"Walczę i zwyciężę" Rozdział 11(1)

11

Plan, który Dan ułożył sobie w głowie, był prosty w zrozumieniu, ale trudny do wykonania — zdobyć nowy samochód, więcej broni i opuścić centrum bez rzucania się w oczy. Ciągle obserwował przez szybę we frontowych drzwiach, jak rozwija się sytuacja na ulicy, i szukał najlepszego momentu, by opuścić wnętrze bloku. Stał prawie nieruchomo, słuchając wrzasków osób znajdujących się po drugiej stronie muru. Krzyczeli aż do zdarcia gardeł, a Dan miał wrażenie, jakby każde błagam i litości skierowane było do niego; jakby ci umierający ludzie doskonale wiedzieli, że jest świadkiem ich męczarni i że nie zamierza im ulżyć. Taką bezczynnością pozbawiał się resztek honoru — stał, zamiast działać, nie reagował, choć sumienie nakazywało mu, by coś zrobił. Miał świadomość, że gdyby wyszedł z cienia i stanął do walki, to prawdopodobnie mógłby uratować choć kilka istnień. Może dzięki jego interwencji ktoś zdołałby doczołgać się do bezpiecznego miejsca i przeczekać w spokoju aż sytuacja w mieście się unormuje? Może jakaś matka wróciłaby dzięki temu do swojego dziecka, albo mąż do żony?

Z drugiej strony wiedział, że jeśli się teraz ruszy, to odbierze szansę na przeżycie nie tylko sobie, ale i Michaelowi. Bo wrogowie z pewnością nie pozostaną obojętni na fakt, że ktoś do nich strzela i oddadzą atak ze zdwojoną siłą. Skończy jako sito i nie uratuje dzieciaka. A w tej chwili to jedno istnienie było dla niego ważniejsze niż setki innych.

Danie Cardona — pomyślał. — Naprawdę wróciłeś na wojnę.

*

Nie wiedział, ile czasu minęło, nim płacz zaczął cichnąć, a warkot silników samochodowych powoli oddalał się od bloku. Gdy mężczyźni w czarno-złotych mundurach przestali pojawiać się w szybie, żołnierz uznał, że najwyższy czas wyjść na zewnątrz. Otworzył powoli drzwi, odbezpieczył broń, po czym uważnie rozejrzał się dookoła. Do jego nosa dotarł smród krwi oraz dym unoszący się ze spalonych ciał i samochodów.

Jeszcze kilkadziesiąt minut temu auta zderzały się ze sobą na każdym kroku. Wyciekające paliwo w połączeniu z wystrzelanymi pociskami doprowadzało do zapłonu, a ogień dławił wszystko, co znalazł na swojej drodze. Teraz na ulicy stały jedynie wraki. Niepotrzebne, niezdatne do użytku, nieposiadające już właścicieli.

Choć ulica sprawiała wrażenie cichej, Dan przeczuwał, że wróg może czaić się wszędzie. Gdy żołnierz uniósł głowę, zauważył latający nad centrum helikopter. Od razu domyślił się, jakie jest jego przeznaczenie i postanowił zrobić wszystko, co tylko będzie mógł, by nie zostać zauważonym przez załogę.

Przyległ do ściany bloku i zaczął powoli przesuwać się wzdłuż niej. Poczuł pot na swoich dłoniach i coraz szybsze, nierównomierne bicie serca. Dotarł do końca muru, policzył do dwóch i ostrożnie się wychylił. Dostrzegł trzech mężczyzn idących w jego kierunku. Wyglądali na Koreańczyków, a w rękach trzymali karabiny maszynowe. Nie patrzył dłużej, bo nie chciał zostać zauważonym. 

Poprawił rewolwer, złapał wygodnie nóż i wstrzymał oddech. Wiedział, że ma zaledwie dwa naboje i aż trzech przeciwników. Nie będzie mógł się zawahać, a tym bardziej nie będzie mógł chybić. 

