"Walczę i zwyciężę" Rozdział 11(2)

*

Ciepłe promienie słońca przedarły się przez korony drzew i dosięgły bladej twarzy Catheriny leżącej koło okna. Choć podświadomie bardzo chciała otworzyć wreszcie oczy i powrócić do świata żywych, nie miała siły na uniesienie powiek. Czuła, jakby ważyły o wiele więcej, niż powinny, albo na stałe się ze sobą skleiły. W tamtym momencie nawet tak błahe czynności jak pobudka stanowiły dla niej prawdziwą walkę z wiatrakami. Zwycięstwo osiągnęła dopiero po dłuższej chwili, ale od razu go pożałowała. Z przerażeniem stwierdziła, że nic nie widzi, a obraz przed jej oczami jest kompletnie zamazany. Leżała więc ze wzrokiem utkwionym w sufit chaty, zupełnie nie wiedząc, na co patrzy i co powinna zrobić. Jej zdezorientowanie rosło z zastraszającą prędkością. Chciała wstać, pójść gdzieś, poprosić o pomoc i wyjaśnienia, ale była zbyt otumaniona, by zdecydować się na jakikolwiek ruch. Uniosła głowę, wsparła ciało na łokciach i dopiero wtedy jej wzrok zaczął się powoli wyostrzać.

Wraz z wracającą świadomością dotarło do niej, że tak naprawdę kompletnie nie wie, co się dzieje wokół. Nie pamiętała, kim jest, nie wiedziała, gdzie się znajduje i co się wydarzyło. Nie potrafiła przypomnieć sobie żadnego szczegółu z poprzedniego dnia. Rozglądała się po chacie, czując coraz większą niemoc i zagubienie. Patrzyła na drewniany blat, na którym stało mnóstwo słoiczków wypełnionych czymś, co wyglądało na zioła; na żeliwny kociołek, który wywołał u niej skojarzenie z czarownicami, i jeden drewniany regał wypełniony po brzegi książkami w starych, poszarpanych okładkach. Obok niego stał wypłowiały fotel i niewielki stolik, na którym leżały okulary, natomiast w kącie chaty — wysoka miotła z gałęzi. Wszystkie ściany i sufit chaty zostały wykonane z drewna. Catherina nie dostrzegła żadnej elektroniki i ani jednej żywej duszy. W dalszym ciągu nie wiedziała, czy powinna kojarzyć to miejsce, czy może znalazła się tu zupełnie przypadkiem. Była zdezorientowana. Dopiero gdy poczuła ból w klatce piersiowej i machinalnie zajrzała pod bluzkę, widok bandaży brutalnie przywrócił jej pamięć...

— To znaczy, że zaczynamy od nowa? — zapytała, a Bonnet bardzo szeroko się do niej uśmiechnął.

— Jeśli tylko chcesz...

— To ja, Catia. To ja powiadomiłem media, to ja was wydałem. Zrezygnowałaś, Bonnet nie, ale zagrożeniem jesteście oboje. Obiecali mi azyl. Obiecali, że zabiją was szybko i bezboleśnie. Przepraszam... Ja tak strasznie was przepraszam! 

— Ja już chyba nie dam rady... — wyszeptał Colin.

— Błagam cię, otwórz oczy. Bonnet, kurwa, otwórz oczy!

— Nie przejmuj się, Catii, najwidoczniej tak musiało być. Poradzisz sobie beze mnie.

— Colin, cholera, co ty w ogóle gadasz! — uniosła głos. — Jakie „bez ciebie”? Musisz dać radę, rozumiesz? Wytrzymaj! Zaraz przyjedzie karetka, uratują cię! Bądź silny!

— Ty bądź silna — poprosił. — Co by się nie stało, bądź silna. Przetrwaj za wszelką cenę...

— Błagam cię, Colin... nie zostawiaj mnie. Nie teraz, nie tak!

Przycisnęła dłonie do ust, by nie wydobyć z siebie krzyku. W jej oczach od razu pojawiły się łzy. Trzęsła się ze strachu, czując, że ogarnia ją panika. Niezwykle silna i destrukcyjna, bo przez kilka chwil Catherina nie potrafiła się nawet ruszyć.

