowite emocje, choć usilnie starała się nad nimi panować. Bez rezultatów.

OD: nieznany

Nie wyjdziesz żywa z tej wojny.

Widziała, że Colin nie trzymał w ręce telefonu, nie wystukiwał liter na klawiaturze i nie ruszył się nawet na moment.

Do tej pory była przekonana, że to on jest nadawcą tej dziwnej wiadomości na temat wycofania się ze śledztwa, a teraz nie była już niczego pewna. Jednak z drugiej strony, co jeśli nastawił automatyczne dostarczenie na konkretną godzinę? Wystukała szybką odpowiedź i wcisnęła wyślij. Interesowało ją tylko jedno — czy Colin jakoś zareaguje, czy chwyci telefon w dłonie, czy w pokoju zabrzmi dźwięk jego komórki. On nigdy nie wyciszał telefonu. 

DO: nieznany

Dobra, dobra. Gra skończona, Colin.

Mężczyzna nie poruszył się, nie zadrżał, nie dotknął swojego telefonu. Miała nadzieję, że odpowiedź nigdy nie nadejdzie, że to naprawdę Colin chce ją nastraszyć, ale... już po chwili ciche piknięcie poinformowało ją, że dostała wiadomość. A Bonnet nadal nie zrobił kompletnie nic. I wtedy poczuła, że zimny pot spływa jej po plecach. Bo skoro to nie Colin był nadawcą tych treści, to kto? 

OD: nieznany

Gra się dopiero rozpocznie. 

Przez moment nie potrafiła ukryć trzęsących się dłoni, przez co telefon wypadł jej z ręki. Colin z coraz większą ciekawością obserwował partnerkę, czując, że dzieje się coś złego. Mimo wszystko nie śmiał zapytać, co.

Catherina kompletnie nie wiedziała, jak się zachować. Nie miała też zbyt wiele czasu na zastanowienie. W przypływie nagłej odwagi postanowiła kontynuować tę rozmowę, gdyż naiwnie wierzyła, że zdoła wyczytać cokolwiek między wierszami.

DO: nieznany

Kim ty w ogóle jesteś?

Drżała, oczekując na odpowiedź.

OD: nieznany

Sojusznikiem. Bądź rozsądna i zastanów się, 

ile możesz stracić.

DO: nieznany

Wolę myśleć, jak wiele mogę zyskać.

OD: nieznany

Więc myśl tak dalej, a zginiesz, jak Albert i Marc.

Przez dłuższy czas błądziła wzrokiem po ekranie telefonu, nie wierząc w to, co przeczytała. Z początku w ogóle nie rozumiała, o jakiego Marca może chodzić nieznajomemu i dlaczego przytoczył to imię, ale po chwili zaczęła kojarzyć fakty. Znała tylko jednego Marca — przyjaciela Colina — i mężczyzna rzeczywiście już nie żył. Miało to jednak miejsce kilka lat przed wydarzeniami na Forest Hill, a ta śmierć była udowodnionym i bezsprzecznym samobójstwem. 

Samobójstwem w wyniku powieszenia. 

Głośno wciągnęła powietrze. Czyżby o takie podobieństwo z Rainem chodziło rozmówcy? Czuła, że jeśli zaraz nie dowie się, jaki jest sens tego wszystkiego, to eksploduje. Wiedziała też, że jej zachowanie zaczyna robić się coraz bardziej podejrzane, dlatego wzięła telefon do ręki i wyszła z pomieszczenia. Wolała nie dawać Colinowi powodów do ciekawskich spojrzeń.

Usiadła na sedesie w toalecie, zamknęła kabinę i oparła plecy o ścianę. Włączyła Internet w telefonie, zalogowała się do policyjnej bazy danych i wyszukała nazwisko byłego policjanta.

Do tej pory nigdy nie wnikała w szczegóły jego śmierci. Wiedziała tylko tyle, ile powiedział jej Colin. Opowiadał, że Marc, który na stałe mieszkał w Nowym Jorku i tam też pracował, zajął się niezwykle trudnym dochodzeniem, które wciągnęło go jak bagno, a potem przerosło. Śledczy nie mieli żadnych wątpliwości, że w jego samobójstwo nie zaangażowały się osoby trzecie. Za bardzo uwierzył w siebie i przegrał. Po prostu. Był tylko jednym z wielu. Może dlatego Catherina nie zastanawiała się nad tym głębiej i nie analizowała zdarzenia. 

