"Walczę i zwyciężę" Rozdział 10(2)

— Mogę mówić ci po imieniu, Roberto?

Dziewczyna spojrzała na niego z zaskoczeniem.

— Skąd...

— Miałaś napisane na plakietce. Przeczytałem, gdy przyniosłaś mi kawę.

Zaśmiała się głośno ze swojej niedomyślności.

— Ależ ja jestem czasem głupia! — stwierdziła i uderzyła się lekko dłonią w czoło.

Mężczyzna również się zaśmiał, co pozwoliło w pewnym stopniu rozładować napiętą atmosferę. 

— Rodrigo. — Podał jej dłoń.

Odwzajemniła uścisk, czując, jak przeszywa ją przyjemny dreszcz. Była zaskoczona, że jeden mężczyzna potrafi wywołać w niej aż tyle różnych emocji — od strachu po podniecenie; od zawstydzenia po fascynację.

— Jesteś Hiszpanką? — nakręcał rozmowę.

Potwierdziła ruchem głowy.

— Tak, mieszkałam w Alicante. Zaraz nad morzem. 

— Czemu wyjechałaś do Ameryki? Oczywiście jeśli można spytać.

— To dłuższa historia... — Wyraźnie zmarkotniała, a z jej twarzy zniknął uśmiech.

Rodrigo bardzo szybko pojął, że nie powinien o to pytać i źle pokierował rozmową.

— Przepraszam, nie chciałem cię urazić... — rzucił od razu, lekko przestraszony.

Roberta nie lubiła rozmawiać na ten temat, ale nie zamierzała zepsuć przyjaznej atmosfery, która się między nimi wytworzyła. Nie chciała pokazać, że to pytanie w jakiś sposób ją dotknęło. Wolała udawać, że wszystko jest w porządku i dzięki temu wmówić nie tylko Rodrigowi, ale też sobie, że potrafi już o tym swobodnie opowiadać. 

 — Nic nie szkodzi — zapewniła. — Przyjechałam tu z chłopakiem. Marzył o życiu w Ameryce, a ja nie chciałam go stracić, więc spakowałam manatki i wyjechałam razem z nim.

Rodrigo zamilkł na chwilę. Nie sądził, że przez to jedno, szybko rzucone, pytanie, ich rozmowa zejdzie na takie tory.

Roberta nie chciała utrzymywać męczącej ciszy, dlatego dodała:

— Nie wyszło nam, ale zdążyłam już znaleźć pracę, zaaklimatyzować się, więc zostałam.

Na taką odpowiedź liczył. 

— To musiał być straszny burak — skomentował z nadzwyczajną pewnością, a Hiszpanka zaniosła się śmiechem. 

Nie do końca rozumiała, dlaczego tak szybko zdołała otworzyć się przed zupełnie nieznajomym mężczyzną. W Rodrigo było po prostu coś, co przekonało ją, że można mu zaufać. Emanował dobrą energią, pozytywnym nastawieniem do świata, a te cechy były jej bardzo bliskie. Poza tym chciała, by zobaczył, że dziewczyna jest gotowa coś o sobie opowiedzieć i nawiązać z nim znajomość. 

Jeszcze przez jakiś czas spacerowali chodnikami Silent Glade, patrząc na ludzi przechodzących obok nich, na kwiatowe rabaty i niewielkie jeziorko, które upiększało park obok Ratusza i Poczty. Pokonywali kolejne dzielnice, znajdując coraz więcej wspólnych tematów do rozmów, a po początkowym zawstydzeniu nie było już śladu.

Znajdowali się właśnie w mało popularnej części parku, gdy do ich uszu dobiegł niecodzienny, wyjątkowo głośny dźwięk silników. Wychylili się zza drzew i z ciekawością patrzyli na to, co działo się na jednej z głównych ulic Silent Glade. Widzieli, że pojawiło na niej kilka ciemnych pickupów, które z wielką prędkością rozjechały się potem w różne strony. Od razu zwrócili na siebie uwagę przechodniów i kierowców. Ci drudzy nie omieszkali trąbić na ich klaksonami swoich samochodów lub głośno obrażać z powodu niestosowania się do zasad ruchu drogowego. Kierowcy pickupów nie przejmowali się czerwonym światłem sygnalizacji, gdy wjeżdżali na skrzyżowanie, ani pieszymi, idącymi przez pasy. 