Ostatnie, co pamiętała, to niewyraźna twarz Azjaty, który pochylał się nad nią i coś krzyczał. Dalej widziała już tylko ciemność. Była przekonana, że została porwana i przetrzymywana przez Japończyków — albo Koreańczyków — którzy wcześniej zabili Colina. Nie widziała innej możliwości. Przecież na miejscu zdarzenia została tylko ona i wróg.

Poczuła, że musi uciekać. Nie myślała logicznie, nie zwracała uwagi na swój stan, brak sił i kiepskie samopoczucie. Myślała tylko o tym, by jak najszybciej zakończyć przygodę z Krwawym Osiedlem i ukryć się gdzieś przed sprawcami masowego mordu.

Ponownie rozejrzała się po chacie, a na drewnianej szafce — stojącej po drugiej stronie pokoju — zauważyła duży metalowy nóż. Już chciała po niego pójść, kiedy w jej głowie zaświeciła się lampka ostrzegawcza. Catherina zastanawiała się, czemu oprawcy zostawili ją samą, bez nadzoru, a w widocznym miejscu położyli broń. Uniosła głowę i szukała wzrokiem kamer. Chciała wiedzieć, czy jest obserwowana, bo taka opcja wydała jej się nagle bardzo prawdopodobna.

Może to pułapka? — myślała. — Może to wszystko jest zwykłą grą, zabawą i bez względu na to, co zrobię, i tak zostanę zabita, gdy tylko otworzę drzwi?

Niestety, nawet jeśli wróg spodziewał się takiego zagrania, Catherina nie miała teraz czasu na wymyślanie ambitniejszych planów. Z trudem wstała z łóżka i od razu poczuła zawroty głowy oraz mdłości, przez które zapragnęła jak najprędzej wrócić pod ciepłą kołdrę. Wiedziała jednak, że nie może tego zrobić, bo to był najgorszy czas na odpoczynek. Zebrała całą swoją siłę, by podejść do szafki, po czym chwyciła nóż i zaczęła szukać drzwi prowadzących do innych pokoi. Chciała zrobić rozeznanie terenu, aby nikt nie zdołał zaskoczyć jej od tyłu. Wodziła wzrokiem po drewnianych ścianach i ze zdziwieniem stwierdziła, że budynek najprawdopodobniej składa się tylko z jednego pomieszczenia — małej sypialni połączonej z równie małą kuchnią. To jakieś jaja... — pomyślała.

Potem chwiejnym krokiem podeszła do okna. Cały czas przytrzymywała się ściany, mając nadzieję, że nikt jej teraz nie zaskoczy. Czuła, że w takim stanie przegrałaby każde starcie.

Delikatnie odsunęła firankę. Starała się zrobić to w taki sposób, by ona widziała wiele, ale nikt z zewnątrz nie mógł zobaczyć jej.

Widok, który zastała, bardzo ją zaskoczył. Spodziewała się koszar, strażników z bronią, jeńców przywiązanych do drzew, a zamiast tego dostrzegła palenisko i ławkę, na której siedziała tylko jedna kobieta. Nikt więcej.

Co tu się, do cholery, wyprawia... — myślała z coraz większą irytacją.

Nie zdążyła się nad tym głębiej zastanowić, gdyż drzwi chaty zaczęły się otwierać. Catia z zaciśniętymi zębami i mocno bijącym sercem wyciągnęła przed siebie nóż, po czym stanęła w pozycji walki gotowa do ataku.

Zobaczyła wysokiego, postawnego mężczyznę koło trzydziestki o ciemnych oczach i pełnych ustach. Miał szeroki nos i minimalnie odstające uszy. Jednak — co najważniejsze — nie wyglądał na Azjatę. Catherina zmierzyła go wzrokiem od stóp do głów, zastanawiając się, jak pokonać kogoś, kto znacznie przewyższa ją siłą i posturą. Trzymany w ręce nóż dawał tylko chwilową przewagę.

— Kim jesteś? — zapytała surowym tonem.

Była zdeterminowana do zabicia go, jeśli zbliży się bardziej, niż powinien. Starała się ignorować ból pleców i osłabienie, przez które z trudem stała na nogach.

— Mangus — rzucił elokwentnie.

— Czego ode mnie chcesz? — warknęła.