Ominęła fragment o przebiegu służby i danych osobowych, zatrzymując się na notatkach sporządzonych w dniu jego śmierci i podczas dalszych wydarzeń. Im więcej czytała, tym większe było jej zaskoczenie.

Ciało denata znaleziono w gabinecie w domu rodzinnym. Mężczyzna zwisał nad podłogą z liną zaciśniętą wokół szyi. Była to lina jutowa, kręcona, grubości 12 mm, o splocie skręcanym trzy-żyłowym. Prawdopodobnie pochodziła z garażu denata. Obok mężczyzny leżało przewrócone krzesło, a na stoliku stała pusta butelka po brandy. Nie stwierdzono śladów obecności osób trzecich.

Po czym ukazywała się następna notatka.

Według zeznań żony denata, mężczyzna od dłuższego czasu miał depresję oraz stany lękowe. Nadużywał alkoholu, rzadko bywał w domu, a gdy już był, to często odbierał dziwne telefony, o których nie chciał rozmawiać. W trakcie śledztwa ustalono, że pochodziły one z budek telefonicznych w różnych częściach miasta. Żona zeznała również, że od pewnego czasu na ich ulicy non stop stał ciemny Chevrolet Suburban, z dwoma mężczyznami w środku, o wyglądzie oprychów — jak określiła. Nie ustalono, by mieli jakkolwiek związek z denatem.

I to wystarczyło, by Catherina zrozumiała, co miał na myśli tajemniczy anonim. Nie wierzyła w zbiegi okoliczności, tym bardziej teraz. Nie wierzyła, że Chevrolet Suburban, pojawiający się zarówno w sprawie Marca, jak i Krwawego Osiedla, to czysty zbieg okoliczności. Zaczęła kojarzyć fakty i analizować zachowanie Colina na podstawie nowych wiadomości. Co jeśli te zmiany nastroju, spóźnienia do pracy, dziwne zachowanie, na które zwrócił uwagę Cooper, dotyczyły właśnie tego tematu? Co jeśli Colin o wiele wcześniej znalazł jakieś podobieństwa między sprawą Marca i Alberta?

Czuła się zagubiona, osaczona przez kłamstwa i niedomówienia. Z każdym dniem dowiadywała się coraz więcej, a mimo to nie była ani o krok, by wyjaśnić całą tę sprawę. Najbardziej obawiała się jednak tego, że Colin mógł wpakować się w kłopoty, że zaczął prowadzić jakieś potajemne śledztwo, a jego nadmierna ciekawość przyniosła odmienny skutek od zamierzonego. I mimo wszystko — mimo tego, że ją zranił — nie potrafiła przejść obok tego obojętnie.

DO: nieznany

Spotkaj się ze mną.

Nie do końca wierzyła, że była zdolna zrobić coś takiego. Miała świadomość, że równie dobrze jej nieznany może być jednym z morderców, który w ten nietypowy sposób podsunął kolejny trop w sprawie. Robili to niejednokrotnie, więc dlaczego nie teraz? Mimo to czuła, że to spotkanie bardzo by jej pomogło. Chciała porozmawiać z człowiekiem, który wiedział na temat śledztwa o wiele więcej niż ona sama. Chciała wreszcie poznać wszystkie szczegóły i nie dać się już oszukiwać. Mogła dostać szansę, by poznać całą prawdę. Musiała z niej skorzystać. 

OD: nieznany

Nie ma mowy. 

Nie zamierzała odpuścić.

DO: nieznany

Chcę poznać prawdę. Tylko tyle.

OD: nieznany

Musisz być cholernie zdesperowana, skoro proponujesz mi spotkanie.

DO: nieznany

Ja chcę tylko wykorzystać szansę, którą mi dałeś.

Gryzła paznokcie, oczekując na odpowiedź. A ta nadeszła dopiero po kilku minutach.

OD: nieznany

Czekaj na wiadomość.