Stłuczka goniła stłuczkę.

Roberta i Rodrigo nie potrafili oderwać wzroku od tej niecodziennej sytuacji. Cicho komentowali zachowania kierowców i z nerwowym śmiechem wyrażali swoje zaskoczenie. A byli przy tym praktycznie niewidoczni, gdyż bujne krzewy odgradzały ich od drogi.

Jednak gdy dostrzegli, że mężczyźni siedzący w kabinach pickupów wyciągają bronie i zaczynają celować do przypadkowych ludzi, ogarnęło ich przerażenie. Mimo to ciągle stali w tym samym miejscu i nie potrafili przestać patrzeć. Byli jak sparaliżowani. Obserwowali, jak zdezorientowani mieszkańcy rozbiegają się we wszystkie strony i z krzykiem uciekają przed wystrzelanymi kulami. Niektórym udawało się przebiec kilkanaście jardów, a inni padali od razu. Oprawcy nie zatrzymywali się nad martwymi i zupełnie nie zwracali uwagi na płeć i wiek swoich ofiar. Zabijali wszystkich, bez wyjątku, taranowali, przejeżdżali po ciałach umarłych lub celowo wjeżdżali na żywych.

Na ulicy bardzo szybko zapanował chaos. Kierowcy wpychali się przed inne pojazdy, masowo wymuszali pierwszeństwa, wciskali gaz do dechy, by jak najszybciej stamtąd odjechać. Nikt nie patrzył już na światła sygnalizacji, nikt nie przejmował się rozbiciem samochodu.

Piesi biegali ile sił w nogach, próbowali zatrzymywać auta i wdzierać im się do środka, jednak mało kto decydował się na pomoc innym. Każdy martwił się o siebie i swoich pasażerów.

Rodrigo z przerażeniem patrzył, jak mężczyzna w średnim wieku potyka się o własne nogi, kuleje, ale mimo to nadal biegnie, mając nadzieję, że zdoła uciec. Nie zdołał. Jeden z oprawców dopadł do niego, po czym powalił na ziemię mocnym uderzeniem karabinu w głowę. Potem zadał kilkanaście kolejnych ciosów — w brzuch, po żebrach, plecach, w twarz.  Przestał bić dopiero wtedy gdy z głowy kaleki pociekła kałuża krwi, a jego gałki oczne wyszły z oczodołów.

Z każdej strony słychać było dramatyczne wrzaski osób, które umierały w katorgach, patrzyły na śmierć swoich bliskich lub ze strachem czekały na swoją kolej.

Dopiero po chwili Rodrigo otrząsnął się z osłupienia i zrozumiał, że i oni muszą uciekać.

Chwycił mocno dziewczynę za rękę, po czym pociągnął w bezpieczniejsze miejsce. Słyszeli za swoimi plecami odgłos wystrzelanych kul, warkot silników i czuli odór unoszący się w powietrzu.

Ulica powoli zalewała się krwią niewinnych i nikt nie rozumiał, dlaczego.

Zdołali schować się za jednym z budynków.
Dziewczyna przylgnęła do ściany, z trudem łapiąc oddech, po czym głośno się rozpłakała. Nie dochodziło do niej, że przed chwilą na jej oczach rozegrała się zbiorowa masakra, a to jeszcze nie jest koniec wrażeń. Pragnęła żyć, budzić się co rano z uśmiechem na ustach i zaznawać smaków, które dawała natura. Nie chciała umrzeć na ulicy, jako jedna z wielu, zupełnie bez sensu, bez przyczyny, bez szansy na ratunek.

— Ciszej! — wrzasnął Rodrigo.

Choć jego również przerastała ta sytuacja, wiedział, że musi zachować zimną krew. Nie dziwił się emocjom Roberty, ale nie chciał, by szloch sprowadził na nich niebezpieczeństwo.