— Niczego. Po linę przyszedłem.

— Nie dam się powiesić! — krzyknęła.

Choć chciała zabrzmieć groźnie i stanowczo w jej głosie słychać było przede wszystkim strach i zdezorientowanie.

— Co? — zaśmiał się mężczyzna, jakby nie dowierzał w to, co usłyszał. — Patyki muszę związać. Czemu miałbym panią wieszać?

— Co ja tu robię? — Zmieniła temat.

Zaraz potem zachwiała się mocno na prawą stronę, czując, że słabnie i to w zastraszającym tempie. Powracały zawroty głowy, a nogi samowolnie się pod nią uginały. Mimo to nie dopuszczała do siebie myśli, że nie jest gotowa na żadne poważne działania, i nie zamierzała wrócić do łóżka. Dam radę! — myślała.

— Żyje pani. To chyba najważniejsze — skomentował mężczyzna, wzruszając ramionami.

— Kpisz sobie ze mnie? — wrzasnęła nieprzyjemnym tonem. — Pytam, co ja tu robię?!

— Nie wiem. Ja też nic nie rozumiem — odpowiedział. Catherina wzmocniła uścisk na nożu i ponownie się zachwiała; tym razem na lewo. — To pewnie sprawka Dana, więc jak wróci, to pani powie, czego chciał.

— Kim jest Dan? — zapytała spokojniej.

— Skończonym idiotą — rzucił nieznajomy nieprzyjemnym tonem.

Catherina pomyślała, że tych dwoje chyba nieszczególnie za sobą przepada. Mangus nawet nie krył swojej niechęci do człowieka, o którym mówił.

— To on chciał mnie zabić? — dopytywała.

— Ja pierdolę! — wrzasnął w końcu, tracąc cierpliwość. — Nie wiem, nie rozumiesz?! Nie wiem!

Mangus miał już dość tego przesłuchania i rozmowy z kobietą, która zadawała pytania, na które on nie znał odpowiedzi. Nie wiedział nawet, czy chciałby je poznać.

W tym momencie do budynku weszła niska staruszka wyglądem przypominająca szamankę. Catherina patrzyła na nią z ciekawością, zastanawiając się, czym to miejsce ją jeszcze zaskoczy. Las, drewniana chata, żeliwny kociołek i kobieta opatulona wzorzystą chustą... Miała wrażenie, że trafiła do innej rzeczywistości, albo starodawnej baśni. Gdzie ty, kurwa, jesteś, Catia?

— Nie powinnaś jeszcze wstawać — rzuciła Hebe, gdy tylko zamknęła za sobą drzwi.

Porucznik nie wytrzymała.

— Powie mi ktoś wreszcie, o co w tym wszystkim chodzi?! — wrzasnęła.

Straciła cierpliwość. Nie miała pojęcia, co sądzić o obecnej sytuacji, ani do kogo powinna w tym momencie mierzyć nożem. Ani mężczyzna, ani staruszka nie okazywali choćby minimalnego zaniepokojenia. Catia odniosła wrażenie, że jest przez nich lekceważona.

— Nie teraz — odpowiedziała krótko Hebe, po czym podeszła do stołu i zaczęła mieszać coś w garnku. Następnie przelała napar do szklanki i podała kobiecie. — Wypij.

— Nie! — odmówiła ostro Morgan.

— Och, na Boga! Uratowaliśmy cię, zajęliśmy się tobą po postrzale! Dan przywlókł cię tu z lasu na własnych rękach przez kilka mil! — oburzyła się staruszka. — Daję ci wywar, który zwiększy trochę twoją odporność, a ty wybrzydzasz i stroisz fochy!

Catherina rzuciła nieśmiało okiem do środka, a potem ponownie przeniosła wzrok na zielarkę. Bała się. Nie wiedziała, czy może zaufać tej kobiecie i czy wypicie wywaru nie jest pułapką. Jeszcze raz dobrze przyjrzała się dwójce. Żadne z nich nie wyglądało na zbrodniarza, ale nie chciała sugerować się tylko przeczuciami.

— Zaczynasz działać mi na nerwy — rzuciła zielarka. — Gdybyśmy chcieli cię zabić, już byśmy to zrobili. Od dwóch tygodni pozwalam ci się pocić w mojej pościeli, to chyba coś znaczy, prawda?

