"Walczę i zwyciężę" Rozdział 12

12

Dan bez trudu odnalazł Michaela. Przerażony malec siedział za pniem jednego z drzew i cicho łkał. Przysunął kolana pod brodę, objął je rękami i trząsł się, jakby temperatura powietrza wynosiła kilkanaście stopni poniżej zera. Nie podniósł nawet głowy, gdy żołnierz przy nim ukucnął.

Cardona domyślał się, jak wielkie spustoszenie panowało w jego umyśle, i czuł się za to w całości odpowiedzialny. Porywając dzieciaka z sierocińca, wziął za niego odpowiedzialność, stał się mentorem i opiekunem. Obiecał samemu sobie, że zapewni malcowi ochronę, troskę i najlepszy dom, jaki zdoła zbudować. Zamiast tego zawiózł go prosto w centrum krwawej rzezi i tylko cudem uratował od porwania i pewnej śmierci. Wiedział, że teraz — gdy byli już w jakimś stopniu bezpieczni — powinien wesprzeć chłopca i pokazać, że najgorsze minęło. Jednak mimo iż czuł przerażenie Michaela i jego niezrozumienie dla całej sytuacji, nie potrafił wymówić ani słowa. Dan nie znał sposobu, w jaki mógłby pomóc mu stanąć na nogi, skoro sam ledwo się na nich trzymał.

— Musisz wstać... — powiedział tak cicho i osowiale, że prawie nie poznał własnego głosu. — Musimy iść...

Opadał z sił. Marzył tylko o tym, by choć na moment oderwać się myślami od tego, co widział, i odpocząć. Zjeść coś, napić się wody, przemyć ranę i posłuchać leśnej ciszy. Usnąć, odetchnąć, a rano obudzić się w innym nastroju. Zapomnieć, nie roztrząsać i żyć dalej. Tylko tyle i aż tyle. 

— Nie musisz się już bać... — kontynuował spokojnie Dan. — Już nic ci nie grozi...

Sam w to nie wierzył, ale nie potrafił teraz wymyślić bardziej twórczej przemowy. Tandetne teksty musiały wystarczyć.

— Chcę do Alice! Do Rose! I do moich kolegów! — wykrzyknął nagle chłopiec, prawie dławiąc się łzami.

Podniósł głowę, a wtedy Dan zobaczył, że twarz Michaela jest nienaturalnie blada, oczy przekrwione, a usta sine. Po policzku spływała mu strużka krwi, która z pewnością nie pochodziła od malca. Mężczyzna poczuł obrzydzenie, uświadamiając sobie, że zostawił na jego twarzy ślad po zakatowanym zamachowcu. A może to krew z mojej rany? — pomyślał żołnierz. 

— Nie wrócisz do nich — westchnął Cardona. — Teraz będziesz mieszkał ze mną.

— Nie chcę! — wrzasnął Michael, machając z bezsilności rękami. — Nie chcę być z tobą! Ja chcę wrócić do domu! Chcę do kolegów!

— To nie był twój dom — odpowiedział. Coraz trudniej przychodziło mu zachowanie spokoju. — Będziesz miał teraz nowy. Całkiem inny...

Malec wpadł w histerię. Zaczął wierzgać, szaleć i kręcić gwałtownie głową. Żołnierz tracił cierpliwość i zupełnie nie wiedział, w jaki sposób zapanować nad chłopcem. W ostatniej chwili powstrzymał zasadniczy, twardy krzyk, który sam pchał mu się na usta.

Poczuł, że tego dnia spadło na niego stanowczo zbyt dużo. Plan zakładał jedynie przyjazd pod dom dziecka, porwanie Michaela i spokojny powrót do lasu. Zamiast tego Dan trafił na wojnę, cudem uniknął śmierci, a teraz nie mógł nawet odpocząć, bo miał na głowie przerażonego chłopca.

— Uspokój się — rozkazał spokojnie. — Uspokój się i spójrz na mnie.

Michael nie zamierzał tego zrobić. Na złość patrzył w przeciwnym kierunku. Dan miał już tego dość. 

— Chcę się tobą zaopiekować, ale musisz mi na to pozwolić! — powiedział o ton głośniej, niż zamierzał. 

To sprawiło, że malec na moment się uspokoił.