Przycisnęła dłoń do ust, starając się zachować spokój. Mimo to z jej oczu ciągle leciały łzy, których nie potrafiła powstrzymać. Czuła, że z każdą chwilą robi się coraz bledsza i słabsza. Nie umiała się uspokoić.

W pewnej chwili Mulat ostrożnie wychylił się zza ściany, by zobaczyć, jak wygląda sytuacja na mieście. Wyciągnął zza pasa Berettę, a Roberta jęknęła z przerażenia. 

— Skąd masz pistolet? — zapytała, po czym ponownie zatkała usta dłońmi.

Myśl, że spacerowała z kimś uzbrojonym, szczerze ją przeraziła.

— Na wszelki wypadek — odparł, po czym ponownie wychylił się zza muru. 

I wtedy zobaczył, że ilość aut drastycznie się zwiększa. Pickupy były dosłownie wszędzie, a jeden jechał właśnie w ich kierunku. Niewiele myśląc, Rodrigo chwycił Robertę za rękę i kazał biec. Nie rozumiał, dlaczego tym mężczyznom tak bardzo zależy, by wybić wszystkich przechodniów, ale nie zamierzał się nad tym zastanawiać.

Poganiał kobietę, mając nadzieję, że uda im się dobiec do jednego z bloków, zaryglować od środka i wezwać pomoc. Biegł ile sił w nogach, jednocześnie czując, że Hiszpanka za nim nie nadąża. Sapała głośno, łzy zamazywały obraz przed oczami, a strach o swoje życie paraliżował umysł. Przez moment przeszło mu nawet przez myśl, czy nie powinien jej tutaj zostawić. 

Byli już blisko budynku, który mężczyzna wybrał na azyl, kiedy zza rogu wyłonił się kolejny samochód. Kobieta wybuchnęła atakiem histerycznego płaczu, czując, że właśnie nadszedł jej koniec.

— Ja nie chcę umierać! — wrzeszczała, kompletnie nie wiedząc, co zrobić w tej sytuacji. — Boże, błagam! Ja nie chcę umierać!

Biegła najszybciej, jak mogła, ale to nie wystarczało. Jak przez mgłę widziała zarys faceta, który z niezwykłą zaciętością mierzył do niej z karabinu, a potem poczuła, że uginają się pod nią nogi. Wypuściła dłoń Rodriga i upadła na ziemię. Mulat uniósł broń, strzelił do oprawcy i choć zdołał go wyeliminować, już za chwilę zza rogu wyłoniło się kolejne auto z kolejnymi mężczyznami.

Miał dwie opcje: uciec — i starać się przeżyć — albo pozostać z nieznajomą dziewczyną i skazać się na pewną śmierć.

I w tym momencie — widząc lufy karabinów skierowane w swoją stronę — był pewien, że Roberta nie jest warta aż takich poświęceń. 

*

Chwilę wcześniej

Mały Michael siedział posłusznie na siedzeniu obok kierowcy, przypięty pasami i wyprostowany do granic możliwości. Dłonie ułożył równiuśko na nóżkach, a wzrok utkwił w przedniej szybie. Był przestraszony i przekonany, że jeśli odezwie się chociaż słowem, to nieznajomy zrobi mu krzywdę. Z trudem utrzymywał stały oddech i bardzo się starał, by nie wybuchnąć płaczem. Ciekawość pchała go do spojrzenia na twarz tajemniczego mężczyzny, ale strach stanowczo go przed tym hamował. I choć nadal tliła się w nim nadzieja, że niedługo naprawdę zobaczy rodziców i otrzyma w swoim życiu trochę zasłużonej miłości, młody rozumek podpowiadał mu, że został oszukany i nikt na niego nie czeka.

Dan dostrzegał skupienie na twarzy chłopca. Co jakiś czas zerkał na niego ukradkiem i dziwił się, że Michael zachowuje taki spokój. Był przygotowany raczej na ataki wściekłości, płacz czy histerię. Mimo to widział, że malec jest mocno przerażony obecną sytuacją. Czuł, że powinien w jakiś sposób go uspokoić, ale nie potrafił zacząć dialogu.

Nie często było mu dane rozmawiać z dziećmi. Nie umiał się nimi zajmować, nie wiedział, co do nich mówić i dopiero teraz uświadomił sobie, że przebywanie w towarzystwie Michaela może być o wiele trudniejsze, niż początkowo przypuszczał. 

