"Walczę i zwyciężę" Rozdział 3 (1)

3

Choć powinna spać już od kilku godzin, coś wyraźnie blokowało ją przed zapadnięciem w trwały sen. Najpierw przez pół nocy nie mogła zmrużyć oka, a potem bez przerwy przebudzała się, po czym niespokojnie wierciła na całym łóżku. Było jej i zimno, i gorąco. I komfortowo, i niewygodnie. Sama nie wiedziała, w jakiej pozycji powinna się ułożyć oraz czy dalsze próby przekimania do rana mają jakikolwiek sens.

Po kolejnej godzinie bezowocnych starań, wstała z łóżka i wyszła do kuchni. Zaparzyła sobie herbatę i usiadła na szerokim parapecie w salonie. Dokładnie owinęła się szarym, ciepłym swetrem i z zainteresowaniem wpatrywała w widok za oknem. Światła budynków oraz ulic biły swym blaskiem ze wszystkich stron, rozjaśniając całą metropolię. Zdawało się, że miasto nie ma końca. Ogromne budynki zderzały się z horyzontem, bezkreśnie zalewając całą powierzchnię. Catherina przez dłuższą chwilę nie mogła oderwać wzroku od miastowej szaty. Czasem żałowała, że pędząc za marzeniami, karierą, pieniądzem, nie ma czasu na zatrzymanie się i rozejrzenie dookoła. A było na co patrzeć.

Z przemyśleń wyrwał ją odgłos otwieranych drzwi od sypialni i pojawienie się w nich zaspanego narzeczonego. Przesunął ręką po ciemnych włosach sięgających do ramion, ziewnął przeciągle, po czym z komiczną miną podszedł do ukochanej. Ochoczo wtuliła się w jego wysportowane ciało i pozwoliła ucałować w czoło.

— Co ty tu robisz? — zapytał z troską.

— Nie mogłam spać.

 Wtulając się w tors Jacoba, pomyślała, że cudownie byłoby spędzać z nim całe dnie, a nie tylko wieczory.

— Myślałem, że znowu masz wezwanie.

— Nie, na szczęście nie. Co nie zmienia faktu, że i tak nie mogę spać.

— Może po prostu za dużo myślisz o pracy, hm? Wyłącz się, pomyśl o czymś przyjemniejszym, to uśniesz. 

— Może masz rację... — westchnęła, po czym jeszcze mocniej objęła się jego rękami. — Wiesz co? Tak sobie tu teraz siedzę, patrzę na widoki za oknem i doszłam do wniosku, że trochę żałuję, że to wszystko toczy się w ten sposób — wypaliła.

Jacob opuścił bezsilnie głowę, domyślając się, co teraz nastanie. Przywyknął już do tego, że raz na jakiś czas w głowie Morgan pojawia się mnóstwo filozoficzno-egzystencjalnych myśli, którymi potem niezwykle chętnie się z nim dzieli. Potrafiła wspominać wydarzenia sprzed kilku miesięcy czy lat i rozważać, czy zachowała się wtedy dobrze, rozkładać ich relację na części pierwsze, komentując, co mogliby zmienić albo myśleć nad strukturą świata i wyciągać na wierzch wszystkie jego wady.

Jacob nie miałby nic przeciwko takim rozmowom, gdyby nie fakt, że zazwyczaj odbywały się w środku nocy, tak jak teraz. 

— Mijamy się w biegu. Ty do pracy, ja z pracy. Ja do pracy, ty z pracy i tak w kółko — kontynuowała. — Co prawda rozwijamy się, oddajemy temu, co lubimy, ale zbyt mało mamy czasu dla siebie. Kiedyś było inaczej...

— Kotek, jest trzecia w nocy...

— Musimy się zastanowić, co z tym zrobić. Bo coś trzeba zrobić.

— Dobrze, myszko, posłuchaj — przerwał, nie chcąc by za bardzo się rozkręciła. — Mam teraz mały zapieprz przez ten spektakl, ale potem obiecuję, że porwę cię gdzieś daleko. Odpoczniemy, rozluźnimy się, przemyślimy wszystko... — szeptał jej do ucha, a Catherina z każdym słowem uśmiechała się coraz szerzej. 

— Jak za dawnych czasów?