— Chcę dać ci nowy dom — kontynuował żołnierz. — Nie będziesz tam miał tylu kolegów i koleżanek, zamieszkamy w lesie wśród drzew i zwierząt i będzie nam cholernie ciężko. Nie będzie bajek, telewizji, internetu, ciepłego łóżka, mleka z czekoladowymi płatkami na śniadanie, ale będziemy tam razem, Michael. Tylko ja i ty. Nauczę cię strzelać, chodzić po drzewach, budować namioty. I będziesz dla mnie najważniejszy... — Sam nie wierzył, że tak tkliwe słowa przeszły mu przez gardło. — Będę się o ciebie troszczył i dbał, ale teraz musisz się uspokoić. — Wyraźnie to zaakcentował. — Możesz?

Malec nie wiedział, co powiedzieć, więc zaczął memłać palec w ustach.

— Będziemy jak tatuś i synek? — zapytał po chwili. 

W jego oczach pojawiło się coś, czego Dan nie potrafił zdefiniować. Nadzieja? Radość? Niepewność?

— Tak — odpowiedział żołnierz. Czuł, że po raz pierwszy od dawna ogarnia go wzruszenie. — Jak tatuś i synek.

Malec wpatrywał się w jego oczy, w brodę, w barczyste ramiona i wyciągniętą dłoń. Nie chciał z nim iść, nie chciał podać mu ręki, ale jeszcze bardziej nie chciał zostać sam w środku lasu. 

A Dan wiedział, że jeśli dwadzieścia sześć lat temu ktoś złożyłby mu podobną propozycję, to z pewnością by jej nie odrzucił.

*

Odkąd Catherina otworzyła oczy, nie uroniła ani jednej łzy. Nie chciała poddawać się cierpieniu, nie wiedząc, czy płacz będzie miał jakiekolwiek uzasadnienie. Nie miała pewności, czy Colin naprawdę umarł, więc nie zamierzała przedwcześnie nosić po nim żałoby. Wolała wierzyć, że nie stało się najgorsze, usunąć z głowy destrukcyjne myśli i zawalczyć o szybki powrót do ukochanych osób. To, jej zdaniem, był lepszy plan niż wylewanie łez w poduszkę i użalanie się nad własnym losem.

Już od kilku godzin leżała skulona na łóżku w chacie zielarki, myśląc o wszystkim, co spadło na nią w ostatnim czasie. Doszła do wniosku, że pobyt w lesie może działać na jej korzyść. Miała nadzieję, że to niespodziewane zniknięcie dla świata odwróci od niej uwagę oprawców. Będzie mogła niepostrzeżenie wrócić do Jacoba, zdobyć informacje o Colinie, a potem zastanowić się, co dalej. Z tego powodu z ogromną niecierpliwością czekała na powrót Dana. Liczyła na to, że tajemniczy wybawiciel opowie jej, co wydarzyło się tamtego feralnego dnia, gdy ona straciła świadomość. Może dzięki temu będzie potrafiła lepiej ocenić swoje położenie i wymyślić skuteczny plan działania.

Była ogromnie ciekawa, kim jest i jak wygląda człowiek, który uratował jej życie i ofiarnie niósł na rękach przez kilka mil. Skąd się tam wziął? Czemu jej pomógł? Czy mieli okazję spotkać się kiedyś w przeszłości? Nie mogła się doczekać, kiedy zdobędzie odpowiedzi na wszystkie pytania, a potem wróci wreszcie do domu.

Podniosła się do pozycji siedzącej i głośno westchnęła. Nudziło jej się. Miała już dość leżenia i spania, bo robiła to prawie przez cały dzień. Z braku innych zajęć znowu zaczęła myśleć, ale tym razem na siedząco. Ogromnie żałowała, że zgubiła gdzieś telefon i nie mogła w żaden sposób poinformować Jacoba, że nic jej nie dolega. Była przekonana, że mężczyzna odchodzi od zmysłów, nie wiedząc, co dzieje się z ukochaną, i zapewne poruszył niebo i ziemię, żeby ją odnaleźć. Miała wyrzuty sumienia, że dała mu powód do zmartwień, ale obiecała sobie, że zrobi wszystko, co w jej mocy, by jakoś mu to potem wynagrodzić.