Catherina zgłupiała. Kompletnie nie wiedziała, co robić. Opuściła dłoń, ale nie odłożyła noża. Znowu poczuła zawroty głowy, przez które z trudem utrzymała równowagę. Zdecydowała, że zaryzykuje. Kto wie, może ten dziwnie pachnący wywar naprawdę pomoże jej stanąć na nogi?

 Niepewnie chwyciła ciężki, gliniany kubek i uniosła go do ust. Zawahała się, ale ostatecznie przechyliła naczynie. Gdy do jej gardła doleciała paląca, gorzka ciecz, nie potrafiła się nie skrzywić.

— Co to jest? — wysyczała, dusząc się.

— Do końca — ponagliła zielarka.

Catia posłusznie wykonała polecenie, nie ponawiając pytań, po czym poczuła jeszcze silniejsze zawroty głowy. Wiedziała, że musi natychmiast położyć się do łóżka. Nie była w stanie dalej udawać zdolnej do obrony i wymachiwać nożem. Z trudem wróciła na leżankę, a gdy jej głowa dotknęła miękkiej poduszki, poczuła, że nieprędko zdoła ją znów podnieść o własnych siłach.

— Co zamierzacie ze mną zrobić? — wychrypiała, z trudem łapiąc oddech.

Bała się, bo wiedziała, że po raz kolejny przegrała. Jej życie leżało w rękach nawiedzonej zielarki, mężczyzny wyglądającego, jak jedno wielkie nie wiem, nie rozumiem i jakiegoś faceta, którego nie widziała nawet na oczy.

— Nic — odparła Hebe. — Dan cię uratował, więc on o tobie zadecyduje.

— A Colin? — zapytała ledwo dosłyszalnie Catherina.

— Dan dotaszczył tylko ciebie. — Usłyszała w odpowiedzi.

To był dla Morgan cios prosto w serce. Zamknęła oczy, starając się za wszelką cenę powstrzymać łzy. Nie chciała nawet myśleć, że Colin mógł w dalszym ciągu przebywać na Krwawym Osiedlu albo gnić już w trumnie na cmentarzu. Nie on. Nie Bonnet, który z każdej sytuacji zawsze wychodził obronną ręką. Nie Colin-Pieprzony-Farciarz.

Nie umarł — pomyślała. — Skoro mi się udało, to on też przeżył. Wezwałam karetkę. Przecież musieli przyjechać. Colin nie umarł — wmawiała sobie, odganiając wszystkie złe przeczucia, które starały się zakorzenić w jej głowie.

I z taką nadzieją usnęła.

*

Gdyby Dan wyszedł z apteki dwie minuty wcześniej, stanąłby twarzą w twarz z nową gromadą czarno-złotych mundurów. Prawie naciskał na klamkę, gdy usłyszał głośny dźwięk silników zbliżających się w jego kierunku. Zaraz potem na ulicę wjechały trzy furgonetki, z których wysiadło kilkunastu mężczyzn.

Żołnierz wraz z Rodrigo szybko przylgnęli do drzwi. Mieli nadzieję, że nikt nie zechce wejść teraz do apteki, albo nie zajrzy do środka przez wybite okna. Ich pozycja była zła i ryzykowna, a każdy szmer mógł zwrócić uwagę wroga. Mimo to nie mogli się teraz przemieścić. Musieli czekać i mieć nadzieję, że czarno-złoci niebawem odjadą.

Ulica opustoszała. Oprócz trupów i spacerujących zbrodniarzy nikt nie przewijał się przez centrum. Nawet samochody przestały zapuszczać się w te rejony, jakby kierowcy doskonale wiedzieli, co tu zastaną. Kilkupasmowa droga wymarła, mieszkańcy pobliskich wieżowców chowali się w swoich mieszkaniach i tylko ukradkiem obserwowali, czy niebezpieczeństwo ustało. Muzyka w podziemnych klubach i restauracjach zamilkła, a drzwi ryglowano od środka. Nikt nie odważył się stanąć z nieprzyjacielem twarzą w twarz, każdy z niecierpliwością oczekiwał na pomoc.

A ta nie nadchodziła.