— Naprawdę zawiezie mnie pan do rodziców? — zapytał w końcu chłopiec, ale zrobił to w tak bojaźliwy i płaczliwy sposób, że Dan poczuł się jak największy potwór i zwyrodnialec na świecie. A przecież chciał go tylko chronić.

— Nie. Twoi rodzice nie żyją.

Dopiero gdy dostrzegł łzy spływające po policzkach chłopczyka, zrozumiał, że był zbyt dosadny.

Życie nauczyło go, by nigdy nie owijać w bawełnę i mówić prawdę prosto z mostu. W tej sytuacji z przyzwyczajenia zrobił to samo, za późno uświadamiając sobie, że rozmawia z małym, wrażliwym dzieckiem, a nie żołnierzem na służbie. Zrobiło mu się żal Michaela, ale nie czuł potrzeby by mu ulżyć. Wybrał milczenie. 

Przez dłuższy czas jechali w ciszy, przerywanej jedynie cichym łkaniem dziecka. Dan zaciskał zęby, starając się nie reagować i nie rozmyślać nad tym. Zbliżał się do końca swojej ostatniej misji i tylko to miało znaczenie. Był pewien, że teraz wszystko pójdzie zgodnie z planem, dopóki nie usłyszał komunikatu w radiu:

— Z wyniku zderzenia czterech samochodów osobowych z ciężarówką, odcinek drogi numer sto dwadzieścia przy skrzyżowaniu z Milburn St został tymczasowo zablokowany. Prosimy o zachowanie ostrożności i korzystanie z objazdu przez dziesiątą dzielnicę...

Żołnierz zaklął cicho pod nosem. Zamknięcie odcinka drogi Milburn oznaczało dla niego konieczność przejechania przez centrum miasta i wejścia do lasu z innej strony. Nie był z tego faktu zadowolony, ponieważ przejeżdżanie przez środek Silent Glade stwarzało ogromne ryzyko — rysopis porwanego Michaela zapewne trafił już do patroli i telewizji.

Mimo to w obecnej sytuacji nie mógł postąpić inaczej. Zawrócił Jeepa, przesunął rękami po brodzie i miał ogromną nadzieję, że zmiana planów nie będzie początkiem komplikacji.

*

Dan był oszołomiony, gdy wjechał do centrum miasta i zobaczył rzeź, która się w nim rozgrywała. Krew spływała po ulicach, a trupy przypadkowych ludzi leżały na chodnikach. Rozszarpane od kul, zgniecione przez koła samochodów, popalone lub rozczłonkowane. Mały Mike patrzył zdezorientowany dookoła siebie, nie wiedząc, co się tu dzieje, a żołnierz na moment stracił poczucie rzeczywistości.

Wbiegł do jednego z domów. Nie był w stanie słyszeć, jak głośno biło mu serce. Ściskał w ręce broń i ostrożnie przesuwał się do przodu. Jeden nieostrożny ruch, jedna chwila nieuwagi mogła kosztować go zdrowie i życie. Miał tylko jedną szansę i brak możliwości na naprawienie błędów. 

Od początku wiedział, na co się pisze — musiał zabić człowieka, który w każdej chwili mógł wysadzić w powietrze cały ten budynek. 

Cała trudność misji Dana polegała na tym, że on pragnął żyć, a jego przeciwnik niekoniecznie. Wytężał wszystkie swoje zmysły, by w razie starcia być gotowym nacisnąć na spust szybciej, niż Talib na detonator. 

Szedł cicho obskurnym korytarzem, z bronią wyciągniętą przed siebie i nasłuchiwał. 

Cisza. 

Minął jedne drzwi, drugie, trzecie, aż dotarł do czwartych — otwartych. Zbliżył się, a za pomocą lusterka zobaczył, co dzieje się w środku.

I zamarł. Bo poszukiwany terrorysta siedział na podłodze z detonatorem w ręku, a obok niego grupka kilku przerażonych dzieci i ich rodzice. 