Przemyślenia Morgan przerwało wejście Hebe. Staruszka szybkim krokiem podeszła do żeliwnego kociołka stojącego na piecu, po czym wrzuciła do niego garstkę ziół. Następnie dolała wodę i zielone płyny znajdujące się w dużych przezroczystych słoikach. Na Catherinę nie zwracała żadnej uwagi, lecz ona postanowiła przerwać ciszę.

— Mogę o coś zapytać?

— Słucham — odpowiedziała zielarka, ale nie oderwała się od pracy.

— Kiedy wróci pan Dan?

— Nie wiem — odparła szybko, marszcząc przy tym czoło. — Szczerze powiedziawszy, powinien już tu być…

Choć staruszka wypowiedziała te słowa takim samym — beznamiętnym — tonem jak wcześniej, Catherina mogłaby przysiąc, że wyglądała na zmartwioną. Mimo to Morgan nie kontynuowała tematu, bo inna myśl wpadła jej do głowy.

— Słyszałam, że nie widzieliście mojego telefonu, ale co z portfelem?

— Po co ci portfel w środku lasu? — zdziwiła się zielarka.

— Miałam tam zdjęcia i wszystkie karty kredytowe.

Wierzyła, że naprawdę zdoła stąd odejść, a pieniądze przydadzą jej się do przekroczenia granicy. 

— Nie wiem, musisz pytać Dana.

O ile do nas wróci — dodała w myślach Hebe.

Catherina nie pytała już o nic więcej i ponownie utonęła w morzu własnych rozważań.

Zielarka natomiast ostatni raz przemieszała wywar w kociołku, po czym wyszła z chaty.

Las tonął w kompletnym mroku. Jedynym źródłem światła był księżyc przebijający się nieśmiało między koronami drzew i ogień, który dawało palenisko.

Hebe spojrzała w kierunku szałasów stworzonych przez śpiących już Alysson i Mangusa, po czym zaśmiała się cicho pod nosem. Choć konstrukcje nie wyglądały tragicznie, kobieta była przekonana, że runą przy pierwszym silniejszym wietrze. Uważała, że wybrali zbyt słabe gałęzie, które potem za lekko ze sobą związali. Zastanawiała się, dlaczego zdecydowali się na zbudowanie dwóch osobnych szałasów zamiast dużego jednospadowego koło ogniska, tak by grzali się nawzajem, ale też od ognia. Odpowiedź na to pytanie zawierała się w dwóch słowach — niewiedza i niedoświadczenie. Rodzeństwo musiało się jeszcze wiele nauczyć, ale zdaniem zielarki byli na dobrej drodze. Sam fakt, że ludzie, którzy nigdy nie mieli do czynienia z harcerstwem i lasem, zdołali zbudować szałas, zasługiwał w jej mniemaniu na uznanie. Niewielkie, ale jednak. Mimo wszystko nie zamierzała powiedzieć tego głośno. Ani teraz, ani nigdy później.

Nagły trzask wyrwał ją z zamyślenia. Od razu spojrzała w kierunku hałasu, ale w ciemności nie potrafiła niczego dostrzec. Przez chwilę w ciszy patrzyła przed siebie, zastanawiając się, kto wyjdzie z lasu. Człowiek czy zwierzę? Przyjaciel czy wróg?

— Jesteśmy na miejscu. — Usłyszała szept i odetchnęła z ulgą.

Ten głos rozpoznałaby wszędzie. Dan.

Gdy mężczyzna wraz z dzieckiem wyszli z cienia, na usta Hebe wpłynął szczery, ciepły uśmiech, który od razu został odwzajemniony.

— Wróciłeś... — stwierdziła zielarka, nie odrywając wzroku od żołnierza.

Widziała, że był zmęczony i przygnębiony; że potrzebował teraz odpoczynku i spokoju, ale dostrzegła w jego oczach też coś, czego do tej pory nie widziała — tłumioną radość. I doskonale wiedziała, co jest tego powodem.

— To jest Hebe — powiedział Dan, kucając przy Michaelu. — Przez jakiś czas będziemy u niej mieszkać.