Zbrodniarze z niezwykłą śmiałością przemierzali drogę wzdłuż i wszerz. Czasem dla zabawy strzelali do sygnalizacji świetlnej, robiąc coś na kształt konkursu — kto trafi w czerwone z największej odległości. Mierzyli dystans za pomocą kroków, kopiąc ciała umarłych leżące na ich szlaku. Cardona patrzył na tę zabawę z zaciśniętymi zębami, a Mulat nie mógł uwierzyć, że to wszystko naprawdę się dzieje. Cały czas miał nadzieję, że niedługo przyjadą radiowozy policyjne lub wojsko i ktoś zapanuje nad bałaganem; ciągle miał jeszcze nadzieję na sprawiedliwość.

W pewnej chwili dwóch mężczyzn zrezygnowało z udziału w konkursie i skierowało się do jednego z wieżowców. Nie minęło pięć minut, gdy wyszli z niego, prowadząc kilka kobiet, trzech mężczyzn i kilkuletniego chłopca. Dan wstrzymał oddech, przez chwilę odnosząc wrażenie, że patrzy na Michaela, ale bardzo szybko zrozumiał, że to nie mógł być on. Mike miał na sobie inne ubranie i przebywał w innym budynku. Cardona, wyluzuj!

Nagle jeden z czarno-złotych uniósł broń, krzyknął coś po japońsku, a potem strzelił wprost w głowę najniższej z kobiet. Upadała w akompaniamencie panicznego szlochu pozostałych zakładników i wrzasku dziecka. Potem żywych wepchnięto do jeepa, nie dając nawet czasu na opłakanie zabitej.

Samochód odjechał z piskiem opon.

— Co za bydlaki! — syknął zdruzgotany Rodrigo.

Paraliżowała go myśl, że za moment to on może stanąć na środku placu i patrzeć na lufę pistoletu wycelowaną w swoją głowę. Wystarczyło tylko, by czarno-złoci spojrzeli w kierunku wybitych szyb i dostrzegli cienie, jakie rzucały sylwetki Dana i Rodrigo. Mulat z przerażeniem obserwował każdy ruch nieznajomych mężczyzn. Widział, jak morderca zakładniczki unosi ręce i przymyka oczy, jakby rozkoszował się swoim czynem.

Robił to, bo wiedział, że jest obserwowany. Wiedział, że przez okno patrzy na niego cała dzielnica i że od tej chwili ich los będzie leżał w jego rękach.

Dan coraz bardziej się niecierpliwił. Domyślał się, że prędzej czy później wszyscy zbrodniarze odjadą, by szerzyć swoją działalność na innych terenach, ale nie mógł czekać w nieskończoność. Obawiał się, że kilku zakładników, których wzięli do tej pory, im nie wystarczy. Nie mylił się. Już po chwili mężczyźni zaczęli rozchodzić się do innych wieżowców. Żołnierz wstrzymał oddech, gdy zobaczył, że zbliżają się też do budynku, w którym schował Michaela.

Nie miał planu ani pomysłu; był zdany tylko na siebie i osamotniony w działaniach. Nie mógł liczyć na Rodrigo, który nie potrafił nawet patrzeć na to, co dzieje się na ulicy, a co dopiero działać. Musiał wystąpić sam przeciw wszystkim. Ryzykować dla małego człowieczka, któremu złożył obietnicę.

Przyjrzał im się bliżej. Dostrzegł Japończyków, Amerykanów i kilku mężczyzn, których narodowości nie był w stanie określić, a jeden z nich właśnie wchodził do bloku, w którym znajdował się Michael.

Dan nie mógł czekać. Choć każdy mięsień jego ciała przeciwstawiał się temu, co chciał zrobić, musiał postawić wszystko na jedną kartę; odważyć się na śmierć, by zawalczyć o życie.

Stanął przed drzwiami, ale zawahał się przed naciśnięciem na klamkę.

— Co ty robisz? Idziesz tam? — zapytał Rodrigo, odciągając dłoń Dana. — Zwariowałeś?! Przecież oni cię zabiją! Obiecałeś, że ją zszyjesz! Miałeś mi pomóc! — krzyczał szeptem.

— Więc to zrobię, ale teraz mnie nie zatrzymuj! — warknął Dan.