Nie miała pojęcia, czy robi dobrze. Bała się, ale ojciec od zawsze powtarzał jej, że: życie to ring, tylko bez zasad. Wchodzisz na niego pewna siebie i taka sama masz z niego zejść. A jeśli zwątpisz gdzieś po drodze, jeśli się zawahasz albo przestaniesz walczyć — zniszczy cię i zgniecie. To ty jesteś największym wrogiem samego siebie. Nie walczysz z innymi, walczysz ze sobą. Ze swoimi słabościami, niedoskonałością i błędami. Nigdy nie pozwalaj, by cię pokonały. Nigdy nie pozwalaj, by to one zeszły z uniesioną rękawicą.

Zaczęła swoją walkę z podniesionym czołem i tak zamierzała ją skończyć.

 *

Gdy wróciła do gabinetu, nie było w nim ani Colina, ani jego kurtki, co pozwoliło Catherinie przypuszczać, że mężczyzna opuścił departament. Rozejrzała się uważnie po pomieszczeniu, czując palącą ochotę, by przeszukać jego rzeczy. Wiedziała, że nie ma prawa naruszać jego prywatności, ale w obecnej sytuacji zamierzała chwytać się każdej deski ratunku. Upewniła się tylko, że mężczyzny nie ma nigdzie na korytarzu, po czym zamknęła drzwi od środka i przystąpiła do przeszukania. Pośpiesznie odsuwała szuflady w jego biurku, uważając, by każdą rzecz odkładać na to samo miejsce i w taki sam sposób.

Oprócz ukrytych butelek z brandy i wódką szkocką nie znalazła nic, co mogłoby wzbudzać jej zainteresowanie. Wobec tego postanowiła przeszukać zawartość komputera. Pamiętała, że podczas jednej z rozmów wyjawił swoje hasło, więc sprawa wyglądała na prostą. Kilkukrotnie wpisywała zapamiętaną kombinację, ale za każdym razem wyskakiwało powiadomienie o błędzie. Zaklęła pod nosem, po czym spróbowała jeszcze raz. Pudło. Teraz była już pewna, że Colin coś ukrywa. Bo jeśli nie, to po co zmieniał hasło?

Od niewdzięcznej pracy oderwał ją dźwięk telefonu. Momentalnie rzuciła się w kierunku biurka.

Od: nieznany

Opuszczony parking przy Jefferson St za godzinę. 

Na twoim miejscu nic bym nie kombinował.

Chwyciła kurtkę z wieszaka oraz torebkę, zabezpieczyła drzwi kodem, po czym udała się do gabinetu Coopera. Mężczyzna był sam.

— James, muszę wyjść — zapowiedziała. — Colin też gdzieś poszedł.

— Wiem, poinformował mnie. Coś się stało? — zapytał z troską.

— Nie, po prostu... coś pilnego mi wypadło. To nie będzie problem, jeśli wyjdę dziś wcześniej?

— W porządku, ale widzę, że coś jest nie halo. Jesteś pewna, że nie chcesz pogadać?

Westchnęła głośno. Przez moment chciała wyznać, gdzie idzie i czego się dowiedziała, ale zrezygnowała z tego pomysłu. Jeszcze nie teraz. 

— Po prostu potrzebuję chwili.

— Dobrze, ale jutro pogadamy, tak?

— Tak. — Uśmiechnęła się lekko, po czym opuściła gabinet. 

Kierując autem, czuła się kompletnie nieprzytomna. Nawet piosenki lecące w radiu działały na jej niekorzyść. Słysząc głos Bonnie Tyler śpiewający I need a hero, miała ochotę zatrzymać samochód i zacząć śmiać się ze swojej bezsilności. Bo właśnie tak się czuła — kompletnie bezradna. A bohater z pewnością by się teraz przydał.

Na miejsce dojechała dwadzieścia minut przed czasem. Zdążyło się już lekko ściemnić, tym bardziej że niebo od samego rana wyglądało na zachmurzone. Parking z każdej strony otoczony był starymi budynkami, które rzucały cień na wysłużony asfalt. Catherina siedziała w całkowitym mroku, który wcale nie działał kojąco na jej zszargane nerwy. W głębi duszy ogromnie obawiała się przebiegu tego spotkania. I im głębiej o nim myślała, tym bardziej żałowała, że zdecydowała się na coś tak szalonego. Zaczęła mieć wątpliwości, czy intuicja jej nie zawiodła i ten tajemniczy Sojusznik naprawdę stoi po ich stronie. Chciała w jakiś sposób ubezpieczyć się w przypadku ewentualnej pułapki, dlatego napisała do Jacoba niedługiego SMS-a, w którym poinformowała, że bardzo go kocha, przeprasza za wszystko oraz pokrótce wyjaśniła sprawę. Ustawiła datę wysłania na za cztery godziny. Uznała, że to odpowiedni czas, bo albo zdoła wrócić do domu i usunąć wiadomość, zanim Jacob ją odczyta, albo w ten sposób pożegna się z ukochanym. 