Malec nie odpowiedział. Powoli uniósł wzrok na kobietę i spojrzał prosto w jej oczy. Coś go przyciągnęło, a potem zahipnotyzowało do tego stopnia, że przez moment nie potrafił odwrócić głowy. Odwzajemnił uśmiech, którym obdarowała go zielarka, mimo iż początkowo wcale nie zamierzał tego zrobić.

— Chodź, Michaelu — powiedziała przyjaźnie Hebe, wyciągając do niego dłoń. — Pokażę ci, gdzie będziesz dzisiaj spał. Dan jest zmęczony, musimy dać mu odpocząć, dobrze?

Chłopczyk kiwnął głową na znak zgody i posłusznie — choć niepewnie — podążył za kobietą. Nie krył zaskoczenia, gdy zamiast wejść do chaty, stanęli przed szałasem. Patrzył na niego z krzywą miną, ale nie odezwał się ani słowem.

— Poczekaj — poprosiła kobieta.

Weszła na trzy schodki prowadzące do jej domu i ściągnęła lampę naftową wiszącą nad drzwiami. Potem wróciła do Michaela, uchyliła wejście do szałasu i poświeciła do wnętrza.

Chłopczyk milczał, gdy zobaczył posłanie stworzone z siana i ręcznie haftowany koc. Nie wyglądał na szczęśliwego, że właśnie tak wygląda jego nowe lokum.

— Wolałbym spać w domu... — powiedział z kwaśną miną.

— Michael — zaśmiała się lekko zielarka. — Od jutra będziesz młodym, silnym wojownikiem. A wojownicy zawsze śpią w szałasach.

— Czemu? — zapytał zaciekawiony.

— Jutro ci odpowiem. Mieliście z Danem bardzo ciężki dzień i musisz odpocząć. Kładź się spać i niczego się nie bój. Od jutra zaczynasz nowe, lepsze życie, Michaelu. — Uśmiechnęła się. — Musisz być wypoczęty.

Chłopczyk z lekkimi oporami położył się na sianie. Potem przykrył się kocem i zamrugał kilka razy.

— Miękko — stwierdził uroczym głosem.

— Śpij dobrze. Będziemy tuż obok ciebie — obiecała Hebe.

Uśmiechnęła się po raz ostatni, obserwując, jak zmęczony Michael zamyka oczy i momentalnie zasypia. Wobec tego zielarka zamknęła drzwi do jego szałasu i podeszła do Dana.

Mężczyzna siedział przy palenisku i niewidzącym wzrokiem wpatrywał się w ogień. Kobieta nie potrzebowała słów i wyjaśnień, by domyślić się, co było tego powodem.

— Jak dużo? — zapytała tylko.

— Setki — wychrypiał, nie odwracając głowy w jej kierunku. Nawet nie mrugnął. — Setki... Może tysiące. Nie wiem.

— Połóż się spać. Wystarczy wrażeń na dziś — zaproponowała.

— Miałem nadzieję, że się mylę — mówił. Wyglądał na nieobecnego duchem; jakby wcale go tutaj nie było. — Miałem nadzieję, że ten dzień nie nadejdzie…

— Ale nadszedł — wtrąciła zielarka. — A ty zrobiłeś wszystko, co mogłeś w tej sytuacji zrobić. Uratowałeś Michaela, Alysson, Mangusa i Catherinę. Dzięki tobie żyją i jeszcze nie wiedzą, co to piekło. Wypełniłeś wszystkie swoje cele, więc tej nocy możesz spać spokojnie. Naprawdę możesz, Dan — rzuciła dobitnie.

Wiedziała, że żołnierz będzie się teraz zadręczał, rozmyślał nad wszystkim, co się wydarzyło, i rozdrapywał stare rany. Miała nadzieję, że jej słowa pomogą mu tego uniknąć, choć wątpiła, by rejestrował, co do niego mówiła.

— To jeszcze nie jest czas na sen — stwierdził, po czym wstał.

Zielarka westchnęła.

— Jest trzecia w nocy! Wszyscy już śpią!

— Zajmiesz się rano Michaelem? — zapytał, zmieniając temat.

— Przecież wiesz, że tak.

Dan spojrzał na kobietę, ale nie podziękował. Nie musiał. Wdzięczność wyczytała z jego oczu.

— Będę rano — zapowiedział, a potem zniknął między drzewami.