Wiedzieli, że to mogą być ich ostatnie wspólne chwile. Wiedzieli, co znaczy przebywać w otoczeniu człowieka, zdolnego do zabicia siebie i innych z uśmiechem na ustach. Wiedzieli również, że wystarczy do tego tylko jeden nieostrożny ruch. 

Dan również był tego świadom. I czuł, że to od niego zależy, jak potoczy się los ich wszystkich.

Przymknął oczy. 

Znów wrócił do wspomnień. 

Znów jechał terenówką w żołnierskim mundurze, obok swoich kompanów. Prawie słyszał ich rozmowy, śmiechy lub odgłos odbezpieczanej broni. Widział te tumany kurzu, które unosiły się nad nimi i mieszkańców z nieufnością patrzących na auta przyjezdnych.

A przecież nie chciał tam wracać. Zbyt wiele koszmarnych wspomnień każdej nocy powracało do jego głowy, zbyt wiele trupów stawało mu przed oczami, gdy tylko zamykał powieki. Nie chciał znowu wejść w środek wojny i walczyć o życie. Tym bardziej, że teraz misja była trudniejsza — musiał zadbać o pięcioletniego, bezbronnego chłopczyka, a nie doświadczoną, uzbrojoną drużynę złożoną z dorosłych mężczyzn.

Ocknął się, odrzucił wspomnienia na bok i wrócił do rzeczywistości. Nie miał czasu na wymyślanie planów, rozważania i zastanawianie nad tym, co tu się dzieje. Musiał działać i zrobić to natychmiast.

Nie mógł już zawrócić.

— Odepnij się — nakazał, ale malec był zbyt oszołomiony, by od razu wykonać polecenie.

Wobec tego Dan szybkim ruchem odpiął pas, którym chłopak był przypięty i nakazał, by kucnął na dywaniku. Miał nadzieję, że dzięki temu Mike nie zostanie dosięgnięty żadną kulą. 

Potem znowu spojrzał przed siebie. Nacisnął pedał gazu, starając się ominąć jak najwięcej ciał, lecz mimo starań, nie był w stanie ominąć wszystkich.

Znowu stanął mu przed oczami obraz wojenny, kiedy to Afgańczycy sami wpadali im pod koła, a oni nie mogli się zatrzymać.

Zacisnął zęby, chcąc za wszelką cenę opanować wspomnienia i nie pozwolić na ich powrót. Nie teraz, gdy znów musiał mieć oczy dookoła głowy.

Pośpiesznie odsunął swój fotel, po omacku otworzył schowek i wyjął pierwszą lepszą broń. Załadował, odbezpieczył i trzymał w gotowości.

W lusterku zauważył, że auto wroga, które do tej pory nie zauważało żołnierskiego Jeepa, właśnie ruszyło w jego kierunku. 

Docisnął mocniej pedał gazu i z impetem wjechał w jedną z bocznych uliczek. Omijał ciała kolejnych zabitych, starając się ułożyć w głowie jakikolwiek plan działania. Widział, że jeden z pickupów obrał go sobie za cel i z dużą prędkością zmierza w jego kierunku. Udało mu się tak skręcić autem, by ominąć kilka kul, ale to w dalszym ciągu było za mało.

Gdyby miał koło siebie choć jedną osobę, która mogłaby potrzymać kierownicę, gdy on będzie strzelał. Gdyby Mike był choć trzy lata starszy...

Ominął następny pocisk, jednak kilka z nich zdołało trafić w auto. Dan wiedział, że w ten sposób daleko nie zajedzie, dlatego zdecydował się na bardzo ryzykowny ruch. Odpiął pas, chwycił w dłoń pistolet, po czym otworzył okno od strony kierowcy i wychylił się. Oddał dwa strzały, które docelowo miały uderzyć w opony przeciwnika, po czym wrócił na pozycję i w ostatniej chwili uchronił samochód od zderzenia ze ścianą budynku.

Spojrzał w lusterko i zaklął głośno, gdyż auto przeciwnika nie odniosło żadnych obrażeń. Co więcej, z każdą chwilą coraz bardziej się do niego zbliżało.