Westchnęła. Nie chciała nawet myśleć, co będzie, jeśli z własnej głupoty stanie teraz twarzą w twarz ze sprawcami Krwawej Masakry. Wyciągnęła broń, sprawdziła dwa razy, czy na pewno jest naładowana i zabezpieczona, po czym ścisnęła ją w dłoni. Non stop rozglądała się na boki, mając naiwną nadzieję, że dzięki temu zapewni sobie bezpieczeństwo. Gdy usłyszała dźwięk SMS-a, podskoczyła z wrażenia. 

OD: nieznany

Wyjdź z samochodu i stań tyłem do wjazdu.

Przełknęła ślinę, po czym bardzo powoli wykonała polecenie. Nie zamierzała zostawiać pistoletu w aucie. Wzięła go ze sobą, by czuć się bezpieczniej. Stojąc już przy drzwiach samochodu, miała wrażenie, że serce zaraz wyskoczy jej z klatki piersiowej. Catherina, jesteś idiotką — myślała. — I wpakowałaś się przez to w niezłe gówno.

— Nie odwracaj się — usłyszała nagle za sobą.

Poczuła, jak oblewa ją zimny pot. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że ryzykuje dosłownie wszystko. Wolność, życie, zdrowie, spokój. Jednak paradoksalnie nie tylko niebezpieczeństwo wywoływało w niej ogromne emocje, ale i głos nieznajomego — twardy, męski, donośny. Choć nie wiedziała, jak wyglądał mężczyzna, który za nią stał, była przekonana, że ma do czynienia z facetem z krwi i kości. Wystarczyły zaledwie trzy słowa, by zdołał ją sparaliżować.

— Dlaczego? — zapytała, równocześnie dziwiąc się, że może brzmieć aż tak strachliwie. 

— Bo jeśli się odwrócisz, to nie usłyszysz ode mnie ani słowa.

— Dobrze... Nie odwracam się — uległa, choć w głębi duszy czuła nieodparte pragnienie, by jednak ujrzeć twarz tego człowieka, zobaczyć kim jest, jak wygląda, spojrzeć mu w oczy. Zaufać bądź nie.

— Po co chciałaś się spotkać?

— Z twoich wiadomości wynika, że wiesz o tej sprawie o wiele więcej, niż powinieneś. Chce wiedzieć, co.

Nie potrafiła ukryć trzęsących się rąk, choć za wszelką cenę grała twardą. Z marnym skutkiem — jej głos był nienaturalnie skrzekliwy, drżał, a Catherina z cudem zdołała wypowiedzieć to zdanie w sensowny sposób.

— Nie musisz się mnie bać — stwierdził spokojnie. — Nie zamierzam zrobić ci nic złego.

— Więc dlaczego nie pozwolisz mi się odwrócić? Skąd mam wiedzieć, że nie mierzysz teraz we mnie bronią i nie wpakujesz mi zaraz kulki w łeb?

— Trzeba było myśleć o tym, zanim wysłałaś SMS-a z propozycją spotkania.

Zamilkła. Musiała przyznać mu rację. 

— Gdybym chciał cię zabić, już dawno bym to zrobił. Przyjechaliśmy tu porozmawiać, więc rozmawiajmy. Nie chcę, żebyś się odwróciła, bo muszę zostać anonimowy. To chyba nie jest zbyt wygórowana cena za kilka istotnych informacji, prawda?

— Prawda... — odpowiedziała cicho. 

Nie potrafiła się przeciwstawić, wziąć tej sytuacji w swoje ręce i zdominować nieznajomego. Czuła, że przegrałaby przy nim z kretesem. Musiała grać według jego zasad. Nie potrafiła tak.

— Więc, co chcesz wiedzieć?

— Mam całkiem sporo pytań. Co wiesz o Forest Hill i skąd? Czemu łączysz Alberta z Marcem? Dlaczego do mnie napisałeś, kim w ogóle jesteś? Czemu to wszystko tak cię interesuje...?