*

Potężny wysiłek fizyczny praktycznie zawsze pomagał mu w wyciszeniu i opanowaniu emocji, ale tym razem było inaczej. Kolejne podciągnięcia na grubej, dębowej gałęzi nie zdołały zniwelować rosnącej złości i poczucia bezsilności. Pot spływający po całym ciele nie dawał satysfakcji, a zmęczenie nie sprawiło, że bolesne myśli przestały trapić jego duszę. Ciemność nocy i cykające świerszcze tylko sprzyjały niepożądanym retrospekcjom.

Był zły, wykończony i przybity wszystkim, co wydarzyło się tego dnia. W dalszym ciągu czuł adrenalinę, która pchała go do radykalnych rozwiązań, oraz druzgocącą niepewność o siebie i innych. Miał świadomość, że już nigdy nie będzie łatwiej. Od tej chwili zawsze będzie musiał walczyć.

Zmusił się do kolejnych podciągnięć. Choć odczuwał ogromne zmęczenie, nie zamierzał przerwać treningu — codziennego rytuału, który motywował go do pokonywania przeszkód i niepoddawania się w drodze do celów.

Odkąd tylko pamiętał, sport był dla niego najlepszą odskocznią od problemów, docinków znajomych, samotności i myśli, że jest niechciany, porzucony i niekochany przez osoby, które powinny dać mu dom i poczucie bezpieczeństwa. 

Najpierw sala treningowa — a potem mata, siłownia bądź poligon — odsuwały jego myśli od trudnych tematów, pokazywały, że istnieje  choć jedna dziedzina, w której może być dobry, a przez to szanowany. Wysiłek sprawiał, że problemy odchodziły w chwilowe zapomnienie, a całą jego uwagę zajmowało zmęczenie i poczucie dobrze wykonanego zadania. Potem szedł spać, a gdy wstawał rano, okazywało się, że sytuacja wcale nie prezentuje się tak tragicznie, jak początkowo myślał.

Dziś było inaczej. Choć ze wszystkich sił starał się skupić na wykonywanych ćwiczeniach, przykładać do nich z taką samą precyzją jak zawsze — nie potrafił. Zbyt wiele niepokojących myśli wypełniało jego głowę, zbyt wiele wspomnień przesuwało mu się bez przerwy przed oczami. Zbyt wielu ludzi zostawił dziś na pastwę losu, zbyt wiele nadziei złamał i zbyt wiele śmierci zobaczył.

Opuścił się na ziemię i w przypływie złości zaczął kopać w drzewo. Masakrował konar zdrową nogą, nie przejmując się, że w każdej chwili może rozerwać szwy na zranionej. Był zły, wściekły pozbawiony nadziei w sens swoich działań. Bo teraz mogło być już tylko gorzej.

Musiał się wyżyć.

Jedno kopnięcie, drugie, trzecie. Nie zwracał uwagi na coraz większy ból, nie brał pod uwagę, że może złamać sobie nogę. Chciał się po prostu wyżyć, wyzbyć wszystkich negatywnych emocji. Zająć fizycznym cierpieniem, by nie myśleć, jak bardzo ucierpiała jego psychika.

W końcu przestał kopać, kucnął i w przypływie szału zaczął szarpać się za włosy. Nie miał siły, nie miał pomysłu, jak sobie pomóc i jak dalej pokierować swoim życiem. Wiedział, że wszystko, co zrobił tego dnia, było inne, niż powinno. Jego początkowy plan nie obejmował zabijania ludzi, jeżdżenia po trupach i roztrzaskiwania głów przeciwników. Nie był przygotowany do wzięcia udziału w takiej masakrze, choć w pewnym sensie on też ją tworzył. 

Czuł się przytłoczony, samotny, brudny. 

I miał świadomość, że dziś jego codzienne mary powrócą o wiele silniejsze niż zwykle i o wiele silniejsze niż kiedykolwiek. A on bał się stawić im czoła.

Gif jest okropny, ale Dan też do pięknych nie należy ;D Chociaż... kto czytał prolog, ten ma porównanie.

Rozdział jest krótki, ale potrzebowałam takiego podsumowania tej "wyprawy". W 13-tce zaczniemy się skupiać na relacjach między bohaterami. Będą kłótnie, bicie, krzyki, płacze, czyli wszystko co najlepsze xD