Przyległ mocniej do ściany, wytarł w spodnie spocone dłonie i starał się nie myśleć o niebezpieczeństwie, jakie na siebie ściąga.

Zrób wszystko, co w twojej mocy, Dan — szeptał do siebie. — Musisz podołać.

Czuł, że serce z każdą sekundą coraz mocniej bije mu w klatce piersiowej. Oddychał ciężko, wiedząc, że tylko chwila dzieli go od spotkania z nieprzyjaciółmi. Zbliżali się, choć nie był w stanie określić, jak szybko. Jedyne, co mógł teraz zrobić, to wyłączyć emocje, zacisnąć zęby i czekać.

Był skupiony do granic możliwości, dlatego gdy zobaczył zarys człowieka wyłaniającego się zza ściany, od razu złapał go za kołnierz, przyciągnął do siebie, po czym jednym zwinnym ruchem podciął mu gardło. Krew zmarłego spłynęła na dłoń Dana, nim zdążył ją cofnąć. Potem bardzo szybko wykonał dwa strzały w kierunku pozostałych mężczyzn. Efekt zaskoczenia zadziałał na jego korzyść, gdyż jeden z Koreańczyków upadł na ziemię martwy. Niestety, drugi został zaledwie draśnięty — upuścił karabin, zachwiał się, ale żył.

Cardona wyrzucił pusty rewolwer, po czym doskoczył do wroga. Miał nadzieję, że uda mu się szybko dobić go przy użyciu noża, jednak Koreańczyk nie zamierzał poddać się bez walki. Choć nie zdołał utrzymać równowagi, gdy Dan się na niego rzucił, to skutecznie blokował większość otrzymywanych ciosów. Potem niepostrzeżenie wyciągnął ze spodni niewielki, podręczny nóż i zatopił go aż po rękojeść w udzie przeciwnika.

Dopiero rozdzierający ból uświadomił Cardonie, że nie wykazał wystarczającej ostrożności. Czuł, jak ostrze rozrywa jego skórę i tkanki, a potem tańczy w powstałej ranie, celowo ją powiększając. Zacisnął mocno zęby, wiele energii wkładając w niewydobycie z siebie żadnego wrzasku, po czym złapał mężczyznę za nadgarstek i wyciągnął ostrze z nogi. Wiedział, że straci teraz o wiele więcej krwi, ale nie potrafiłby walczyć z nożem wbitym w kończynę.

Wykorzystał moment, w którym Koreańczyk nieumyślnie odsłonił swoją twarz, i wykonał szybką kontrę. Choć pulsujący ból powoli zaczynał go otumaniać, coraz intensywniej napierał na wroga. Już po kilku ciosach twarz Azjaty zalała się krwią, a oczy zaczęły puchnąć. Dan bił bez opamiętania, jak w amoku, na moment kompletnie tracąc kontakt z rzeczywistością. Gdyby nie skuteczne uniki mężczyzny żołnierz bardzo szybko zakatowałby go na śmierć. Miał zachowywać czujność, skupienie, wyłączyć emocje i robić tylko to, co niezbędne, a pozwolił, by zawładnęła nim złość. Każdy jego cios przepełniony był jadem i nienawiścią. Bo to przez nich musiał chować się w lesie, przez nich zrezygnował ze szczęścia u boku Alysson, przez nich stracił swoją osobowość, wolność i wygodną codzienność. Owładnęła nim gorycz i chęć wyładowania na przeciwniku wszystkich swoich żali. Ze zdziwieniem stwierdził, że im więcej krwi pojawiało się na jego dłoniach, tym większy spokój czuł w sercu.

Nigdy nie chciał być potworem, ale nigdy nie marzył też, by tak radykalnie zmieniać swoje życie.