— Pamiętasz wakacje na Kubie? — szepnął jej do ucha.

— I seks na plaży w Cayo Caco? Jak mogłabym zapomnieć! To była chyba najbardziej szalona rzecz, którą zrobiłam w życiu.

— Miałem na myśli oświadczyny w Memories Flamenco, ale podoba mi się twój sposób myślenia — zaśmiał się.

— Kocham cię — wyznała, obejmując go mocno.

— Też cię kocham, ale teraz chodźmy już spać. Jest środek nocy!

— Masz rację... Chodźmy,

Odetchnął z ulgą. Jacobie Smith, jesteś zwycięzcą.

*

 Nigdy wcześniej dźwięk klubowej muzyki nie przeszkadzał mu tak bardzo, jak tego dnia. Choć w tego typu miejscach bywał regularnie i zawsze dobrze się bawił, teraz nie czuł najmniejszej ochoty na podrywy lub wychodzenie na parkiet. W zamyśleniu wgapiał się w trzymaną szklankę, bądź półkę z różnorodnymi alkoholami, znajdującą się naprzeciwko. Nie był w stanie powiedzieć, którą kolejkę pił i ile wydał. Opanowało go kompletne zobojętnienie i jak na złość — nie mógł się upić.

— Co taki przystojniak robi tutaj sam? — usłyszał nagle koło siebie. 

Przekręcił głowę i zobaczył ładną, niezbyt wyzywająco ubraną szatynkę, która patrzyła na niego z wymownym uśmiechem i nakręcała na palec kosmyki swoich włosów. 

— Siedzę — odburknął nieprzyjemnie.

— To może zaproponujesz mi drinka i posiedzimy razem?

— Spieprzaj — rzucił od razu.

Dziewczyna nie kryła zaskoczenia, a Colin nie zamierzał nic dodawać. 

— Można było grzeczniej! — oburzyła się.

— Mam powtórzyć jeszcze raz? Idź szukać sponsora gdzieś indziej.

— Nie szukam sponsora, chciałam cię po prostu poznać! — powiedziała z żalem, po czym szybkim krokiem odeszła od porucznika.

Przez moment zastanawiał się, czy powinien za nią pobiec i przeprosić za swoje zachowanie, ale ostatecznie nie ruszył się z miejsca. Nie czuł takiej potrzeby. Zamiast tego ponownie zamyślił się na temat jednej sprawy, która kompletnie pozbawiła go humoru tamtego dnia.

 Taka kolej rzeczy trwałaby pewnie w najlepsze, gdyby nie jedna sytuacja, która skutecznie zwróciła jego uwagę. W pewnym momencie usłyszał, jak między dźwiękami głośnej muzyki, przebija się podniesiony głos kilku osób. Nie był w stanie określić ilu, jednak sytuacja zaniepokoiła go na tyle, by odwrócić się w tamtym kierunku i zorientować, o co chodzi.

Zobaczył, jak przy stoliku kilka jardów dalej pewien nachalny, niegrzeczny klient wykłóca się z kelnerką i niebezpiecznie zmniejsza dzielącą ich odległość. Mężczyzna mógł mieć nie więcej niż trzydzieści lat, nie był umięśniony ani postawny, jednak tego dnia z pewnością wypił zbyt wiele. Choć kobieta wyciągała przed siebie ręce, pokazując, by się nie zbliżał, typ zupełnie nic sobie z tego nie robił. Patrzył na nią wygłodniałym wzrokiem, wnikliwie obserwując każdy cal jej ciała. Uśmiechał się obleśnie pod nosem, chwiał na nogach, a gdy chciała od niego odejść — złapał za rękę i przyciągnął do siebie.

Nikt z obecnych w klubie ludzi nie zareagował na to w żaden sposób. Każdy zajęty był swoimi sprawami i towarzystwem znajomych bądź nie chciał wtrącać się w sprawy, które go nie dotyczyły. Natomiast Colin, nie był w stanie bezczynnie patrzeć na zachowanie podpitego mężczyzny. Nie pozwalała mu na to ani duma, ani profesja. Pośpiesznie dopił zawartość swojej szklanki, poprawił kołnierzyk marynarki, po czym wstał z miejsca i zaczął przeciskać się między rozkrzyczanym tłumem. Nachalny klient nawet nie zauważył obecności nieproszonego gościa. Coraz mocniej napierał na kelnerkę i bełkotał coś w jej kierunku.