— Błagam cię, chodź na zaplecze i pomóż mi z tą dziewczyną. Może tu nie przyjdą, może nam się uda?! Serio chcesz popełnić samobójstwo?! — nawijał jak najęty.

— To nie jest żadne samobójstwo. Doskonale wiem, co robię — skłamał Cardona — Przeczołgaj się na zaplecze, widziałem tam okno. Wyjdź przez nie i załatw samochód. Niedługo wrócę i zszyję tę dziewczynę — mówił. — I przestań wreszcie płakać mi w rękaw. Jesteś na wojnie, masz broń, więc zacznij zachowywać się jak wojownik — rozkazał.

Rodrigo nie potrafił tego zrobić. Mając nieznajomego koło siebie, czuł się pewniej. Nie był sam i wierzył, że w sytuacji zagrożenia mężczyzna pomoże mu przeżyć. Teraz żołnierz chciał odejść, a Rodrigo nie był gotów znów stanąć przeciwko wszystkim w pojedynkę.

— Wrócę — dodał stanowczo Dan, widząc, że jego poprzednie słowa nie przekonały Mulata.

— To twoje ulubione słowo?

Dan uśmiechnął się lekko.

— Chyba tak — odpowiedział.

Spojrzał na ulicę, wykorzystał moment, w którym zbrodniarze odwracali się plecami do apteki, i opuścił budynek.

— Totalny wariat! — skomentował Rodrigo, który jeszcze przez chwilę przyglądał się działaniom nieznajomego. Gdy zauważył, że czarno-złoci nie zwracają na Dana uwagi, poczuł cień ulgi i nadzieję, że naprawdę uda im się przeżyć.

Cardona szybkim krokiem przemierzał ulicę, starając się wyglądać na wyluzowanego i pewnego swoich działań. Wiedział, że zdradzi go każdy niepewny krok i każdy cień strachu, który przemknie mu przez twarz. Nie wyróżniał się z tłumu. Miał ich ubranie i ich broń. Początkowo odnosił wrażenie, że wszyscy na niego patrzą, jednak w gruncie rzeczy nie byli nim w ogóle zainteresowani. Całą ich uwagę przykuwała teraz nowa grupa ludzi wyciągniętych siłą ze swoich mieszkań.

Gdy Dan stanął przed budynkiem, w którym schował Michaela, rozejrzał się dookoła, upewnił, że nikt za nim nie idzie i dopiero wtedy wszedł do środka. W sekundę dopadł do szafy, nie zdając sobie sprawy, jak mocno bije mu serce. Nie przypuszczał nawet, że życie tego malca stanie się dla niego takie ważne. Bardzo szybko otworzył drzwi szafy, a potem zaśmiał się cicho pod nosem. Odetchnął z ulgą — Michael nie ruszył się z miejsca.

Malec w pierwszej chwili nie poznał żołnierza, dlatego przywarł mocno do desek, chcąc jak najbardziej oddalić się od nieznajomego mężczyzny. Jednak już po chwili zamiast ataku płaczu i histerii do uszu Dana dotarł wesoły śmiech, wyrażający nie tylko radość, ale i ulgę. Żołnierz kucnął przy chłopcu, chcąc wyciągnąć go z szafy, a wtedy Michael rzucił mu się na szyję i mocno objął ją rękami.

Cardona przez chwilę trwał w bezruchu, nie wiedząc, jak się zachować. Czuł skrępowanie i zaskoczenie, bowiem zupełnie nie spodziewał się takiej śmiałej reakcji na swoje przybycie. Pozwolił malcowi trwać w obranej pozycji i nawet lekko odwzajemnił uścisk.

— Bałem się, że nie wrócisz — wyszeptał chłopiec, wylewając łzy w mundur mężczyzny i miętosząc w rękach ciemny materiał.

— Przecież ci obiecałem — powiedział spokojnie Dan.

Zdziwił się, że jego głos może brzmieć tak ciepło i serdecznie.

— Alice mówiła, że ludzie nie dotrzymują obietnic — rzucił dzieciak z naburmuszoną miną.

Żołnierz uśmiechnął się smutno.

— Więc zapamiętaj, Michael, że ja dotrzymuję.