Opanował się dopiero wtedy, gdy zauważył, jak ledwo przytomny Koreańczyk stara się sięgnąć ręką po broń, którą upuścił podczas upadku. Dan bardzo szybko uświadomił sobie, że niewiele brakowało, by dał się podejść w bardzo banalny sposób. Bił, zamiast myśleć, i zapomniał, że ma przed sobą odpornego i przygotowanego na ból przeciwnika.

Cardona jako pierwszy sięgnął po broń, udaremniając tym samym próby Azjaty. Potem wstał i wycelował w mężczyznę. Był zaskoczony, gdy zamiast strachu w oczach zobaczył szeroki uśmiech na twarzy.

— No dalej! — powiedział po angielsku Koreańczyk. — Zabij!

Nie bał się śmierci. Wyglądał, jakby był na nią przygotowany.

Dan nie wahał się ani przez moment. Nie okazywał żalu czy współczucia, wiedząc, że w odwrotnej sytuacji on nie mógłby na nie liczyć. Wycelował, nacisnął na spust, a potem z zaciętą miną spojrzał na swoje dzieło — krew zalewającą całą twarz mężczyzny, wytrzeszczone, zastygnięte w zaskoczeniu oczy i otwartą buzię.

Nim ruszył dalej, zaciągnął martwe ciało do budynku i ułożył na klatce schodowej. Nie czuł obrzydzenia, ściągając z niego ubranie. Odbierał to jako część misji, czynność konieczną, by cało wydostać się z centrum. A w świetle takich argumentów żadne zadanie nie było dla niego wystarczająco upokarzające, by się na nie nie zdecydować. 

Założył na siebie czarny mundur oraz kuloodporną kamizelkę. Otworzył drzwi do piwnicy i mocnym kopnięciem zepchnął do niej trupa. Potem załadował broń i wyszedł na zewnątrz.

Rozglądał się wokół siebie jakby w spowolnionym tempie. Widział helikopter, który w dalszym ciągu latał nad centrum, ale nie uważał, by powinien się go obawiać. Miał ich mundur, ich wygląd, ich broń. Na moment upodobnił się do ludzi, których nienawidził i tylko to potrafiło go teraz obrzydzić.

Szukał wzrokiem samochodu, który mógłby przejąć, ale żadnego nie dostrzegł. Zamiast tego zaczął coraz boleśniej odczuwać ranę w nodze. Do tej pory łudził się, że uda mu się wrócić do lasu bez konieczności zakładania opatrunku, że przywyknie do bólu, ale z każdą chwilą widział coraz więcej krwi przenikającej przez nogawki spodni. Musiał to jakoś zatamować, dlatego gdy jego wzrok natrafił na wielki szyld z napisem Apteka, ruszył w tym kierunku.

Wbiegł do środka z wyciągniętym karabinem. Na podłodze leżało mnóstwo szklanych odłamków, powstałych wskutek strzelaniny i rozbicia szyb w oknach. Wśród nich spoczywały zakrwawione trupy kilku klientów i nieruchome ciało ekspedientki. Dan ominął je i skierował się na zaplecze sklepu.

Pierwszym, co zobaczył po otworzeniu drzwi, była lufa pistoletu skierowana w jego głowę i odcinek owłosionej ręki, która tę broń trzymała. Domyślił się, że ma do czynienia z mężczyzną, ale nie mógł dostrzec postury i twarzy. Przeciwnik stał przy ścianie, ukryty w cieniu, a Dan wolał nie odwracać głowy. Obawiał się, że taki ruch, mógłby sprowokować strzał.

— Czego tu chcesz? — warknął nieznajomy.

Cardona pomyślał, że jego sposób mówienia jest niezwykle melodyjny, a akcent nie do końca przypomina amerykański. Uznał, że może mieć do czynienia z Latynosem albo Hiszpanem.

— Przyszedłem po leki — odpowiedział spokojnie.

— Któryś z waszych został zraniony? — zakpił gniewnie. — Zaraz dołączysz do niego, bydlaku! — wrzasnął.