Colin podszedł do mężczyzny, po czym mocno szarpnął za tył jego koszulki. Uścisk na ręce kobiety zelżał, dzięki czemu uwolniła się i odsunęła na bezpieczną odległość. Bonnet nie zamierzał na tym poprzestać. Patrzył na przeciwnika z pewnością siebie i poczuciem wyższości. Mocno ściskał w dłoni materiał jego koszuli, zaraz przy kołnierzu, co bardzo szybko wzmogło zdenerwowanie w pijanym mężczyźnie. Zaczął atakować Colina, jednak żaden cios nie był w stanie go dosięgnąć. Porucznik zwinnym ruchem położył przeciwnika twarzą na stoliku, wykręcił mu rękę do tyłu i zbliżył się ustami do jego ucha.

 — A teraz pójdziesz przeprosić ładnie panią za swoje zachowanie — rozkazał, coraz boleśniej ciągnąc za kończynę.

 — Złamiesz mi rękę, idioto! — krzyczał tamten.

 — Przeprosisz?

 — Pieprz się!

 Pociągnął jeszcze mocniej, aż wrzask mężczyzny rozniósł się po całym klubie. Nikt go jednak nie usłyszał, gdyż głośna muzyka skutecznie zagłuszała wszelakie odgłosy.

 — Przeproszę! — uległ w końcu, a Colin odsunął się. Na jego twarz wpłynął cyniczny uśmiech, który pogłębił się, gdy boski żigolo podszedł do kelnerki i podał dłoń na przeproszenie.

Potem rozpłynął się gdzieś w tłumie, a Bonnet odszedł na swoje miejsce, ze świadomością dobrze wykonanego zadania. W pewien sposób ośmieszył tego mężczyznę i odczuwał z tego powodu satysfakcję.

Niestety, dobry humor bardzo szybko ustąpił miejsca początkowej obojętności. Zamówił jeszcze raz to samo, po czym ponownie powrócił do stanu zamyślenia i nostalgii. Tym razem jednak nie było mu dane w samotności zatracać się w nieprzyjemnych rozważaniach, gdyż uratowana kobieta weszła za ladę i osobiście wlała mu do szklanki zamówiony alkohol.

 — Na mój koszt — powiedziała, stawiając przed nim podwójną szkocką z lodem.

 — Nie musiałaś — odparł obojętnie, początkowo nie obdarzając jej nawet najmniejszym zainteresowaniem.

Natomiast ona przyjrzała mu się bardzo uważnie. Zwróciła uwagę na nienaganne rysy twarzy, włosy ułożone w artystycznym nieładzie, mięśnie opięte przez rękawy marynarki i dwa guziczki koszuli rozpięte zaraz przy kołnierzu. Musiała przyznać, że wyglądał bardzo atrakcyjnie i cholernie pociągająco.

 — Ty też nie musiałeś.

 — Nie lubię chamstwa — powiedział, zupełnie zapominając, że sam zachował się jak cham przed kilkunastoma minutami.

 — Jesteś mundurowym? — zapytała bez ogródek. To spostrzeżenie zaciekawiło Colina do tego stopnia, że uniósł wzrok, po czym przez moment obserwował, jak kobieta wyciera ścierką mokre szklanki i uśmiecha się lekko pod nosem.

— Skąd taki wniosek?

— To widać.

— Sprecyzujesz?

— Zareagowałeś od razu, nie wszcząłeś bójki, tylko załatwiłeś to na spokojnie, no i ten chwyt... był bardzo profesjonalny.

— Wystarczyłoby kilka lekcji samoobrony, nic wielkiego. Nie trzeba być mundurowym do takiego chwytu. — Wzruszył ramionami, choć w głębi duszy zaczął odczuwać zainteresowanie rozmową.

— Możliwe. Uznajmy zatem, że po prostu mam takie przeczucie. Zgadłam? — zaśmiała się, a Colin niespodziewanie odwzajemnił ten gest.