— Rzeczywiście sporo — zaśmiał się delikatnie, a Catherina znowu poczuła, że fala gorąca przepływa przez jej ciało. Zupełnie nie rozumiała, co się z nią dzieje. — Naprawdę myślisz, że powiem ci, kim jestem i skąd mam swoje informacje? Ustalmy coś, przyjechaliśmy tu rozmawiać o Forest Hill, nie o mnie. Czemu do ciebie napisałem? Bo nieświadomie weszłaś w świat, który prędzej czy później cię przerośnie. Bez względu na to, jakim człowiekiem jesteś, i co sobą reprezentujesz, nie zasłużyłaś na to, co się stanie. Chcę cię po prostu ostrzec, uznajmy, że z dobrego serca. Podejrzewam, że nie masz pojęcia, jak daleko sięgają korzenie Forest Hill, i wobec tego nie wiesz, na co się narażasz. 

— Jak wiele możesz mi wyjawić?

— No i tak zadane pytanie podoba mi się o wiele bardziej. Skupmy się na tym, że sprawa Forest Hill, to tak naprawdę szczegół. Bardzo mało znaczący w całej sprawie. Skupiacie się na tym, myśląc, że to centrum wydarzeń, a tak naprawdę, to jedynie poboczny wątek.

— Jak to? — Nie kryła zdziwienia. — Przypominam, że tam zginęło dziesięć osób...

— Dziesięć osób — zaśmiał się. — Co to jest dziesięć osób? Takich osiedli może być o wiele więcej. Forest Hill dotyczyło informatyków, ale są jeszcze biolodzy, genetycy, chemicy, matematycy, projektanci, architekci, budowlańcy, elektrycy, energetycy, wojskowi, policjanci i mnóstwo innych grup, które są w tę sprawę zamieszane. Ktoś potrzebuje wybitnych jednostek z wielu różnych dziedzin, żeby stworzyć projekt, z którym nikt nie będzie w stanie walczyć. Bo jeśli zaangażują się w to najlepsi z najlepszych, to kto zdoła ich powstrzymać?

— Co to za projekt?

— Nie wiem dokładnie, a nawet gdybym wiedział, to i tak bym tego nie wyjawił. Skoro ktoś robi sobie tyle zachodu, to z pewnością sprawa jest tego warta. Przypuszczam, że na zdobyciu Stanów się nie skończy.

— Słucham? — zaśmiała się nerwowo. — Zdobyciu Stanów? Na Boga, przecież to nie jest takie proste. Przetrwaliśmy wojnę secesyjną, ataki terrorystyczne, to co mogą zrobić idioci, bawiący się w rzeźników w środku lasu.

— Jesteś bardzo naiwna, jeśli nazywasz ich idiotami. Marc, Albert i setki innych ludzi też ich nie doceniali i wiesz, jak skończyli. Ciebie też to czeka, jeśli się nie wycofasz.

— No właśnie... — przypomniała sobie. — Jakie znaczenie w tym wszystkim ma Marc? Przecież on nie żyje od czterech lat.

— Kilka lat temu z więzień zaczęli w dziwnych okolicznościach wychodzić więźniowie. I to nie były osoby skazane za niezapłacone mandaty albo błahe kradzieże, a mordercy, czy geniusze, którzy w istotny sposób zagrażali państwu. Taki stan rzeczy występował nie tylko w USA, ale też w innych państwach — Japonii, Włoszech, Rosji, Tajlandii, Meksyku. Te sprawy były bardzo ukrywane przez władze i mało kto wiedział o tym, co naprawdę się dzieje. Tych najgroźniejszych przestępców często zastępowano w celach sobowtórami, którzy byli specjalnie szkoleni do swoich ról. Mieli udawać mafiozów, ruszać się i zachowywać tak jak oni, żeby ten prawdziwy bandzior mógł w spokoju chodzić na wolności, odnawiać swoje znajomości i tworzyć nowe grupy przestępcze. Bo on miał swoje dojścia, doświadczenie, potrafił siać postrach i osiągać wszystkie zamierzone cele. To były początki całego tego bajzlu, więc organizatorzy bardzo uważali, żeby ktoś nie wszedł im w drogę. Jeśli jakiś człowiek zagrażał powodzeniu całego planu — natychmiast został wyeliminowany. Tylko że to są cwani ludzie i nie wybierają najłatwiejszych rozwiązań. Jeśli chcieli kogoś bezpiecznie wyeliminować — zmuszali go do samobójstwa lub to samobójstwo pozorowali. Sprawa szybko została umorzona, a oni mieli święty spokój. Marc najwidoczniej odkrył coś istotnego, skoro został usunięty.