Dan zrozumiał, że jego przeciwnikiem jest ktoś, kto nie należy do grupy czarno-złotych mundurów. Nikt z nich nie odezwałby się w ten sposób. Poczuł ulgę i powoli odwrócił głowę. Zobaczył nieco niższego od niego, około trzydziestoletniego łysego Mulata. Miał zaciekły wyraz twarzy, ale chwiejny krok i nieumiejętne panowanie nad tonem głosu zdradzało jego prawdziwe emocje. Bał się, bo stał przed nim człowiek w ubiorze zamachowców.

— Wyluzuj się, okej? — poprosił Cardona. — Odkładam broń. — Żołnierz wyciągnął ręce przed siebie, pokazując, że ma czyste intencje, po czym powoli położył karabin na podłodze. — Gdybym był jednym z nich, to już by cię tu nie było — dodał.

— Czyżby? To dlaczego wyglądasz jak oni?!

— Żeby przeżyć — rzucił spokojnie, ale dosadnie.

To nie przekonało Mulata na tyle, by opuścił broń. W dalszym ciągu mierzył do nieznajomego i nie zamierzał przestać. To było jego zabezpieczenie, gdyż wiedział, że w starciu jeden na jeden nie miałby szans. Postura przeciwnika nie pozostawiała złudzeń.

— Pozwolisz mi przejść? — zapytał niecierpliwie Dan. — Mierz mi w głowę, jeśli chcesz, ale dopuść mnie chociaż do leków.

Mulat jeszcze przez chwilę wahał się, co zrobić, jednak ostatecznie kiwnął na znak zgody. Potem zobaczył, że wychodząc zza rogu, mężczyzna od razu zwrócił uwagę na dziewczynę leżącą na podłodze między półkami. Nogę miała obwiązaną zakrwawioną szmatą, a jej klatka piersiowa bardzo delikatnie unosiła się i opadała.

Dan przez chwilę przerzucał spojrzenie z niej na Mulata, ale nie odczuwał potrzeby, by o cokolwiek zapytać. Zamiast tego podszedł do jednej z szafek i zaczął przeszukiwać jej zawartość. Wyciągnął igłę, nici i wodę utlenioną, a potem zsunął spodnie.

Dopiero wtedy Mulat zrozumiał, dlaczego nieznajomy tu przyszedł. Dziwił się, że wcześniej nie dostrzegł rozległego rozdarcia w nogawce i krwi, która przez nią przesiąkała, zostawiając za mężczyzną czerwone ślady.

— Oni ci to zrobili? — zapytał z ciekawością.

Dan nie odpowiedział. Odkręcił wodę utlenioną i polał kilka kropel na ranę. Gdy poczuł przeraźliwe pieczenie, przymknął mocno oczy, zdusił wrzask i z trudem zdecydował się na ponowienie ruchu.

Wszystkim tym czynnościom z ciekawością przyglądał się Mulat. Nawet nie zauważył, kiedy opuścił broń. Był oszołomiony, gdy zobaczył, jak nieznajomy bez ociągania zszywa ze sobą rozcięte części skóry. I choć jego twarz krzywiła się w grymasie bólu, dłoń momentami trzęsła, a z ust wydobywały się głośne syki, nie ociągał się. Mulat był pewny, że on w podobnej sytuacji nie potrafiłby z takim spokojem i starannością grzebać w swoim ciele.

— Jak cię zwą? — zapytał w końcu.

Dan znów nie odpowiedział, ale to nie zraziło Mulata. Gdy tylko zobaczył, jak nieznajomy z łatwością zszywa swoją ranę, wpadł na pewien pomysł.