 — Tak, jestem gliną — wyznał szczerze. — A teraz przyznaj się, jak na to wpadłaś. Odznaka wystaje mi z kieszeni? — Uniósł kąciki ust i celowo zrobił to niezwykle atrakcyjnie.

— Wrodzona inteligencja.

— Nie wątpię, ale czuję, że stoi za tym coś więcej.

Zaśmiała się. Colinowi od razu spodobał się jej uśmiech.

— Nawet jeśli, to odpowiedź nie jest tak interesująca, jak ci się pewnie wydaje.

— Mimo to nalegam.

— Byłam kiedyś z wojskowym. Macie podobną manierę — ponownie się zaśmiała. Tym razem z siebie, bo nie wierzyła, że wypowiedziała te słowa na głos i że prowadzi taką rozmowę z zupełnie obcym mężczyzną.

 — Już z nim nie jesteś? — zapytał niby od niechcenia, przenosząc całą swoją uwagę na zawartość szklanki. Ta luźna rozmowa miała go odciągnąć od myśli o Forest Hill. Potrzebował tego, dlatego nie odszedł bez słowa.

 — Wybrał wojnę. Chciał być generałem.

 — I spełnił to marzenie?

Sam nie wiedział, dlaczego go to interesowało. Policyjna ciekawość albo podświadoma potrzeba wybadania terenu.

 — Zginął na wojnie.

 — Przykro mi — rzucił, choć wcale nie czuł jakiegoś przygnębienia z tego powodu.

 — Było minęło. Często tu bywasz? Nie przypominam sobie, żebym cię wcześniej widziała. — Zmieniła temat, a Bonnet wyraźnie się rozbudził. Na moment zapomniał o problemach, choć sam nie wiedział dlaczego.

Tak naprawdę dopiero teraz uważnie przyjrzał się nieznajomej. Z zainteresowaniem chłonął każdy szczegół jej wyglądu, największą uwagę skupiając na długich, czarnych, kręconych włosach, opadających kaskadami na ramiona i szerokim, zniewalającym uśmiechu. Nie ominął również kształtnych piersi, które dość wyraźnie ukazywał duży dekolt. Była kobietą przed trzydziestką, która doskonale wiedziała, jak skutecznie podkreślić swoją urodę i w jaki sposób korzystać z autów, którymi obdarzyła ją natura. A tych niewątpliwie miała sporo. Wysoka, opalona, długonoga i zadbana, kusząca spojrzeniem, w którym kryło się coś nietuzinkowego. Pewnego rodzaju szaleństwo i obietnica, że w jej towarzystwie nie można się nudzić. A mimo to nie wyglądała na kogoś łatwego do zdobycia i zainteresowania swoją osobą.

— Najwidoczniej źle patrzyłaś — odparł frywolnym tonem, po czym obdarzył nieznajomą jednym ze swoich najpiękniejszych uśmiechów.

Odwzajemniła go, cały czas czujnie wpatrując się w przystojnego rozmówcę. Powstało między nimi coś, czego nie potrafili jednoznacznie określić. Porozumienie dusz, nakazujące kontynuowanie rozmowy i poznanie się bliżej; przyjemne napięcie. Nie zamierzali się temu sprzeciwiać.

— W takim razie może powinnam być częściej zaczepiana? — zaśmiała się.

— A co jeśli nie będzie mnie obok?

— Wtedy uratuje mnie jakiś przystojniak i zabierze w podróż dookoła świata.

Marzycielka? Romantyczka? A może kobieta żądna wrażeń i poznawania nieznanego? Nagle charakter kelnerki zaczął go bardzo interesować. Wzbudziła ciekawość, choć nie zrobiła nic specjalnego. Może to bajeczny, szeroki uśmiech przekonał Colina, że warto w to brnąć, a może piękne, latynoskie rysy twarzy?

— Na pewno nie będzie przystojniejszy ode mnie!

— O proszę! — zaśmiała się w głos i spojrzała na mężczyznę ze szczerym rozbawieniem. — Trafił mi się narcyz!

— Wystarczy Colin.

— Colin.... — Rozmarzyła się. — Piękne imię.

— A twoje?

— Lys — rzuciła szybko, po czym odstawiła na bok wytarte szklanki.

— To skrót?