— Sugerujesz, że ktoś go zabił? — zapytała, czując, że robi się blada, jak ściana. 

— Niekoniecznie. Mógł być szantażowany, gnębiony, straszony. Miał dzieci, żonę, a to wystarczający powód, by odczuwać strach. Możliwe, że kazali mu się zabić, grozili, że skrzywdzą jego rodzinę i facet nie miał wyjścia. 

— Więc lepiej się zabić, niż żyć i w razie potrzeby obronić najbliższych? — rzuciła z kpiną.

— Nie rozumiesz, jak to wszystko działa. Oni potrafią z ludźmi zrobić wszystko. Łamać kończyny, obcinać uszy albo palce, podpalać, wieszać na hakach za szyje, wyrywać zęby albo języki... Jeśli przeżyjesz taką torturę, to tylko dlatego, że mają jeszcze co do ciebie jakieś plany. I jeśli ktoś pokazuje ci film, na którym w ten sposób każe kogoś za nieposłuszeństwo, po czym przysięga, że w ten sam sposób załatwi twoje dziecko, to zrobisz wszystko, żeby do tego nie dopuścić. Wypełnisz każde polecenie i nie będziesz rżnąć bohatera. Zabijesz się, jeśli ci każą. Bo wiesz, że im chodzi o ciebie, nie o twoją rodzinę i to ty jesteś problemem. Zniknie problem, zniknie zagrożenie dla innych.

— To mi się nie mieści w głowie... I co było dalej? Jak to się rozrastało?

— To trwało i kształtowało się przez lata w ukryciu. Przestępcy wychodzili na wolność, zdobywali pieniądze, tworzyli swoje struktury, które bezsprzecznie podlegały jednej władzy. Wyobraź sobie, że największe mafie USA, a nawet świata, łączą się w jedną... Wyobraź sobie, jak silny musi być człowiek, który stoi na ich czele. W tym momencie ta organizacja ma niewyobrażalną siłę przebicia. Nikt z nimi nie zadziera, nawet policja i wojsko. Rząd też się ich boi, bo doskonale wie, że jeśli przystąpią do ataku, to zniszczą wszystko. Jedyne, na czym im zależy, to ci geniusze, którzy dla nich pracują. Dzięki nim są siłą. Najwidoczniej stworzyli coś, co daje im przewagę. Broń, program, lek... nie wiem. I podejrzewam, że nikt nie wie.

Przez moment nie pytała o nic więcej. Rozważała w głowie słowa nieznajomego, czując, że nie jest w stanie w to wszystko uwierzyć. Zbyt długo pracowała w Departamencie Policji, by w ogóle rozważać pomysł połączenia się różnych mafii w jedną strukturę. To brzmiało dla niej zbyt nieprawdopodobnie. Mimo wszystko kontynuowała. 

— I uważasz, że ci ludzie z Forest Hill dla nich pracowali?

— Ci, którzy zginęli — nie, ale ich rodziny — owszem. McDowell, Conor, Franklin, Torres, Johnson i inni.

Dwóch ostatnich nazwisk Catherina w ogóle nie kojarzyła. Najwidoczniej tajemniczy nieznajomy rozszyfrował tożsamość pozostałych ofiar o wiele szybciej niż wydział kryminalny.

— Wydaje mi się, że na razie wszystko rozumiem — powiedziała. — Ale po co ta cała szopka z odkrywaniem Krwawego Osiedla? Po co był Rain, po co podsuwali nam dowody? To jakiś znak dla góry? 