— Słuchaj, wiem, że nie zaczęliśmy najlepiej i że przywitałem cię lufą przy głowie, ale chyba mnie rozumiesz. Nie wiedziałem, kto idzie, nie mogłem postąpić inaczej — mówił. Cały czas żwawo gestykulował, a czasem oblizywał też spierzchnięte usta. — Teraz widzę, że spadłeś mi z nieba! Pomóż mi, stary. Nie wiem, co mam z nią zrobić. Postrzelili ją, nie kontaktuje, a ja się na tym nie znam. — Złapał się za głowę i przesunął po niej dłońmi. — Nie wiem, co mam robić. — powtórzył. — Proszę cię, pomóż mi!

Dan zakończył szycie pętelką, upewnił się, że szwy na razie nie puszczą, po czym owinął ranę bandażem. Dopiero wtedy odpowiedział nieznajomemu:

— Czego ode mnie oczekujesz?

— Zszyj ją... I pomóż mi jakoś dobudzić...

Reakcja Dana była natychmiastowa.

— Nie ma mowy, przykro mi, ale nie mam na to czasu.

— Obrażasz się na mnie, tak? — rzucił z roztrzęsieniem łysy. — Cholera, nie wiedziałem, kto idzie, musiałem wyciągnąć spluwę! Przecież nic ci się nie stało!

— Nie obrażam się — odparł ze stoickim spokojem, po czym naciągnął spodnie i ponownie ruszył w kierunku półek z lekami.

— Więc czemu nie chcesz mi pomóc? — dopytywał Mulat.

— Powiedziałem już, że nie mam czasu.

Mężczyzna miał wrażenie, że się przesłyszał.

— Nie masz czasu? Przecież tu chodzi o jej życie! To młoda kobieta! Zszyłeś się w dziesięć minut, jak wiele czasu zajmie ci zszycie dziewczyny, w dodatku nieprzytomnej? Nie będzie stawiać oporu, nie będzie się kręcić, wiercić, ryczeć... Chłopie, proszę cię! — prawie błagał, jednak Dan nadal zajmował się tylko otwieraniem półek.

W jednej z nich znalazł plecak z logiem jakiejś firmy farmaceutycznej. Otworzył go, po czym zaczął pakować wszystkie lekarstwa, które mogły przydać się w przyszłości. Chował wszystko, co opatrzone było etykietami na przeziębienie, na uczulenia, na katar, przeciwbólowy, bandaż, gaza, woda utleniona. Potem znalazł antybiotyki i mini zestaw chirurgiczny, które również postanowił sobie przywłaszczyć.

Mulat przyglądał się wszystkim tym czynnościom, czując coraz większą niemoc i zdezorientowanie. W końcu bezsilnie usiadł na stołku i ukrył twarz w dłoniach.

— Chciałem iść na randkę — zaczął mówić. Nie był w stanie dłużej chować w sobie emocji. — Na zwykłą randkę z chicą, która mi się spodobała. Wszystko szło muy bien, a tu nagle wjechały pickupy z uzbrojonymi mężczyznami i zaczęli strzelać do ludzi. Postrzelili ją, a ja... czułem, że to koniec. Nie raz mierzyli już do mnie z broni, ale to były inne sytuacje. Wiesz, wojny gangów czy coś w tym stylu. Masz koło siebie amigos, którzy cię ubezpieczają, i jest jakoś... inaczej. Wtedy robisz to, co musisz. A tutaj? Czułem, że jestem w złym miejscu o złym czasie, że nie powinienem jeszcze umierać! To nie był, kurwa, ten dzień, rozumiesz?! — prawie krzyczał. — Ja nie mogłem umrzeć, a widziałem lufę skierowaną w swoją stronę. To była jakaś kompletna absencja!

— Abstrakcja — poprawił machinalnie Dan, nie przerywając przeszukiwania półek. Słuchał Mulata, ale nie zamierzał siedzieć przy tym bezczynnie.