— Może — odparła, przygryzając lekko wargę. Bonnet nadal nie odrywał od niej wzroku.

— Zgaduję, że nie podasz mi imienia.

— W pewnym sensie, to właśnie jest moje imię. Ale podam ci całe — obiecała — jeśli kiedyś, przez przypadek, spotkamy się ponownie.

— A co, jeśli trochę pomogę temu przypadkowi?

Uniosła delikatnie kącik ust, przez moment wymieniając z Colinem niebezpieczne spojrzenia prosto w oczy.

— Zostaw to w rękach przeznaczenia.

— Wierzysz w nie?

— Może powinnam zacząć?

Uśmiechnęła się wymownie po raz ostatni, po czym zniknęła za rogiem, zostawiając Colina z mieszanymi uczuciami i niedowierzaniem malującym się na twarzy. Nie musiała mówić nic więcej.

Zrozumiał aluzję. I miał nadzieję, że to naprawdę nie było ich ostatnie spotkanie.

— Lys... — szepnął pod nosem, kręcąc głową i uśmiechając się do samego siebie. — To jakieś szaleństwo.

*

Noc minęła porucznikom zadziwiająco spokojnie, jednak poranek nie należał już do przyjemnych. 

W departamencie policji panowało istne tornado. Komendant wydawał setki postanowień i rozkazów na minutę, nierzadko obarczając podwładnych zbyt wielką ilością pracy.

Dochodzenie odnośnie śmierci dziesięciu osób wymagało ogromnych nakładów energii i zaangażowania liczniejszej grupy śledczych niż przy morderstwach pojedynczych czy podwójnych. Poza tym doświadczenie nauczyło komendanta, że tego typu śledztwa zawsze cieszą się największym zainteresowaniem wśród mediów i społeczeństwa. Wiedział, że nie uda mu się tego faktu ukrywać zbyt długo i niebawem prasa wkroczy do akcji. Był świadom powagi sytuacji i chaosu, który wywoła. Dlatego musiał jak najszybciej zdobyć jakiekolwiek informacje, poszlaki, dowody, a może nawet tożsamości hipotetycznych podejrzanych, by móc coś przekazać mediom. W jakiś sposób należało uspokoić mieszkańców, ogarnąć burdel, który powstanie i zatrzymać turystów przebywających w mieście. To w jego kwestii leżało przekazanie społeczeństwu, że sytuacja jest opanowana i nie ma się czego obawiać. Nawet jeśli było to wiarołomnym kłamstwem.

— Co to znaczy, że nie ma jeszcze wyników!?

Wrzask Martineza niósł się po całym piętrze, sprawnie przenikając przez potężne drzwi do jego gabinetu. W tym momencie wszyscy szczerze współczuli osobom, które musiały bezpośrednio wysłuchiwać jego pretensji i wyrzutów.

— Przecież mówiłem, że ślady z tej sprawy mają być badane poza kolejnością! I gówno mnie reszta obchodzi!

Najwidoczniej cichszym tonem nakazał oddelegowanie się, bowiem już po chwili dwójka kapitanów opuściła jego pokój, a na ich twarzach malowało się wyraźne zdenerwowanie. C&C przez chwilę przyglądali się kolegom ze zrozumieniem i żalem, na co tamci pokiwali jedynie głowami.

— Wiecie, o co chodzi tym razem? — odezwał się jeden z nich, imieniem David, czując wyraźną potrzebę uprzedzenia o humorach komendanta.

— Pół piętra słyszało jego krzyki — wyjawił Colin, uśmiechając się przy tym wymownie.

— Wydziera się o to, że laboratorium nie dostarczyło jeszcze analiz morfologicznych! Jakby to od nas zależało. Godzinę temu zrobił taką samą aferę o daktyloskopię. Jak nie macie ważnych powodów, by się z nim widzieć, to lepiej sobie darujcie, bo dawno nie widziałem Starego w takim podłym humorze. 

— Cenna rada — zaśmiała się Catherina, po czym razem z Bonnetem odeszła w kierunku ich gabinetu.

Rozdział w sumie o niczym, ale taki też był potrzebny. Poznajemy Lys i mamy trochę Catheriny i Jacoba. W następnym akcja ruszy szybciej;)

Rozdział edytowany: 15.07.2016