— A więc domyśliłaś się? — zaśmiał się, a ona w ostatniej chwili opanowała chęć odwrócenia się. W jego głosie było coś niesamowicie magnetyzującego. — Bardzo możliwe, że chcieli w ten sposób upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Ukarać swoich ludzi, bo popełnili jakiś błąd, albo chcieli się wycofać, a potem rozdmuchać tę sprawę, żeby pokazać innym, na co ich stać. Może informatycy przestali chcieć współpracować, dlatego na ich oczach pozabijali ich bliskich. A potem sami zadbali, by sprawa się rozniosła, żeby żadna inna grupa nie zechciała się sprzeciwiać. Miasto jest kompletnie nieświadome, ale rząd, wojsko, policja doskonale wiedzą, co się dzieje. Takie ataki, to dyskretne ostrzeżenie dla nich, może nawet szantaż. 

Z nadmiaru informacji oparła się o samochód. Przesunęła dłonią po czole, czując narastający ból w skroni. Nie spodziewała się aż takich rewelacji i nie bardzo wiedziała, co z nimi zrobić.

— No dobrze... Wszystko pięknie, ale przecież trzeba zacząć coś robić — rzuciła, choć w tym momencie ciężko jej było zebrać myśli. — Mamy czekać z założonymi rękami i pozwolić im na samowolkę? Czemu nikt nie reaguje? Czemu nikt nie stara się ich powstrzymać?

Westchnął. I nawet to zrobił jakoś tak... inaczej. 

— Co chcesz zrobić? Z kim współpracować? Możesz znaleźć kilku, może nawet kilkudziesięciu, nadgorliwych policjancików którzy zapragną się wykazać i zdobyć ordery za wybitne zasługi. Uznajmy — czysto teoretycznie, bo to nierealne — że uda wam się dotrzeć nawet do samych przywódców. I co wtedy? Myślisz, że któryś prokurator wyda nakaz zatrzymania? Że któryś sędzia odważy się wydać wyrok? Myślisz, że Szef Policji nie wie, co jest grane? Że nie wie o tym, że przestępcy wychodzą z paki tuż koło jego nosa? Myślisz, że dowódcy w Pentagonie są ślepi i nie dotarły do nich wiadomości o zagrożeniu państwa? Wszyscy wiedzą, ale nikt nic nie robi, bo wszyscy są w tym umoczeni.

— No to co ja mam robić? Mam wrócić do domu, usiąść na kanapie i czekać aż wymordują pół miasta? — rzuciła o ton za głośno. Emocje zaczynały brać nad nią kontrolę.

— Wyjedź. Spakuj najważniejsze rzeczy, zabierz ludzi, których kochasz i wyjedź. Tutaj nie ma przyszłości dla nikogo, bo to tylko kwestia czasu, kiedy miasto zniknie z powierzchni ziemi. Oni je zniszczą, zrujnują. A zaraz potem Nowy Jork, Los Angeles i wszystkie inne. Wierz mi lub nie, ale jeśli nie spakujesz się i nie wyjedziesz, póki jest spokój, to nie zrobisz tego już nigdy. Najlepiej w ogóle opuść Stany bo tutaj to wszystko się zacznie.

— To jakaś kpina... Przecież musi się dać coś zrobić! Musi się dać!

— Jest już za późno. — Wypowiedział to zdanie tak stanowczo i pewnie, że momentalnie się wyprostowała. Nie wiedziała, czy śni, czy to wszystko naprawdę się dzieje. — Spóźniliśmy się. Ja, ty, wszyscy. Po prostu się spóźniliśmy.

Nie usłyszała już nic więcej. Przez jakiś czas starała się opanować szybko bijące serce i ciśnienie, które prawie rozsadzało jej czaszkę. A gdy odważyła się wreszcie odwrócić, nie było przy niej nikogo. Tajemniczy mężczyzna zniknął, tak szybko, jak się pojawił, a razem z nim odpowiedź na ostatnie, nurtujące ją pytanie. 

Pytanie, które powoli doprowadzało ją do szału.

Kim ty, do cholery, jesteś? 

Obiecywałam kolos, kolos to jednak nie jest, ale myślę, że wybaczycie. Moi kochani, jak się podobała nowa postać? Nazwijmy go Sojusznik:D No i wiadomości, które ze sobą przyniósł. Jestem bardzo ciekawa! ;D I jak emocje w tym rozdziale? Ujdzie? Piszcie!

PS Kilka osób wysnuło przypuszczenie, że tym Sojusznikiem może być Colin... Powiedzcie mi, jakim cudem? xD Przecież Cat z nim rozmawiała. Słyszała jego głos. I co, nie poznałaby że to Colin?