— Postrzelili Robertę — kontynuował. — Leżała na ziemi, wyciągała do mnie rękę, płakała, a ja poczułem, że mam ją gdzieś, rozumiesz? Chciałem myśleć o sobie, chciałem żyć i miałem w dupie, że ona może zginąć. Nie wiedziałem, jak mam ją ochronić, kompletnie ześwirowałem. Zajebaliby nas oboje... Ale mieliśmy szczęście — zaśmiał się. — Podjechali, wyciągnęli broń i... wybuchnęli. To był cud, rozumiesz?! Cud! Podniosłem Robertę i... nigdy wcześniej tak szybko nie spierdalałem...!

Dan wyprostował się i przerwał swoje zajęcie.

— Jak to wybuchnęli? — zapytał, choć domyślał się odpowiedzi.

— Nie wiem... Po prostu. Może wyciekało im paliwo i coś się zapaliło... Chociaż nie. To bardziej wyglądało na jakiś granat, sam nie wiem. Zdążyłem ją podnieść i przewlec do tego pomieszczenia. A teraz, jak jesteśmy tak blisko przeżycia, to ona nie chce otworzyć oczu!

Mulat zamilkł na moment, jeszcze raz przeżywając tragedię, której był świadkiem. Przesuwał rękami po łysej głowie, po twarzy, zupełnie nie potrafiąc zapanować nad emocjami.

— Nie wiem, jak się stąd wydostać... Nie wiem, co robić... — Prawie płakał. — Dzwoniłem na policję, na pogotowie, do znajomych, ale nikt nie odbiera. Powiedz mi stary, co ja mam robić!? Co tu się, kurwa, dzieje?!

Dan przestał pakować leki, zamknął plecak i zarzucił go na plecy. Potem chwycił do ręki przejęty od Koreańczyka karabin i dopiero wtedy spojrzał na mężczyznę.

— Dzieje się źle, a lepiej już nie będzie — powiedział. — Radzę ci jak najszybciej zabrać stąd dziewczynę i zaszyć się w jakimś odosobnionym miejscu.

Mulat nie krył przerażenia, w jakie wpędziły go słowa Dana. Miał nadzieję, że masakra w mieście niebawem się uspokoi i wszystko wróci do normy, a nieznajomy właśnie go tej nadziei pozbawiał. Bardzo chciał po prostu nie uwierzyć w zapewnienie, że będzie tylko gorzej, ale sam przeczuwał, że to dopiero początek czegoś znacznie większego.

— Stary, co ty mówisz? — wydukał tylko.

— Nie mam czasu na szczegółowe opowieści, więc uwierz na słowo albo nie. Ci ludzie niebawem opanują inne miasta, potem stan, a potem pójdą jeszcze dalej. Jak widzisz mają do tego predyspozycje — mówił Cardona.

Mulat przełknął ślinę. Patrzył w oczy siłacza i nie potrafił pozbyć się wrażenia, że wie co mówi i nie rzuca słów na wiatr.

— Możesz dzwonić na policję aż do usrania — kontynuował żołnierz. — Nikt ci nie pomoże, bo nikogo nie obchodzisz. Każdy dba teraz o własny tyłek albo o tyłek ludzi, których chce uratować. Jeśli chcesz przeżyć, działaj sam. Zaszyj się gdzieś i zniknij dla świata.

— A ty? — zapytał lękliwie. — Gdzie ty się skryjesz?

— Nie odpowiem na to pytanie — rzucił szybko Cardona.

— Dlaczego?

— Nie słyszałeś, co powiedziałem? Działaj sam. Ja też się tego trzymam.

Mulat błądził niespokojnie wzrokiem po pomieszczeniu, jakby to miało mu pomóc w wymyśleniu planu działania. Domyślił się, że nieznajomy lada moment skieruje się do wyjścia z apteki, a wraz z nim odejdzie też szansa na ratunek jego i Hiszpanki. Czuł, że sam nie poradzi sobie z przeniesieniem Roberty w bezpieczniejsze miejsce i polegną przy pierwszej lepszej okazji. Chciał przekonać nieznajomego, by zawiązali sojusz i pomogli sobie nawzajem. Nie ufał mu, ale nie miał wyboru. Nie potrafił poradzić sobie z myślą, że znów miałby zostać sam na sam z nieprzytomną dziewczyną. Pojawienie się nieznajomego uznał za znak z niebios.