Jeszcze przez moment chłopiec ściskał szyję żołnierza, a on nie potrafił i nie chciał go od siebie odsunąć. Dopiero gdy usłyszał odgłos stóp, szybko wstał, a Michaela złapał mocno za ramię.

— Jeśli ktoś tu przyjdzie, to udawaj, że chcę cię skrzywdzić — rozkazał szybko. — Udawaj, że jestem zły!

Michael kiwnął głową na znak zrozumienia, ale Dan był pewny, że oszołomiony chłopiec i tak nie odnajdzie się w tym przedstawieniu. Żołnierz miał nadzieję, że czarno-złoci mimo wszystko ominą ich mieszkanie i poszukają ofiar gdzieś indziej, ale tak się nie stało. Prawie stanęło mu serce, gdy w drzwiach zobaczył postać jednego z zamachowców, który już od wejścia zaczął bardzo czujnie się w niego wpatrywać. Był wysoki, umięśniony i wyglądał na Europejczyka.

— Mały skurwysyn schował się w szafie — zaśmiał się sztucznie Cardona, po czym nieprzyjemnie potrząsnął dzieckiem.

Michael nie zareagował, nie zapłakał. Przerzucał wzrok z Dana na przybysza i nie wiedział, co robić.

— Czyżby? — odezwał się po angielsku zbrodniarz.

— Bierzemy go — rzucił obojętnie Cardona.

— Nie przypominam sobie, żebym cię kiedyś widział — dodał szybko tamten.

Dan poczuł, że jego plan się sypie i nie zdoła oszukać czarno-złotego. Rozważał w głowie dziesiątki różnych wyjść i posunięć, obserwował każdy ruch przeciwnika, mając nadzieję, że chociaż na moment straci czujność. Ale on w dalszym ciągu stał nieruchomo i bacznie wpatrywał się w Dana.

Jakby tego było mało, Michael nadal nie płakał. Stał spokojnie i nie okazywał żadnego strachu względem mężczyzny, który go szarpał. Zdaniem czarno-złotego takie zachowanie było dziwne i zastanawiające. Dzieciak powinien krzyczeć, wołać rodziców, bać się… Ten wyglądał na zbyt opanowanego.

— Jest nas chyba trochę za dużo, żebyś mógł poznać każdego — odpowiedział nerwowo Cardona.

Nie okazuj strachu, Dan — myślał. — Nie okazuj strachu! Graj w tę grę najlepiej jak potrafisz.

— Przyjechały trzy samochody — kontynuował tamten. — Z którego wyszedłeś?

Żołnierz poczuł, że traci grunt pod nogami. Miesiące planowania, porwanie, rana w nodze, mordowanie... to wszystko na nic, nie zdoła uratować Michaela. Jeśli czarno-złoty od razu nie zaufał, to już nie zaufa.

Koniec gry — pomyślał Dan. — Spieprzyłeś sprawę.

Słuchajcie, wiem, że ostatnio jestem tu dość rzadko z rozdziałami, ale to dlatego że wszystko poprawiam. Chcę opublikować coś, z czego będę naprawdę zadowolona. Mam nadzieję, że jakoś przetrwamy ten najgorszy czas poprawek;)

Ale chciałam napisać też o czymś innym. Zauważyłam, że drastycznie spadła liczba komentujących. Nie mam zamiaru teraz błagać o Waszą obecność, albo coś w tym stylu. Chciałabym tylko wiedzieć, ile osób tak naprawdę wchodzi i czyta. Nie ważne, czy na bieżąco, czy nadrabia rozdziały, czy dopiero zaczyna. Chcę po prostu wiedzieć dla ilu osób się staram, dla ilu piszę, ile za jakiś czas ma zamiar obdarzyć mnie swoją opinią i komentarzem. Zwykłe: "jestem, nadrabiam" albo "nie komentuję, bo nie mam czasu, ale jestem i przybędę". To nie kosztuje dużo, a ja będę wiedzieć na czym stoję ;)

Na Waszych blogach też się niebawem pojawię. Mam teraz dość intensywny czas w pracy i jak wracam to nic mi się nie chce. Ale na pewno nikt nie zostanie bez komentarza ;)

Zbetowała Condawiramurs za co ogromnie dziękuję!