Ponownie odsunął siedzenie, znowu po omacku wyszukał broń i ścisnął ją w ręce. Przez ułamek sekundy patrzył na ciemny granat, Mike'go, a potem za siebie. Widział, że oprócz jego Jeepa i pickupa wroga na ulicy nadal przebywa jeszcze kilkoro ludzi. Niektórzy walczyli, by podnieść się z ziemi, niektórzy krzyczeli, błagając o pomoc, a inni w popłochu biegali między rannymi, szukając swoich bliskich. A on wciskał pedał gazu, jakby w zwolnionym tempie, trzymał granat i zastanawiał się, czy ma jakieś inne wyjście, inny ruch.

Odpowiedź przyszła szybciej niż przypuszczał. Usłyszał huk, stracił panowanie nad kierownicą i wiedział, że jego Jeep już dalej nie pojedzie. Wrzasnął niczym opętany, po czym z rozmachem otworzył drzwi, wyciągnął zawleczkę i rzucił granatem najdalej, jak tylko potrafił. Brutalnie wyciągnął Mike'go z samochodu, złapał na ręce i popędził prosto przed siebie. Między kulami, między jękami rannych, między kurzem, pyłem i czerwienią krwi.

A po chwili także przed wybuchem ognia, który palił żywcem zarówno wrogiego pickupa, jak i niewinnych, bezbronnych ludzi, którzy znaleźli się w jego otoczeniu.

Dan nie odwrócił się, nie patrzył. Przyciskał do piersi głowę mdlejącego Michaela i biegł ile sił w nogach, wiedząc, że to dopiero początek walki, którą przyjdzie mu stoczyć o jego życie.

*

Inni posiadacze pickupów dopiero po chwili zorientowali się o stracie jednego ze swoich, a w tym czasie Dan zdołał już dobiec do pobliskiego budynku. Otworzył drzwi mocnym kopnięciem w okolicach zamka, po czym wbiegł na klatkę schodową i nacisnął na pierwszą lepszą klamkę. Poczuł opór, dlatego odsunął się na znaczną odległość i z rozbiegu kopnął w drzwi.

Do mieszkania wpadł bez żadnego przygotowania, bez broni i z dzieckiem na rękach. Nienawidził tego typu sytuacji, ale w tym momencie nie miał czasu na przygotowywanie planu i upewnianie się, że jego działania będą bezpieczne. Szybko — lecz najuważniej, jak to było możliwe — rozejrzał się po pomieszczeniach, a gdy zyskał pewność, że mieszkanie jest puste, skierował się wraz z Mike'em do kuchni. Położył nieprzytomnego dzieciaka na podłodze, po czym zaczął pośpiesznie przeszukiwać wszystkie szafki i półki. Z impetem wyrzucał niepotrzebne przedmioty na podłogę lub meble, nie przejmując się bałaganem, który tworzył.

Po kilku minutach poszukiwań znalazł jedynie kilka długich noży, tasak oraz jeden rewolwer z dwoma nabojami włożony na sam tył jednej szuflady. Nie był to arsenał, który spełniał oczekiwania żołnierza, ale w tym momencie cieszył się nawet z takiej ilości. Schował przedmioty do kieszeni oraz za pas spodni, a następnie po raz kolejny rozejrzał się po mieszkaniu.

Patrząc na drzwi dużej szafy, wpadł na pewien pomysł. 

Ukucnął przy Mike'u, po czym delikatnie poklepał go po policzku. Już po chwili malec ocknął się, a w jego oczach zabłysnęły łzy. Patrzył na Dana z kompletnym oszołomieniem i zagubieniem, które  w tamtym momencie towarzyszyło nawet doświadczonemu dowódcy. Bo bali się obaj, choć tylko Cardona rozumiał, jak wielkie niebezpieczeństwo na nich czyha.

Ponownie złapał pięciolatka na ręce, po czym schował go do szafy. Mike początkowo w żaden sposób na to nie zareagował, jednak już po chwili zaczął płakać, wrzeszczeć i wyrywać się. Osoba Dana kojarzyła mu się tylko z krwią i cierpieniem. Nie mógł na niego patrzeć, a równocześnie pragnął, by ten wysoki, umięśniony mężczyzna przy nim był. Za nic w świecie nie chciał zostać teraz sam. Nie tutaj, nie w takich okolicznościach.