— Błagam cię, chłopie, zszyj ją... — prosił ponownie. — Ona ma nie więcej niż dwadzieścia pięć lat. Spójrz na nią... 

Dan nie zamierzał dać się sprowokować.

— Jeśli ją zostawisz, to umrze. Ja nie potrafię się nią zająć... Niech mnie Bóg pokarze, ale nie potrafię! Nie znam się na medycynie, nie wiem, co jej wstrzyknąć, nie wiem, co robić. A ty wiesz. Przecież to ci zajmie tylko chwilę! 

Dan pomyślał, że już od dawna nikt z taką żarliwością nie prosił go o pomoc, nikomu tak bardzo nie zależało na jego obecności. Na moment powrócił we wspomnieniach do czasów, gdy wraz z kolegami z plutonu tworzyli jedność. Działali razem, w tym samym celu i tylko dzięki temu większość z nich mogła jakiś czas później żywa wrócić do domu. Co prawda Dan nie uważał, by Mulat był dobrym i wartościowym kompanem w tej wojnie, ale miał broń i silną chęć przeżycia. To czasem wystarczało, by pchnąć człowieka do nadludzkiego wysiłku.

Sam nie wiedział, czy powinien zgadzać się na tę współpracę, ale postanowił dać chłopakowi szansę. A może po prostu żal mu było niewinnej, młodej dziewczyny, która bez jego pomocy najpewniej zginie?

— Umiesz kraść? — zapytał nagle Cardona.

Mulat spojrzał na niego z kompletnym zdezorientowaniem, po czym wydukał:

— To jakiś test?

— Umiesz czy nie? Gadaj, bo nie mam czasu.

— Umiem.

— Więc wyjdziesz na zewnątrz i załatwisz auto. Ja zajmę się dziewczyną.

— Mam tam wyjść? — przeraził się Mulat. — Przecież oni mnie zabiją!

— Więc zaciągnij tu jakiegoś trupa i weź jego ciuchy, tak jak ja. Skup się i przestań trząść jak baba. Albo bierzesz się w garść, albo w tym momencie wychodzę — syknął Dan.

— Dobra... — odrzekł szybko. — Ale co miałbym zrobić?

— Znajdź auto. Najlepiej terenowe albo chociaż porządne. — Wyraźnie to podkreślił. — Podjedź nim tu i postaraj się nie zwracać na siebie uwagi. Uważaj na helikopter.

— Jaki helikopter? — zapytał z zaskoczeniem.

— Telewizyjny. Taki statek powietrzny, co lata nad głowami i kameruje wszystko, co dzieje się dookoła — syknął z irytacją. — Ogarniasz?

— Skąd tu się wziął helikopter telewizyjny? — zastanowił się Mulat.

Dan prychnął pod nosem.

— Naprawdę cię to teraz interesuje? — rzucił z politowaniem. — Ruszaj się, czas goni. Ja zaraz wrócę.

— Dokąd idziesz?! Przecież miałeś jej pomóc! Obiecałeś! Mamy umowę!

— Skoro obiecałem, to tak zrobię, ale w innej kolejności.

Każdy pewnie domyśla się kim jest ów Mulat, tym bardziej, że w tekście kilka razy pojawiło się imię dziewczyny. Powoli bohaterowie zaczynają nam się poznawać, a wątki łączyć. 

Jestem bardzo ciekawa czy podobał Wam się ten rozdział. Dajcie o sobie znać, nawet jednym słowem. Wasza obecność jest mi teraz bardzo potrzebna;)

Beta: Condawiramurs <3