— Mike, Mike, Mike — szepnął do niego żołnierz, po czym złapał mocniej za ramiona, by choć na moment go uspokoić. Malec spojrzał na niego zapłakanymi oczami, a Dan poczuł nieprzyjemny ścisk w żołądku. — Nie wyrywaj się. Musisz tu zostać.

Chłopczyk zapłakał jeszcze głośniej, przez co żołnierz był zmuszony przycisnąć mu dłoń do ust.

— Musisz być cicho, rozumiesz? Nie możesz płakać, nie możesz się odzywać i nie możesz stąd wyjść. Jesteś dużym, rozsądnym chłopcem, Michael. Posłuchaj mnie, a wszystko będzie dobrze! — mówił. — Ja muszę na chwilę gdzieś pójść, ale zaraz do ciebie wrócę, okej? Wrócę, wezmę cię stąd i wszystko ci wyjaśnię.

Wtem usłyszeli huk, dochodzący z zewnątrz, który w połączeniu z zapowiedzią odejścia mężczyzny, wywołał u chłopczyka kolejny napad paniki.

— Nie bój się. Bądź dzielny. Niedługo stąd pójdziemy. 

Odsunął rękę od jego ust, a Michael zaczął gwałtownie trząść głową na wszystkie strony, jakby starał się odgonić od siebie złe myśli. Dan miał ogromne wątpliwości, czy dzieciak zdoła wypełnić polecenia i czy nie sprowadzi na siebie niebezpieczeństwa.

— Nie odchodź, nie chcę zostać tu sam! — łkał, po czym zaczął wyciągać swoje małe rączki w kierunku żołnierza. — Nie zostawiaj mnie!

Wpadł w histerię, której Dan nie potrafił zaradzić. On również się bał, on również nie wiedział, czy za pół godziny nie dołączy do cmentarza poległych na ulicach. Ale musiał walczyć, musiał wierzyć, że uda mu się zwyciężyć. Musiał też tchnąć tę nadzieję w Michaela. 

— Nie zostawię cię, Mike! — krzyknął, patrząc prosto w oczy malucha. — Nie zostawię cię, rozumiesz?! Wrócę po ciebie! Wrócę! Ale jeśli wyjdziesz z tej szafy, to nie uda nam się stąd uciec. Zostań tu Michael i zaufaj mi, dobrze?

Malec wytarł rączką łzy z policzków i usilnie starał się powstrzymać wypływanie następnych. Był zagubiony, nic nie rozumiał, ale podświadomie czuł, że musi uwierzyć temu nieznajomemu mężczyźnie. Pokiwał twierdząco głową, zacisnął mocno zęby i chciał zrobić wszystko, co w jego mocy, by udowodnić, że jest twardym facetem i wykona polecenie.

Wierzył, że jeśli będzie grzeczny, to zasłuży na miłość.

— Wrócisz?

— Obiecuję ci to, Mike!

Nie mógł już patrzeć w jego czerwone oczy podpuchnięte od płaczu. Zamknął szafę w taki sposób, by nie odciąć dopływu powietrza, po czym opuścił mieszkanie bez odwracania się za siebie.

Zacisnął pięści.

Zacisnął zęby.

Mocno wdychał powietrze.

Generale Dywizji*, wróciłeś na wojnę.

* Generał Dywizji (ang. Major General) - w amerykańskiej armii ktoś między pułkownikiem a generałem.


A teraz gryzę paznokcie w oczekiwaniu na Wasze komentarze.
Nie wiem, czy rozdział wywołał tyle emocji, ile chciałam przekazać, nie wiem czy się podobało, nie wiem, czy Was nie zanudziłam. Zawsze mam problem z oceną swojego pisania w tego typu fragmentach :D Także śmiało i szczerze mówcie o swoich odczuciach!


Bardzo dziękuję za komentarze pod poprzednią częścią, za Wasze odwiedziny na moim facebooku, za lajki, wejścia i za wszystko! Dziękuję!! Dajecie mi wielkiego kopa do pisania ;)

Rozdział z dedykacją dla 

Condawiramurs i Alissy